seventeen complex

005

Incoming call from Choi Seungcheol. . .

ACCEPT | DECLINE

Call Connected.

". . ."

"Good Morning Jihoon."

"G-good morning din."

". . .okay ka na ba?"

"Oo. Thank you nga pala."

"It's okay! Nasa iisang complex lang tayo kaya kung may problema ka, sabihin mo lang. Pwede mo rin namang sabihan yung ibang mga tennants kasi mababait ang mga yun at makikinig sila sayo."

". . .okay."

"Hoo. Mabuti na lang at okay ka na. You really sounded so hurt last night. . .hindi ko alam ang gagawin ko."

"Okay na ko. You know, just feeling a little bit of homesickness last night."

"Ganun ba? Kaming bahala sayo! Don't worry, makakalimutan mo ang lungkot ngayong nakatira ka na dito."

"Hope so."

"Huh? Ano? May sinabi ka ba??"

"Wala. Teka. . .si ano, yung lalaking nahampas ko ng gitara, nand'yan na ba siya? Gusto ko sanang magsorry sa kanya in person."

"Ah! Oo nga pala! Dadating na rin mamaya si Jun! Ano oras ba klase mo?"

"10:10."

"9 am ang dating nila. Hindi muna makakapasok si Junhui kasi nga alam mo na. . .hehe."

". . .sorry."

"Nah! Don't sweat it! Basta 9 am labas ka ng unit mo."

"Okay."

"Siya nga pala, gusto mo ba kumain dito? Yung ibang kids kasi pumasok na kanina pa. Baka gusto mong magbreakfast muna?"

"Hindi na. Nakakahiya sa mga tennants. Mukhang inis pa rin kasi sakin."

"Huh?? Hindi a! Mababait ang mga anak ko—este yung mga batang nakatira dito! Hindi sila inis sayo."

"Thank you na—"

"Teka eto ipasa ko kay Seokmin."

". . ."

"Hello! Dokyeom speaking!"

"Akala ko ba Seok—"

"Nagkamali lang si Cheol hyung. Hehehe. I am Lee Dokyeom! Isa akong virus na laging happy! In short, happy virus!"

". . .ah okay."

"Wow! Pero anyway—nagluto ako ng breakfast, um, teka ano bang itatawag ko sayo?"

"Jihoon is fine."

"And you should call me Dokyeom hyung! Huwag Soekmin hyung!"

"I'm going to take a shower. Papatayin ko na 'tong tawag—"

"Ayaw mo ba akong tawaging hyung? Wae????"

"Hindi ako tumatawag ng hyung sa kahit kanino lang."

"A-ah. H-hahaha. S-sige kung ayaw mo, uh, ayos lang. Cheol hyung! Eto na cellphone mo!"

". . ."

"Hello? Si Seungcheol na 'to."

". . ."

"Bakit parang takot na ewan yung si Seokmin? Parang natatae sa takot na ewan?"

"Don't know. Gusto lang niyang tawagin ko siyang hyung."

". . .pfft. Seryoso ka ba? Hahaha! Oo nga pala. Di ko pa kasi nasabi sa kanila ang age mo. Akala siguro nya mas matanda sya sayo."

"Ibaba ko na to. 'Bye."

"Teka!!! Ayaw mo ba talagang magbreakfast dito??"

"Huwag na. Salamat na lang."

"Pero kasi—para naman hindi ka magisang kumakain ngayon? Diba? Mas masaya kapag may kasamang kang kumakain ng almusal?"

". . .I'm perfectly fine alone."

"Sorry Jihoonie. Di uso alone alone dito e. Kung ayaw mong pumunta dito, kami na lang ang pupunta d'yan."

"Huh—"

"Dadalhin namin yung breakfast. Teka eto inaayos na namin."

"What—"

"Seoks! Jisoo! Wonwoo! Lipat tayo sa second floor! Dalhin niyo na 'yan!"

"Tangina sandali!"

". . ."

"Ako na lang ang bababa!"

". . .nagmura ka."

"Huh? Bakit? Bawal ba magmura dito? Sorry—"

". . .hindi dapat nagmumura ang mga cute na gaya mo."

"Sinong cute ang—"

"Hehehe! Anyway! See you! Baba na okay? Mas gaganahan ka kapag may kasama ka! Masarap din ang niluto ni Seokmin!"

"Tsk. Why are you being this persistent. . ."

"Because you're part of the family now. Baba na Jihoon. Breakfast is waiting."

"Fine."

Call disconnected.