Het Experiment

Hoofdstuk 21

Aimee

Tim kijkt mij aan, maar hij weet heel goed dat dit het enige is wat hij eigenlijk kan doen voor Emma. Emma vertrouwt hem nog steeds niet, maar ze vertrouwt hem niet meer door wat ze een paar jaar geleden heeft meegemaakt. Toen hij haar sloeg is het vertrouwen helemaal verdwenen. Emma probeert hem wel te vertrouwen, maar het is ontzettend moeilijk voor haar. 

'Mam? Mogen wij naar boven?' probeert Elin haar tweelingzusje op andere gedachten te brengen. Dan doet Emma, met tegenzin kan ik zien, iets wat we allemaal niet hadden verwacht. Ze rent op Tim af en slaat haar armen om zijn middel heen. Tim weet even niet goed wat hij moet doen en hij kijkt mij vragend aan. Ik glimlach met tranen in mijn ogen, dan knik ik ten teken dat hij zijn armen om haar heen moet slaan.

Emma

Ik voel hoe papa zijn armen om mij heen slaat. Ik heb dit toch wel gemist denk ik... Soms heb ik nog steeds het gevoel dat hij mij wil slaan, maar dat is nu bijna weg. Het gevoel zal nooit meer weggaan, dat niet maar ik vertrouw hem wel weer een beetje. Pap gaat op de bank zitten en ik loop langzaam weer naar hem toe. Hij tilt mij voorzichtig op en zet mij op zijn schoot. Mama, Lena en Elin gaan even de woonkamer uit en lopen naar boven om pap en mij alleen te laten. Pap wend zich tot mij.

'Em?' vraagt hij zacht met een gebroken stem. Ik kijk hem met tranen in mijn ogen aan.

'Ja?' vraag ik zacht. Het is lang geleden dat ik tegen pap heb gepraat... Veel te lang. Ik heb hem gemist, ik heb zijn veilige armen om mij heen toch wel gemist...

'Het spijt me zo meisje...' fluistert pap en er rolt een traan over mijn wang. Ik leg mijn hoofd zachtjes op zijn borst.

'Het is mijn schuld,' schud ik mijn hoofd. 'Jij maakte je alleen maar zorgen, maar ik was bang,' zeg ik zacht.

'Jij mag absoluut niet denken dat het jouw schuld is, want dat is het niet. Ik maakte me zorgen, dat klopt maar ik had je nooit moeten slaan.' Pap streelt zachtjes een pluk haar uit mijn gezicht achter mijn oor. 

'Het is goed,' zeg ik zacht en denk na. 'Je maakte je alleen maar zorgen,' haal ik mijn schouders op en pap glimlacht. Hij drukt zachtjes een kus op mijn kruin. Ik denk na en denk aan mijn ontvoering.

'Uitkleden,' sist de stem van de man. Ik kijk hem doodsbang aan, maar doe dan toch wat hij zegt en kleed me langzaam uit. Verschillende littekens en blauwe plekken zijn al zichtbaar op mijn lichaam. De man duwt mij hardhandig op mijn rug op het bed. Ik weet wat er komen gaat. Hij bind mijn handen aan elkaar vast boven mijn hoofd, zodat ik straks echt niks meer kan doen. Niet dat ik nog de kracht heb om iets te doen. De man gaat bovenop mij liggen en niet veel later komt hij hard in me...

Ik open mijn ogen weer en laat de tranen over mijn wangen stromen. Pap heeft mij nog steeds in zijn armen vast en heeft door dat ik huil.

'Meisje toch... Het is voorbij nu,' fluistert hij en hij wiegt mij zachtjes heen en weer. Ik stop na een paar minuten met huilen, maar de gedachten aan de ontvoering blijven. 

'De herinneringen pap... Ik kan het niet meer,' mompel ik en hij drukt me dicht tegen zich aan.

'Jij kan dit wel Em. Jij bent de enige die dit kan,' zegt hij met een lieve glimlach en ik maak me zo klein mogelijk op zijn schoot. Misschien heeft hij wel gelijk, maar ik kan het echt niet meer. De herinneringen aan twee jaar geleden blijven en gaan niet meer weg. Waarschijnlijk ook nooit meer. Moet ik dan voor altijd met deze nare herinneringen blijven leven? Dat overleef ik echt niet. Ik snap ook niet hoe Lena dat heeft gedaan... Maar zij maakt het nog steeds mee, misschien komt het daardoor. Misschien heeft Lena het een plekje kunnen geven, maar dat heb ik niet gedaan en dat kan ik ook niet. Het liefste zou ik de tijd terugdraaien en die dag niet alleen thuis zijn gebleven. Die ene dag was ik alleen thuis en toen gebeurde dat. Ik had niet alleen thuis moeten blijven. Sinds die ene dag ben ik ook niet meer alleen thuis. Dat durf ik gewoonweg niet. Ik ben bang dat het nog een keer gebeurd. 

'Ik kan dit niet...' Ik hoor voetstappen op de trap en mama loopt naar ons toe en gaat naast mij en pap op de bank zitten. 

'Kom maar Em...' fluistert mama en pap haalt zijn armen weg en mama neemt mij in haar armen. Als Lena hetzelfde heeft meegemaakt als mij... Zou mama het dan ook hebben meegemaakt? Mama is tenslotte wel de tweelingzus van Lena en Max is hun vader. 

'Ik kan niet meer...' mompel ik en begin weer zachtjes te huilen. Mama slaat haar armen om mij heen en drukt mij dicht tegen zich aan. Als mama inderdaad hetzelfde heeft meegemaakt als Lena en mij, dan denk ik niet dat pap van mama's verleden af weet. Ik weet wel zeker dat dat niet zo is. Mama zou het hem niet kunnen vertellen... Misschien slaat pap mama dan ook wel. Maar dat denk ik niet. Pap zou dat nooit doen.

'Jawel Em...' Mama's stem trilt en ik merk dat ook mama's handen trillen. 

'Wat is er mam..?' vraag ik zacht en mama slikt. 

'Nee niks... Laat maar,' zegt mama zacht. Ik kijk haar aan en zie dat er tranen in haar ogen staan. Nu weet ik wel zeker dat er iets aan de hand is, maar wat. Pap kijkt mama vragend aan en ze schud haar hoofd ten teken dat ze het niet wil vertellen. 

'Je kan me alles vertellen, Aimee. Dat weet je toch?' kijkt pap mama vragend aan en mama knikt.

'Ik weet het, maar dit kan ik je niet vertellen,' zegt mama zacht en pap slikt maar knikt dan. Misschien moet ik het mama vanavond wel vragen, ook al denk ik wel dat ik weet wat er aan de hand is.