115 ⁊ unrequited

2.1K 111 190
                                    


It wasn't really surprising when Junhui found out he was in love with Minghao.

Masyado lang talaga siyang na-overwhelm dahil hindi sumagi sa isipan niya na baka, may iba pang pwedeng pumasok sa puso niya maliban kay Mingming.

Xu Minghao is really like a brother to him. Kaya madali na lang niyang natanggap na ito pala ang gusto niya at hindi ang isa pa niyang bestfriend. Why? It was a fucking simple answer to all his questions since the first time he had thought of the word, love. It was Minghao who hadn't left him all this time. Si Minghao 'tong kahit anong childishness ang ipakita niya, ito 'yong taong hindi siya kailanman sinukuan. Ito yung taong pipiliing masaktan para lang lumigaya siya. Maybe, Minghao knew Junhui was in love with Mingming. Kaya kahit na gusto rin nito si Mingming, nagparaya ito.

At the time he had hurt Minghao again by doing something he had never once thought about, he came barging in his own room to do the thing he knew he would regret later. But the anger and pain and frustration were all consuming his last piece of conscience and consideration that he didn't know how to stop himself anymore.

That night, nadatnan niya si Mingming na gising. Hindi na siya nagkaroon pa ng oras para magulat at magtanong kung narinig ba nito ang nangyare kani-kanina lang sa kwarto ni Minghao. Para bang may sariling isip ang mga paa niya ng lapitan niya ito kaagad at hawakan sa magkabilang balikat.

Mingming's brows arched when he he did that but said nothing to it. Hinintay lang nito na magsalita siya. "Go out with me."

He sure as hell this wasn't one of his childish tantrums. He was mad. He wasn't thinking clearly. Hindi nga niya alam kung ano na ba ang iniisip ni Mingming ngayon dahil sa sinabi niya. He was just so determined (and mad) that he was convincing Mingming to go out with him.

"You figured it out." Was all Mingming said as he still stared at Junhui's shaking eyes.

He managed to calm down at least as anger was replaced by confusion. Wala siyang ibang nagawa kung hindi hintayin ito na magsalita ulit.

"Narealize mo na?"

"What. . .did I?"

Ngumiti ito sa kanya. He doesn't like it when Mingming does that whole cryptic smiling thing. Lalo na kapag seryoso na ang sitwasyon tapos nakangiti pa rin ito na para bang marami itong alam na hindi niya alam. Na parang may hinihintay lang ito na mangyare.

"Your feelings."

He just continued to watch him with wary eyes. Nakatayo na ito ngayon at nakasandal sa pader habang nakahalukipkip. Nakatitig ito sa kanya kaya mas lalo siyang hindi makapagsalita.

It was after a minute when Mingming suddenly laughed. Napakunot ang noo niya habang nakatingin lang dito na tumatawa. Napaupo na siya sa kama habang nakatitig pa rin kay Mingming. Tumigil din naman ito pagkatapos at tumingin ulit sa kanya.

"Hindi ka rin ba natatawa?" Tanong nito sa kanya kaya mas lalong kumunot ang noo niya.

"Why would I laugh?"

"Kasi ang tanga mo."

Junhui was the type to take insults very personally. Kaya naman bigla siyang nainis ng sabihin 'yon ni Mingming lalo na ngayon na seryoso ang pinaguusapan nila. He glared at him for it but Mingming just smirked dismissively at him.

seventeen complexWhere stories live. Discover now