Het Experiment

Hoofdstuk 10

Emma

Met grote bange ogen kijk ik naar Max. Ik wist dat Lena bang was, ik voelde het gewoon. Maar... Waarom zou ze mij dan hebben achtergelaten met Max? Was ze bang dat Max haar weer zou slaan? Of dat hij andere dingen met haar zou doen? Ik slik bij die gedachte. Mijn ontvoerder had ook andere dingen bij mij gedaan. Hij had me misbruikt, meerdere keren per dag. Daarom was ik ook zo bang voor pap en de politieagenten die mij hadden bevrijd. 

'Zo, nu zijn wij lekker alleen,' grijnst Max. Ik wend mijn blik af en kijk naar Elin die nog steeds slaapt. Of ze doet alsof. Ik weet het niet. Langzaam sluit ik mijn ogen, maar open ze gelijk weer als ik een hand op mijn wang voel.

'Niet doen...' smeek ik zacht met een gebroken stem.

'Je hebt niks te willen. Je kan niet tegenstribbelen, dat zag je net ook bij Lena. Zij kan zich ook niet verzetten tegen de dingen die ik haar aan doe,' zegt Max en ik krimp ineen van angst.

Opeens gaat de deur van de kamer weer open. Max is net op het randje van mijn bed gaan zitten en streelt zachtjes over mijn wang terwijl er tranen over mijn wangen stromen.

'Max. Blijf van haar af!' Het is de stem van Anne. Ik dacht dat zij niet aardig was, maar blijkbaar mag dit echt niet. Lena staat achter Anne en zegt niks. Ik kan aan haar zien dat ze bang is voor Max, maar het niet laat merken.

'Oh en wie heeft je dit verteld, Anne?' vraagt Max en hij staat op. Nu pas ziet hij Lena staan. Ze leunt tegen de deurpost van de kamer aan. 

'Dat doet er niet toe. Je weet heel goed dat je niet aan de patiënten mag zitten,' zegt Anne. Misschien heeft Max dit wel vaker gedaan... Ik weet het niet.

'Ik bepaal zelf wel wat ik doe,' zegt Max en hij loopt langs Lena de kamer uit. Nog even zie ik dat hij wat tegen Lena fluistert waarna ze verstijfd. Als Max weg is haal ik opgelucht adem.

'Mag ik los?' vraag ik zacht met een trillende stem. Lena kijkt vragend naar Anne die knikt. Snel loopt Lena naar mij toe en maakt mij voorzichtig los, maar het infuus blijft vast. Vragend kijk ik Lena aan.

'Je mag los, op voorwaarde dat je het infuus er niet uittrekt want die moet erin blijven,' legt Anne uit terwijl ze ondertussen Elin losmaakt. Ook bij Elin gaat het infuus niet los. Ik kijk naar Elin.

'Ik snap niet waarom ze nog slaapt... Normaal word ze van elk klein geluidje wakker,' zeg ik zacht en Lena gaat op het randje van mijn bed zitten.

'Misschien is ze gewoon moe,' zegt Anne en ik haal mijn schouders op. Ik weet het niet, maar ik maak me zorgen om Elin. Waarom is ze nog steeds niet wakker geworden?

'Het komt goed. Ze word vast snel wakker. Wil je anders even wat eten of drinken?' vraagt Lena vriendelijk. Ik schud snel mijn hoofd. Ik heb alles behalve honger en dorst. Het enige dat ik wil is hier weg, met Elin. Lena zucht.

'Je houd er echt niet van om opgesloten te zitten hé?' vraagt ze zacht en ik schud mijn hoofd.

'Nee... Niet na wat er twee jaar geleden is gebeurd,' zeg ik zacht en ik krijg gelijk weer tranen in mijn ogen doordat ik er weer aan denk.

'Ik weet hoe het voelt om opgesloten te zitten,' zegt Lena zacht en ze kijkt weg. Ik slik en kijk haar vragend aan.

'Hoezo?' vraag ik nieuwsgierig.

'Ik... Laat maar,' zegt Lena en ze kijkt mij aan. Ze glimlacht somber. Eigenlijk wil ik weten wat er is gebeurd, maar ik besluit om maar niet door te vragen. Zo te zien wil ze het er niet meer over hebben. Lena kijkt naar Anne.

'Wanneer mag dat infuus er nou uit?' vraagt ze. 

'Over twee dagen, als alles goed gaat tenminste. Emma en Elin moeten hier nog twee dagen liggen,' antwoord Anne en Lena kijkt naar mij.

'Over twee dagen mag je hier vrij rondlopen. Je kan niet uit dit gebouw,' zegt ze zacht en ik zucht zachtjes. Alsof ik me dan niet opgesloten voel. Ik voelde me soms thuis ook wel eens opgesloten als we niet naar buiten konden omdat het bijvoorbeeld regende. Soms werd ik toen wel eens gek en begon ik van angst te trillen of ik begon opeens te huilen. 

'Ik houd dat niet vol,' mompel ik met een trillende stem.

'Het zal wel moeten,' zegt Anne streng en Lena staat op.

'We gaan weer,' zegt Anne en na een paar minuten lopen zij en Lena de kamer uit. De deur word op slot gedaan. Ik kijk weer naar het infuus dat in mijn hand zit. Dan schiet ik opeens rechtop in bed.

Lilly!

Ze zou hier moeten zijn... Of... Of is ze..? Daar mag ik niet aan denken. Lilly is sterk en kan dit wel overwinnen, ook al weet ik niet wat haar is aangedaan. Ik kijk naast me en zie dat Elin eindelijk haar ogen opent. Ze kijkt mij slaperig aan.

'Je hebt lang geslapen,' zeg ik zacht. Ik ben nog steeds verbaasd over dat ze zo lang heeft geslapen.

'Ik weet het... Ik was moe geloof ik,' zucht Elin en ze kijkt naar het infuus in haar hand. Dan merkt ze dat ze niet meer zit vastgebonden.

'We mogen niet weg,' zeg ik zacht met een trillende stem. Elin knikt.

'Dat weet ik... Ze houden ons hier opgesloten om Experimenten met ons te doen, terwijl wij niks kunnen en zelfs niet eens kunnen ontsnappen.' Ik knik langzaam. Elin heeft gelijk, zoals ze wel vaker gelijk heeft... 

'Ik wil hier weg... Ik wil naar huis.' Ik zucht zachtjes en staar naar het plafond. Veel meer dan dat kunnen we niet doen. Als we ontsnappen gebeuren er ergere dingen dan die er nu al met ons gebeuren. We zijn hier pas een dag, maar ik weet zeker dat we hier nooit meer weg komen.