Het Experiment

Hoofdstuk 18

Aimee

Vandaag heb ik afgesproken met Esmee, de moeder van Lilly. Ik weet dat Esmee het beste zal weten wat er nu in mij omgaat. Ik ben allebei mijn dochters al bijna twee weken kwijt. Ik mis ze natuurlijk. Soms vraag ik me af waar ze zijn, maar ik weet dat wel. Ik weet waar ze zijn. In het gebouw waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. Mijn jeugd was geen fijne jeugd, en ik had heel veel moeite met het vertrouwen van mijn man en tevens ook de vader van mijn kinderen. Ik vertrouwde mannen niet, geen enkele man liet ik in mijn buurt komen. Behalve hij. Hij begreep mij, hij begreep wat er iedere dag in mij omging. Hij begreep waar ik aan dacht. Ik begon hem langzaamaan te vertrouwen en ik raakte zwanger van hem. Zes maanden later beviel ik drie maanden te vroeg van Emma en Elin. Vijftien jaar later werd Emma ontvoerd en werd ze pas na ongeveer een maand teruggevonden. Ze leek toen zoveel op mij toen... Emma vertrouwde haar vader, mijn man, niet meer en op een dag sloeg hij haar toen ze hem nog steeds niet vertrouwde. Mijn vertrouwen in hem vervaagde toen hij haar had geslagen. Hoe kon hij? Hoe kon hij haar slaan? Emma had gewoon moeite met hem vertrouwen, en daar werd hij boos om. Hij snapte het niet, hij snapte niet waarom Emma hem niet meer vertrouwde. Hij was tenslotte wel haar vader. En een kind hoort zijn of haar vader te vertrouwen, dat vond hij tenminste. Ik begreep Emma wel. Ik begreep tenminste wat er in haar omging. Hij begreep er helemaal niks van en op die dag vroeg ik me af waarom ik eigenlijk met hem getrouwd was. Hij heeft mijn kind geslagen en sindsdien vertrouw ik hem ook niet meer, ook al laat ik dat niet merken. 

Met de auto ga ik naar het huis van Esmee. Als ik aankom bij haar huis ziet het er donker uit, maar toch stap ik uit de auto en loop naar de voordeur. Ik druk op de bel en wacht ietwat ongeduldig totdat er open gedaan word. Esmee is mijn beste vriendin. Niet alleen omdat Lilly de beste vriendin is van Emma en Elin, maar ook omdat ze mij heeft gesteund vroeger. Ik ken Esmee al sinds de basisschool en we speelden vroeger altijd met elkaar. We gingen zelfs naar dezelfde middelbare school. Daarna gingen we samen door naar het MBO. Ik werd nog steeds dagelijks mishandeld door mijn vader, Max. Op een dag besloot ik het Esmee te vertellen. Ik kon haar vertrouwen en dat wist ik. Toen ik het haar verteld had wilde ze direct naar de politie toe, wat ik met tegenzin en lang aandringen van haar ook had gedaan. Max werd na mijn aangifte opgepakt, maar kwam al heel snel weer vrij door een fout van Justitie. 

Twee jaar daarna werden Esmee en ik allebei zestien. We wisten nog niks af van Het Experiment, totdat ik eerder werd weggehaald door haar. Ik ben vroeger in dat gebouw opgevoed, maar werd ''vrijgelaten'' om ook de echte wereld te leren kennen. Nu kwam ik er weer en zag ik Max, degene waarvan ik hoopte hem nooit meer te zien. Hij ging verder met mij misbruiken en toen eindelijk na 2 jaar deelgenomen te moeten hebben aan Experimenten, liet hij mij weer vrij. Ik bleek zwanger te zijn van Max. Hij is de echte vader van Emma en Elin, ook al denken ze zelf dat mijn man hun echte vader is. Toen ik was bevallen van Emma en Elin, 3 maanden te vroeg, was ik al meteen gek op die twee. Het deed me wel pijn dat hun vader een klootzak is, maar gelukkig lijken ze nauwelijks op hem. 16 jaar later moesten ook zij meedoen aan Het Experiment, en dat is nu...

Na een tijdje word de deur toch opengedaan, wat ik eigenlijk niet meer had verwacht. Esmee staat in de deuropening en kijkt mij aan.

'Hey, kom binnen,' glimlacht ze en ze opent de deur verder waarna ik achter haar aan loop naar binnen, de woonkamer in. 

'Hoe gaat het met je?' vraagt Esmee met een lieve glimlach aan mij als ik mijn jas heb uitgedaan. Ik glimlach kort.

'Het gaat wel... Ik mis Emma en Elin,' zeg ik zacht met een kleine zucht. Ik mis ze echt zo ontzettend. Soms word ik wel eens wakker 's avonds met de gedachte dat ik er moet zijn voor Emma, omdat ze dan wakker word uit een nachtmerrie. Maar als ik dan eenmaal echt wakker ben dan weet ik weer dat ze er niet meer zijn en dat ik Emma niet meer hoef te troosten. Het doet me pijn dat ik haar nu niet kan helpen... Maar ze heeft Elin, maar ik weet dat ze Elin niet lang meer zal hebben. Ik weet hoe wreed Het Experiment kan zijn met zusjes of beste vriendinnen. Esmee en ik werden ook uit elkaar gehaald toen wij moesten deelnemen aan Het Experiment... Dit zal ook gebeuren met Emma en Elin. En ik weet zeker dat Emma er dan helemaal aan onderdoor zal gaan. Ze heeft haar tweelingzus nodig. 

'Ik weet het. Ik weet hoe je je voelt. Ik mis Lilly ook heel erg,' Esmee pakt mijn handen over de tafel vast waardoor de littekens van touwen, die vroeger altijd heel strak om mijn polsen zaten, zichtbaar zijn. 

'Het is verschrikkelijk. Ik snap niet waarom het eigenlijk is ingevoerd. Wat heeft het voor nut? Ik weet nog steeds niet waarvoor Het Experiment eigenlijk dient. Eén of ander kwaad. Maar wat?' vraag ik zacht en Esmee kijkt mij aan.

'Ik weet het ook niet... Maar we moeten erachter komen. Er is meer aan de hand,' haalt Esmee mij de woorden uit mijn mond. Ik weet al heel lang dat er meer aan de hand is. En ik weet ook wie ons misschien zou kunnen helpen, maar ik weet dat dat erg lastig gaat worden. Ik moet de hulp inschakelen van mijn tweelingzus, Lena, maar zij zit in het gebouw van Het Experiment. Daar kan ik niet heen, maar toch moet er een manier zijn waarmee ik Lena kan spreken. Dit moet zo snel mogelijk gebeuren. Als mijn vermoeden klopt, dan worden Emma en Elin over een week uit elkaar gehaald en zullen ze elkaar niet meer te zien krijgen...