Het Experiment

Hoofdstuk 7

Elin

Ik kijk Lena aan. Ze kijkt nog steeds moeilijk voor zich uit, maar ik snap ook niet echt waarom. Er is hier iets gaande waar eigenlijk helemaal niemand iets vanaf weet. Misschien kunnen Emma en ik daarachter komen en dat we dan ontsnappen. Als we al kunnen ontsnappen tenminste.

'Kom, dan breng ik jullie naar jullie kamer,' zegt Lena vriendelijk en ze glimlacht lief naar ons. Ik zucht en Emma en ik lopen langzaam achter haar aan. 

'Ik wil hier niet zijn,' mompel ik maar toch hoort Lena het.

'Niet iedereen wil hier zijn,' zucht ze. 'Toch is er geen ontsnapping mogelijk.' Ik zucht. Misschien heeft ze wel gelijk, maar dat hoop ik niet.

'Hoe weet je dat?' vraagt Emma uiteindelijk. Ik kijk van haar naar Lena. Emma weet zoals gewoonlijk waar ik aan denk, wat in dit geval wel goed uitkomt aangezien ik het zelf niet durf te vragen. 

'Ik heb hier al zoveel kinderen naar binnen gebracht dat ik ondertussen wel weet dat er geen ontsnapping mogelijk is aan het Experiment,' legt Lena uit en ik knik.

'Je hebt misschien wel gelijk... Heeft u vroeger ook deel moeten nemen aan het Experiment?' vraag ik.

'We zijn bij jullie kamer,' zegt Lena. Ze geeft geen antwoord op mijn vraag en ik kijk haar doordringend aan.

'Ga maar naar binnen. Binnen ligt een rooster klaar voor jullie met wat jullie moeten doen en waar jullie aan moeten deelnemen. Iedere ochtend komen Anne of ik jullie ophalen en nemen jullie mee naar hetgeen waar jullie heen moeten,' legt ze uit en ik knik. Emma en ik lopen de kamer in waarna Lena de deur achter ons sluit en op slot doet. Ik slik en kijk bang naar de deur.

'Als dit iedere dag zo gebeurd is er echt geen ontsnapping mogelijk...' Emma gaat op het bed zitten en ik ga op het andere bed zitten. Gelukkig slapen we wel allebei op één kamer. Ik heb nog nooit zonder Emma geslapen en kan het ook niet. Ik ben haar aanwezigheid gewend, ik kan niet meer zonder haar.

'We moeten ontsnappen. En ik wil weten wat Lena achterhoud. Ook verbergt Lilly's moeder, Esmee, iets...' Ik denk na. Waarom zou Esmee Lilly een brief geven? Een brief die ze ook normaal aan haar dochter zou kunnen vertellen, voordat ze aan het Experiment moest deelnemen. Ik wil het weten, maar Esmee is hier niet dus kunnen we het haar ook niet vragen. 

'Het kan dat Esmee en Lena beiden wat verbergen, maar we weten allebei niet wat,' zegt Emma en ze zucht. Ik sta op en pak het rooster van het bureau af. Dan ga ik terug naast Emma zitten. We staren allebei naar het rooster. Allemaal afkortingen waar we niks van snappen. 

'Lekker dan,' zeggen Emma en ik tegelijk en ik glimlach somber.

'Laten we maar gaan slapen. Morgen moeten we om acht uur bij HTE zijn,' zucht ik. Het HTE duurt drie uur. De rest van de uren duren niet zo lang. Daarom maak ik me zorgen om wat HTE nou eigenlijk inhoud. Voor hetzelfde geld is het een gevaarlijk iets... 

'Goed idee,' zegt Emma en ik ga op mijn bed liggen. Emma gaat ook liggen en niet veel later merk ik dat ze slaapt. Ik staar nog even naar het rooster, maar leg die dan op het nachtkastje neer die naast onze bedden staat. Langzaam ga ik weer liggen en sluit mijn ogen. 

De volgende ochtend word ik wakker van geklop op de deur. Dit zal Lena of Anne wel zijn bedenk ik me. Ik zucht.

'Ja?' roep ik. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het pas zeven uur is. Weer zucht ik. Ook Emma is wakker geworden van het geklop op de deur. 

'Jullie hebben een uur,' klinkt de strenge stem van Anne.

'Oké!' roept Emma geïrriteerd. Ik hoor dat Anne wegloopt en sta dan langzaam op uit bed.

'Ik ga wel eerst douchen,' zeg ik.

'Schiet wel op dan kunnen we daarna nog rustig aan doen,' zegt Emma en ik knik. Ik loop naar de badkamer en douche snel. Gelukkig hoef ik morgen pas mijn haren te wassen. Ik ben binnen tien minuten klaar en kleed me snel weer aan en roep dan Emma. Ik loop de badkamer uit en Emma loopt naar de badkamer. Niet veel later hoor ik de douche aangaan en na vijf minuten weer uitgaan. Emma komt omgekleed de badkamer uitgelopen.

'Dat is snel,' glimlach ik.

'Ja... Ik wil nog rustig aan doen zodat we straks niet hoeven te haasten,' zegt ze zacht en ik glimlach. Emma gaat naast mij op mijn bed zitten en kijkt naar het rooster. We snappen nog steeds niks van alle afkortingen. 

'Wat zou dit betekenen?' vraag ik en wijs naar HTE, hetgeen dat we als eerste hebben en hetgeen dat het langste duurt. 

'Ik weet het niet...' Emma zucht en ik merk dat ze trilt. Ik sla mijn arm om haar heen en leg het rooster aan de kant.

'We komen hier uit, Em... Dat beloof ik je.' Emma schud haar hoofd.

'We komen hier niet uit,' zegt ze zacht en ik slik.

'Je hebt gelijk...' zucht ik en na drie kwartier word er weer op de deur geklopt. Dit keer word de deur na het geklop open gedaan. Het is dit keer Lena. 

'Komen jullie?' vraagt ze vriendelijk. Ik hoor een trilling in haar stem en bedenk me dat dit waarschijnlijk te maken heeft met wat we zo gaan doen.

'Ik wil niet...' mompelt Emma en er rolt een traan over haar wang.

'Het zal wel moeten. Kom.' Lena kijkt ons aan en loopt naar de deuropening. Ik sta op en Emma volgt mijn voorbeeld. We lopen achter Lena aan door veel gangen met allemaal verschillende kamers. Na bijna een kwartier lopen komen we aan bij een witte deur. Het lijkt wel een deur van een ziekenhuiskamer. Lena opent de deur. Ik zie een diepe striem om haar pols zitten. Ik kijk haar aan, maar zeg er niks over. Emma en ik lopen achter Lena aan de kamer in, op naar deze drie uur.