Het Experiment

Hoofdstuk 24

Emma

Elin en ik zijn boven op onze kamer. Ik heb het hier gemist. In deze kamer hebben we veel herinneringen aan een tijd voordat we deelnamen aan Het Experiment.

'Mam heeft alles nog precies zo gelaten zoals wij het hebben achter gelaten,' merkt Elin op en ik kijk haar aan en knik. Mam wilde waarschijnlijk niks van onze spullen verplaatsen of wegdoen, omdat ze dacht en hoopte dat wij nog terug zouden komen. Gelukkig zijn we daar nu niet meer, maar ik ben bang dat we toch ooit weer terug moeten. Max weet waar mam en Lena wonen. Hij kan hun dus weer pijn gaan doen als Elin en ik er niet zijn. Hij mag ze geen pijn meer doen, nooit meer. Ik hoop dat Jim ons ook met rust zal laten, maar een grote kans daarop zullen we niet hebben. Jim wil mij terug, dat weet ik zeker. 

'Zullen we maar weer film gaan kijken dan?' Elin's ogen twinkelen aan de herinneringen terug aan de vele nachten die we door hebben gebracht met onze laptop. Ik knik.

'Lijkt me leuk,' zeg ik zacht en Elin pakt de laptop en start hem op. Ik ga naast haar op haar bed zitten. Zo zaten we voor onze deelname aan Het Experiment ook vaak. Onbetaalbare avonden waren het. We gingen altijd een serie kijken als ik niet meer kon slapen, of als Elin niet kon slapen. Meestal konden we allebei niet slapen en toen gingen we een film of serie kijken. 

'Waar waren we...' Ik zie dat Elin een bekend beeld heeft opgezet. Once Upon A Time, onze favoriete serie. Dit hebben we zo vaak mogelijk als kon gekeken en we zijn nu al bij seizoen 3. Ik probeer me te herinneren waar we ook alweer waren.

'Aflevering 1 van seizoen 3,' zeg ik na even nagedacht te hebben en Elin glimlacht en zet de juiste aflevering aan. Ik laat mijn hoofd zachtjes tegen haar schouder aan rusten. Elin glimlacht en zet de laptop op haar bovenbenen neer zodat we beiden naar het beeldscherm kunnen kijken.

Als de aflevering bijna is afgelopen wordt de deur open gedaan en verschijnt mam in de deuropening. Ze krijgt een glimlach op haar gezicht als ze ons zo ziet zitten. Mam deed nooit moeilijk als we niet konden slapen. Ze wist dat we vaak weer konden slapen als we even een aflevering of een deel van een film hadden gekeken. Een aantal keer heeft ze ons wel gewaarschuwd als we stiekem toch nog een extra aflevering gingen kijken, maar ze werd gelukkig nooit boos. 

'Hey meiden,' zegt mam met een lieve glimlach en Elin glimlacht.

'Hai,' begroet ze mam terug en mam loopt naar ons toe. Ze gaat op haar hurken voor het bed zitten en kijkt naar het beeldscherm die al op pauze was gezet.

'Hmm... Once Upon A Time?' raad mam en Elin knikt.

'We moesten nog verder kijken,' glimlacht ze.

'Komen jullie zo wel naar beneden?' vraagt mam en ik merk dat haar stem trilt. Ik kijk mam vragend aan.

'Wat is er?' vraagt ze zacht en ze schud haar hoofd.

'Niks bijzonders. Komen jullie zo?' herpakt mam zich heel snel. Elin en ik knikken en mam verlaat onze kamer. Ik vraag me af wat er aan de hand is, maar het aan haar vragen durf ik niet. Als de aflevering is afgelopen gaan Elin en ik naar beneden toe. Jammer genoeg einde de aflevering op een spannend stukje en willen we nu eigenlijk beiden zo snel mogelijk verder kijken. Maar wanneer we verder kunnen kijken weten we niet, want mam wilde ons niet vertellen wat er aan de hand is. 

Pap kijkt op als Elin en ik naar beneden komen lopen. Er staan tranen in zijn lichtblauwe ogen. Ik kijk hem bang aan en gelijk is de angst voor hem weer terug. Wat is er aan de hand? Ik kan hier niet tegen en er rolt een traan over mijn wang van angst. Elin kijkt mij aan en neemt mij voorzichtig in haar armen.

'Pap doet je geen pijn,' fluistert ze in mijn oor zodat alleen ik het kan horen. Ik knik langzaam en ze laat me weer los. Met tranen in mijn ogen staar ik pap angstig aan. Mam komt de keuken uitgelopen en loopt naar ons toe.

'Jullie zijn hiernaartoe gebracht, omdat wij jullie naar het volgende Experiment moeten brengen...' legt pap zachtjes uit en ik zet een stap naar achteren. 

'Nee,' mompelt Elin en nu rolt er een traan over haar wang. 

'We moeten dit doen, Elin... Wij vinden het ook absoluut niet leuk, maar anders gebeuren er nog ergere dingen en dat willen we allemaal niet,' zegt pap zacht en ik loop naar mam toe. Ze neemt mij in haar armen en Elin doet hetzelfde bij pap. 

'Hoe lang moeten we daar dan blijven?' vraag ik zacht met een trillende stem. Ik wil niet terug. Ik wil niet terug naar Max. Hij deed me toen geen pijn, maar misschien doet hij dat op die nieuwe plek wel en dat wil ik niet. Ik wil die verschrikkelijke pijn niet meer voelen. 

'Dat weten we niet... Maar we moeten nu gaan...' mam's stem trilt en er rolt een traan over haar wang terwijl ze mij dicht tegen zich aan drukt. 

Na een halfuurtje gaan we weg van huis, weg van de plek waar we ons zo vertrouwt voelen. Misschien komen we hier wel nooit meer terug, maar die hoop zal ik altijd blijven houden. Misschien zijn de Experimenten op die nieuwe plek wel helemaal niet zo erg en zijn we zo weer thuis... Ergens diep vanbinnen voel ik dat het alleen maar erger zal worden en daar zie ik tegenop. Ik weet bijna zeker dat Elin er net zo over denkt. In de auto pak ik Elin's trillende hand vast en staar ik uit het raam naar buiten. Geen geblindeerde ramen zoals in de auto toen we naar het eerste Experiment gingen. Onze auto zal ons wegbrengen bij onze enige veilige plek.

'We houden van jullie, meiden... Vergeet dat alsjeblieft nooit...' zegt mam zacht met een trillende stem en pap gaat achter het stuur zitten en rijd weg van ons huis. Weg bij onze vertrouwde plek.