Again

Πραγματικότητα

◘Για το επομενο 70+ ψηφους και 65+ σχολια♥

Ο δρόμος ήταν μεγάλος αλλά κάθε μου βήμα κοντάστη πραγματικότητα τον έκανε να μοιάζει μικρότερος.Αρνιόμουν να δεχτώ οτι όλα τελείωσαν ακόμα κι αν το ήξερα απο πρίν και προσπαθούσα μάταια να αργήσω να γυρίσω πίσω.Αυτός σαν να ήξερε τις προθέσεις μου περπατούσε γρήγορα ελπίζοντας οτι θα βρίσκομαι πίσω του μέχρι να φτάσουμε.

Δεν θυμάμαι πόσα λεπτά ή ώρες περπατήσαμε για να δούμε το γνωστό δέντρο που έκρυβε το μισό σπίτι και μας καλωσόριζε στη πραγματικότητα αλλά το προσπεράσαμε και μπήκαμε γρήγορα μέσα πριν μας δεί κάποιος.Είναι περίεργο να φοβάσαι οτι κάποιος που δεν έχεις

γνωρίσει ποτέ θα σε βρεί και θα σε πάρε μαζί του.

Η ξύλινη πόρτα του σπιτιού είχε καταστραφεί γύρω απο τη κλειδαριά η οποία έλειπε.Πριν προλαύω να αντιδράσω το χέρι του με έσμπρωξε πίσω του και κοίταξε την κατεστραμμένη πόρτα.Προσπάθησα να μείνω ψύχραιμη γιατί ήξερα οτι ήταν οτι ο Harry δεν θα ήθελε να ακούει εμένα να κλαίω και να του φνάζω,είχε συνηθήσει τα λόγια και τα δάκρυα μου και είχε βαρεθεί τη ρουτίνα αυτή οπότε προσπάθησα να κρατήσω όλα τα συναισθήματα μου κρυμμένα.

Περπάτησε αργά μέσα στο σπίτι και το χέρι του με τράβηξε μαζί του,μαζί στη ζωή και στον θάνατο μάλλον.Η είσοδος του σπιτιού ήταν σκοτεινή όμως όσο πλησιάζαμε προς το εσωτερικό το φώς γινόταν έντονο.Μπορεί το δωμάτιο να ήταν φωτεινό αλλά τα νεκρά σώματα που ήταν πεσμένα κάτω κατάφεραν να γεμίσουν σκοτάδι την καρδιά μου.

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ένα απο τα πιο δυνατά χτυπήματα,είδα μπροστά μου τα σώματα των ανθρώπων που ζούσα μαζί τους τόσο καιρό νεκρά.Δεν ήθελα να πιστέψω οτι όλα αυτά ήταν η πραγματικότητα αλλά το αίμα που είχε γεμίσει τα παπούτσια μου είχε αφήσει το αποτύπωμα του και στο μυαλό μου.

Τρομαγμένη κρύφτηκα πίσω του ελπίζοντας οτι έτσι θα κρυβόμουν απο την πραγματικότητα,οτι αν ξαναδώ εκεί όλοι θα βρίσκονται ζωντανοί και θα μαλώνουν για ανούσια πράγματα καθώς σκέφτονται πως θα καταφέρουμε να νικήσουμε.Έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά και ακούμπησα το κεφάλι μου στη πλάτη του.

Ήταν ακίνητος και για πρώτη φορά δεν έβρισε,δεν έτρεξε να σωθεί,απλά έμεινε εκεί κοιτάζοντας τους φίλους του νεκρούς.

''Harry που είναι οι άλλοι; Δεν είναι κανένας νεκρός έτσι;'' Είχα ρωτήσει ανάμεσα στα δάκρυα μου και τα λόγια μυ ίσα που ακούστηκαν.