The truth about forever//J.S

✨16✨

~Alexa's pov~

Als Jacob dichter naar me toe komt trekt Laura aan mijn arm. 'Kom we gaan naar de kamer.' Zegt ze snel.
Voor ik kan antwoorden trekt ze me mee in de lift.
Ze zucht. 'Alexa,hij is niet meer zoals vroeger. Je moet hem echt vergeten.'
'Zo gemakkelijk is het niet om iemand te vergeten.' Mompel ik. 'Zo erg kan hij toch niet verandert zijn.' Zeg ik er nog na.
'Het is jou leven en jij doet wat je wilt maar als ik je 1 handige tip kan geven is het dat je niet met hem moet praten want ik wil niet dat je gekwetst word. Hij heeft al bijna elke meisje gehad,behalve mij dan.'
Ik zucht,ondertussen zijn we al aangekomen bij de juiste kamer.
'Ik ben zo benieuwd!' Roept Laura.
'Doe de deur dan open!' Roep ik enthousiast.
Laura doet de deur open en ik zie een nogal saaie kamer maar deze namiddag gaan we dingen gaan kopen zodat we de kamer mooier kunnen maken.
-Skip de namiddag-
Het is avond en onze kamer is super mooi geworden! We hebben een keuken,een living,een badkamer en een slaapkamer waar 2 bedden staan.

Ik heb alleen een foto van de slaapkamer.

Laura's bed

Alexa's bed

'OMG ALEXA HET IS ONS GELUKT! WE ZIJN EINDELIJK KLAAR!' Roept Laura histerisch.
'JAAAA!' Roep ik blij terug.
'Maar ik heb honger,ga je mee naar de refter om eten te fixen?' Vraagt ik.
'Ja duhh de dag dat ik nee zeg tegen eten is er iets mis met mij.' Lacht ze
'Maar gaan we eerst eens kijken of Cameron het overleeft met zijn kamergenoot?' Vraag ik lachend.
'Is goed.'
Er zitten 2 kamers tussen die van ons en die van Cameron en Matteo dus hij zit in kamer 18.
'Hier is het!' Zegt Laura als we voor kamer 18 staan.
'Jaha ik weet het' lach ik.
Histerisch kloppen Laura en ik op de deur.
'Cameronnnn' gillen we.
Plots doet een jongen de deur open.
'Uhhmm hoi,ik ben Alexa en dat is Laura. Ben jij Matteo?'
'Ja hoe weet je mijn naam? Ken ik jou? Wat doe je hier?'
'Aaaah te veel vragen' gillen ik en Laura tegelijk waarna we in de lach schieten.
'Uh Cameron! Er staan 2 gestoorde meiden voor de deur! Help me!' Roept Matteo.
Cameron komt naar de deur gelopen. Wanneer hij ons ziet geeft hij ons een knuffel.
'Wacht wat? Ken jij hun?' Vraagt Matteo verward.
'Ja wat zouden we hier anders doen dombo.' Antwoord ik.
'Alexa doe eens aardig' zegt Cameron op een beleefde toon.
'Doe eens normaal' doe ik hem na met een beleefde toon. Snel krijg ik een stomp tegen mijn arm van Laura en kijk ik haar boos aan.
'Je hebt wel rare vrienden hoor' zegt Matteo.
'Wen er maar aan,je zal ze nog vaak zie...Maar wat doen jullie hier eigenlijk?' Zegt Cameron.
'Cammie toch,we gingen eten halen maar als jij het niet nodig vind dan hoef je niet mee hoor' zeg ik met een grijns. Cameron vind het niet erg dat ik hem Cammie noem maar ik mag het van hem niet zeggen op school omdat hij dat te kinderachtig vind. Maar zeg nooit nooit tegen mij want dan doe ik het juist wel.
'Nu kan ik niet boos op je zijn want ik heb echt honger' zeurt hij.
Ik lach even en Laura trekt hem mee aan zijn arm,voor ik het weet zijn ze weg.
'Uh Mateo,wil jij misschien ook meegaan?' Vraag ik. Ik vraag het niet omdat ik vriendelijk wil doen,hij vind me toch al raar. Ik wil gewoon niet alleen naar de refter stappen. 'Nee,ik ga al een paar dingen doen voor school.' Antwoord hij. 'Maar het is de eerste schooldag?' Merk ik op. 'Je kan nooit genoeg voorbereid zijn he' zegt hij.
'Ahzo je bent dus een nerd' zeg ik met een grijns. Hoewel hij er helemaal niet uitziet als een nerd,hij zou wel 1 van de populaire jongens kunnen zijn. 'Ik ben helemaal geen nerd,ik heb gewoon geen zin om helemaal naar beneden te stappen.'
'Je weet toch dat er een lift is he' lach ik. 'Oh in dat geval ga ik mee'
Ik trek hem mee door de gang. 'Alexa wacht!' roept hij ineens. 'Wat is er?' 'Volgens mij hebben we de deur niet dicht gedaan.' zegt hij paniekerig. 'Doe rustig,ga gewoon die deur dicht gaan doen. Ik wacht hier wel.' Zeg ik. 'Ja ok,maar dan moet ik dubbel zoveel stappen.' Zeurt hij. 'Wil je nog dat die deur dicht gaat of niet?' Vraag ik kortaf.
'Ja natuurlijk ma---' 'Kom op dan luiaard'
Hij zucht even en loopt dan terug naar de kamer. Plots gaat de deur naast mij open en ik schrik me dood. Een mooie jongen komt naar buiten gelopen. 'Niet staren meisje,daar krijg je hoofdpijn van.' Zegt hij met een grijns. Oh hij is zo een standaard fuckboy type. 'Ik staarde helemaal niet,sukkel'
'Hmm pittig,daar hou ik wel van..' Zegt hij,ondertussen komt hij dichterbij en stap ik achteruit.
'Hoe heet je schoonheid?' Fluistert hij.
Ik kijk hem doordringend aan en fluister terug 'Ik speel niet mee met jou spelletjes,fuckboy'
Even kijkt hij mij geschrokken aan maar hij herpakt zich weer snel.
'Noah! Kom je? Ik sterf van de honger!' Roept iemand. Die stem herken ik uit duizenden. Jacob. De jongen,die dus blijkbaar Noah noemt draait zich met een ruk om. Als Jacob mij ziet kijkt hij me geschrokken aan. We blijven elkaar een tijdje aanstaren zonder iets te zeggen. Ik hoop nu zo erg dat Matteo terug komt. 'Ik wil haar gerust wel delen hoor.' Zegt Noah tegen Jacob.
Net als Jacob iets wil zeggen tegen mij komt Matteo aangelopen. 'Eindelijk! Je bent er!' Roep ik. Ik ben nog nooit zo blij geweest om iemand te zien als nu. Als Matteo de 2 jongens voor mij ziet pakt hij mijn hand en trekt hij me mee naar de lift. 'Niet in hun buurt komen,dat zijn de badboys' waarschuwt hij mij. 'Ik dacht dat je mij niet aardig vond omdat ik raar ben,waarom waarschuw je me dan?' Vraag ik. 'Ik waarschuw iedereen voor hun en je bent best wel ok.' Zegt hij. Ik lach even naar hem en dan gaan de liftdeuren open en lopen we samen naar de refter. Daar gaan we bij Cameron,Laura,en de rest van de squad zitten.