The truth about forever//J.S

✨6✨

~Alexa's pov~

Ik voel zijn adem en zijn lippen zijn een paar centimeter van de mijne verwijderd.
En dan...voel ik een tik op mijn schouders.
Ik trek weg en Niels kijkt me teleurgesteld aan.
Ik draai me om en zie Esther staan, "Hey is het terug goed tussen jullie?' Vraagt ze lief.
Ik en Niels kijken elkaar even aan en dan knikken we.
'Mooi zo,Alexa mag ik misschien je nummer? Dan kunnen we vaker afspreken...als je dat wilt' zegt Esther.
Ik glimlach naar haar. 'Natuurlijk.'
Ik pak mijn iPhone uit mijn broekzak en zie dat mijn moeder me al 5 keer heeft gebeld.
Ik geef snel mijn nummer aan Esther en dan bel ik mijn moeder.
'Wie bel je?' Vraagt Niels. 'Mijn moeder,ze had me al 5 keer gebeld en ik had het niet gezien.' Zeg ik.
Hij knikt.

* 'Alexa?' Vraagt mijn moeder.
'Uhjaaa?'
'Eindelijk neem je je telefoon op' zucht ze.
'Sorry ik had niet gezien dat je had gebeld maar wat is er?' zeg ik aarzelend.
'Een jongen van hier,uit België vroeg naar je adres in Amerika'
'Heb je het adres gegeven? Wie was het?' Vraag ik snel.
'Ja,ik heb het gegeven maar ik weet niet wie het was.'
'Mam...' Zucht ik. 'Je had me toch eerst kunnen bellen.'
'Dat deed ik ook.' Zegt ze.
'Oh ja sorry,dan ga ik nu maar bij tante voor als die jongen naar daar komt.' Zeg ik.
'Is goed. Tot later meisje,ik hou van je'
* 'Ik ook van jou' zeg ik snel voor ik ophang.

Ik en mama kunnen het goed met elkaar vinden sinds dat gesprek. Ze belt me nu elke dag en daar ben ik blij om.
'Ik dacht dat je moeder er nooit voor je was?' Vraagt Niels.
'Nee maar nu wel. Ze was hierheen gevlogen en we hebben een goed gesprek gehad' zeg ik.
'Waarom heb ik haar niet gezien?' Vraagt hij.
'Ze was er de dag dat je die bal tegen mijn hoofd schopte,maar ik moet snel naar huis nu'
'Hoezo?' Vraagt hij.
'Leg ik later wel uit,ik moet gaan' zeg ik snel.
'Wacht, ik ga met je mee' zegt hij.
'Wij ook!' Roepen de anderen die blijkbaar ons gesprek afluisterde.

*Even later*
Ik zit samen met de groep voor de deur van mijn tante te wachten tot 'de jongen' komt.
Ineens stopt er een auto voor de deur en 'de jongen' stapt uit.
'Cam?!' Roep ik verbaasd.
'OMGGGG DAT IS CAMERON DALLAS!' Tiert Esmee. Ja,Esmee is echt fan van iedereen.
De rest van de groep kijkt me raar aan.
Cameron wil me een knuffel geven maar ik duw hem weg.
'Wat is er?' Vraagt hij verward. 'Dat zou ik beter aan jou kunnen vragen' snauw ik.
'Wat? Hoezo?' Vraagt hij nog steeds verward.
'Je zou me elke dag bellen,weet je nog?'
'Ja..maar ik belde niet meer omdat jij niet meer belde' zegt hij stil.
'Jij zou mij die avond nog bellen maar dat deed je niet en ik belde niet meer omdat jij ook niet belde' zeg ik.
'Sorry dat was ik helemaal vergeten' zegt hij als hij naar zijn voeten kijkt.
'Het is al goed,ik ben blij dat je hier bent.' Zeg ik lief als ik hem knuffel.
Ik voel hoe zijn grip om mij steviger word en ik sluit mijn ogen. Zo blijven we een paar minuten staan.
'Uhumm' kucht Niels uiteindelijk.
Ik laat Cameron los en kijk Niels aan.
'Ik wil "jullie momentje" niet verpesten maar zou je ons niet even voorstellen?' Vraagt hij.
'Oh jaaa' lach ik.
'Cameron,dit zijn mijn vrienden: Niels,Esther,Esmee,Stef en Jonas' zeg ik als ik ze 1 voor 1 aanwijs. 'En jongens,dit is mijn vriend..Cameron' zeg ik als ik Cameron por in zijn zij.
Hij port me terug en dat porren gaat verder tot kietelen. 'Cam--st--oopp' lach ik.
'Is hij EEN vriend of JE vriend?' Snauwt Niels.
Mijn lachen gaat snel over tot een serieuze blik,ik weet precies wat hij bedoelt.
'Hij is niet EEN vriend en ook niet MIJN vriendje. Hij is mijn Allerbestevriend' zeg ik terug.
Cameron glimlacht naar me en Niels kijkt nog steeds boos.
'Hebben jullie iets?' Fluister Cam in mijn oor.
'Nee' zeg ik luid en blozend.
'Maar je ziet hem wel zitten he?' Fluistert hij grijnzend.
'Shit. Waarom ken je me zo goed?' Lach ik.
Nu heb ik door dat de hele groep me raar aanstaart.
'Sorry' piep ik. Esther,Stef en Jonas beginnen te lachen. 'Jij bent echt raar' zegt Esther lachend.
Ondertussen kijkt Niels nog steeds boos en loopt Esmee op Cameron af.
'Knijp me' zegt Esmee tegen Cameron.
'Wat? Waaro--'
'Doe het nu maar gewoon' roept ze.
De hele groep begint te lachen behalve Niels. Ik zie dat hij zijn best doet om niet te lachen maar ik zie ook dat hij nog boos.
'Uhh okay' zegt Cameron als hij haar knijpt.
'OMGGG! Dit is geen droom! Je bent hier echt! Mag ik een foto?!' Gilt ze.
'Tuurlijk' lacht Cameron. Ik laat Cameron en Esmee hun foto's maken en ga ondertussen naast Niels zitten. 'Hé' fluister ik tegen Niels Maar ik krijg geen antwoord.
'Doe niet zo koppig...ik en Cameron zijn echt alleen beste vrienden'
'Tuurlijk' lacht hij sarcastisch.
'Jullie zijn verliefd op elkaar' voegt hij er nog aan toe.
'Stop met zo jaloers te doen! We zijn niet verliefd op elkaar! En zelfs als we verliefd op elkaar zouden zijn moet jij je daar niet mee moeien! Je bent mijn vriendje niet!' Roep ik.
Plots zijn alle ogen op mij gericht.
Iedereen kijkt me dodelijk aan.
Ze weten allemaal dat ik en Niels gevoelens voor elkaar hebben maar dat we niet samen zijn. 'Sorry' zeg ik stil tegen Niels.
Hij staat op en wil weglopen maar ik sta ook op en pak zijn arm vast.
Hij kijkt me aan en wacht af tot ik iets zeg.
'Jij was degene die tegen me zei dat ik niet moest vluchten voor mijn problemen' zeg ik.
'Ik vlucht niet voor mijn problemen. Ik wil gewoon alleen zijn.' Is zijn antwoord.
Ik knik begrijpend en loop terug naar de groep.