Het Experiment

Hoofdstuk 16

Emma

Stil kijk ik om me heen. Ik kan niks zien, het is heel donker. Eigenlijk zo donker als de nacht, waarbij je ook niks kan zien. Behalve dan de schaduwen buiten, maar hier zie je echt helemaal niks. Een stem klinkt uit een luidspreker.

'Zoek het lichtknopje,' klinkt de stem. Ik denk na en ga dan op de tast op zoek naar het lichtknopje. Na wat voor mij bijna een uur lijkt te duren heb ik het lichtknopje gevonden, blijkbaar stond ik al die tijd nog bij de deur. Ik knipper een aantal keer met mijn ogen als het licht aanspringt. Als mijn ogen gewend zijn aan het licht, kijk ik de kamer rond. Het is bijna dezelfde kamer als bij het eerste Experiment, alleen staat er nu 1 bed in plaats van 2. Ik mis Elin. Sinds onze geboorte zijn we eigenlijk geen enkel moment van elkaar gescheiden geweest, behalve toen ik ontvoerd werd. Maar daar wil ik absoluut niet aan denken, anders word ik gek van de herinneringen. 

Ik kijk weer de kamer rond en zie een tweede deur in de kamer, dit was in de vorige kamer ook niet zo. Wat gaat er gebeuren? Ik laat me op de grond naast de deur zakken en begin zachtjes te huilen. Ik wil dit niet meer zo, ik vind het gewoon niet meer leuk. Al die herinneringen, en nu ook al dat Elin niet meer bij mij is. Het word me gewoon allemaal teveel. 

'Emma?' Een stem klinkt uit een hoekje van de kamer. Even kan ik de stem niet thuis brengen, maar dan weet ik wie het is. Het is de stem van Lena, maar wat doet zij hier? Ik snap het niet.

'Ja?' vraag ik en stop met huilen. Lena staat op van de stoel waar ze op zat en loopt naar mij toe.

'Kom, dan doen we dit Experiment en dan kan je daarna terug naar Elin. Bij haar zal nu hetzelfde gebeuren als wat er straks bij jou gebeurd,' zegt Lena zacht en ik knik en sta op. 

'Ga maar op het bed zitten, dan maak ik alles klaar.' Ik ga op het bed zitten en staar voor me uit. Mijn hele lichaam trilt van angst, ik ben ook bang. Ik wil weten wat er gaat gebeuren, maar ik weet zeker dat ik dat pas te zien of te voelen krijg. 

'Lena?' vraag ik dan toch zacht als ze dichterbij mij komt. Ik kan er niet meer tegen, ik moet weten wat er gaat gebeuren. Ik wil die controle terug, de controle die ik heel hard nodig heb. 

'Ja?' kijkt ze mij vragend aan terwijl ze een infuus klaarmaakt. Ik slik en wend mijn blik af.

'Ik wil dit niet meer, ik word gek,' mompel ik en sluit mijn ogen. Ik kan echt niet meer, ik wil niet meer. Het enige dat ik wil is terug naar huis, of Elin's armen om me heen voelen. Dat zijn de twee dingen die ik het hardste nodig heb. 

'Het komt goed, dat beloof ik je Em...' Lena fluistert deze woorden. Er is iets aan aar dat niet klopt, ze verbergt iets. Iets ergs en ik wil erachter komen wat ze verbergt. 

'Hoe kan je dat nou zeggen? Ik wil naar huis,' zucht ik en ga op het bed liggen waarna ik naar het plafond staar.

'Je word gek van de herinneringen hé?' vraagt ze met een lieve, kleine glimlach. Ik kijk haar verbaasd aan en knik dan.

'Ja, ik word er doodziek van,' zucht ik en er rolt een traan over mijn wang terwijl de herinneringen weer terugkomen. Lena gaat langzaam op het randje van mijn bed zitten en kijkt mij meelevend aan. 

'Weet je, ik weet hoe het is. Die herinneringen aan iets wat je het liefste voor altijd wilt vergeten, maar wat nooit lukt. Wat je hebt meegemaakt kan je niet vergeten, hoe erg je je best er ook voor doet, het is onmogelijk om te vergeten,' zegt ze zacht en ik kijk haar aan. Dit is mijn kans om te vragen wat er nou eigenlijk aan de hand is met haar.

'Hoe weet je dat? Zelfs Elin snapt het niet altijd en mam al helemaal niet. Pap werd zelfs gek toen hij mij zo breekbaar zag... Hij sloeg me,' mompel ik. Ik weet dat pap het echt niet zo bedoelde, maar toch... Sinds die ene keer dat hij mij sloeg ben ik al bang voor hem. Ik snapte niet waarom hij mij sloeg. Waarom? Waaraan heb ik dat verdiend? Maar nu weet ik het wel. Hij maakte zich enorme zorgen om mij en wilde de oude Emma weer terug, wat nooit meer zal gebeuren. 

'Ik ehm...' Lena kijkt een andere kant op en er springen tranen in haar helderblauwe ogen. Ik vind haar op de één of andere manier wel op mam lijken. Hetzelfde postuur, dezelfde blauwe ogen, hetzelfde haar... Misschien... Ik schud ongezien mijn hoofd, dat kan niet. Mam heeft geen zus, maar aan de andere kant zou ik het wel snappen als Lena familie van mij en Elin zou zijn. Ze is zo betrokken bij ons allebei, alsof ze echt om ons geeft. Misschien is ze wel familie...

'Ik heb hetzelfde meegemaakt als dat jij hebt meegemaakt toen je ontvoerd werd...' verteld ze dan heel zacht en er rolt een traan over haar wang. 'Ik maak het nog steeds mee eigenlijk...' Ze kijkt naar de grond terwijl er meerdere tranen over haar wangen rollen. Ik weet precies hoe ze zich voelt, ik weet het helaas maar al te goed. 

'Wie? Wie is het?' vraag ik zacht en ga langzaam rechtop zitten en leg zachtjes mijn hand op Lena's hand.

'Niemand. Het is niet bijzonder, laat maar,' mompelt ze en ik schud snel mijn hoofd. 

'Nu wil ik het weten ook...' zeg ik zacht en kijk Lena doordringend aan. Ik moet het weten, ik moet weten of mijn vermoeden klopt. Ik denk... Ik weet bijna zeker dat ik weet wie het is. 

'Het maakt niet uit wie het is, Em,' fluistert Lena en ik zucht zachtjes.

'Ik heb jou ook verteld wat er met mij is gebeurd, dan mag jij mij ook vertellen wie jou pijn doet,' zeg ik zacht en kijk Lena aan.

'Max... Het is Max...'