Again

Ραγισμένη

Κοιτάω γύρω μου τα παλιά σπίτια που γεμίζουν τους δρόμους με αναμνήσεις.

Αναμνήσεις που θέλεις να θυμάσαι για πάντα ή που θέλεις να φύγουν μακριά σου σαν τα πέταλα των λουλουδιών στον άνεμο.

Εγώ δεν θέλω αναμνήσεις,δεν θέλω να θυμάμαι.

Όσο και να πολεμάω να τις διαγράψω απο το μυαλό μου,την ψυχή μου αυτές μένουν εκεί και στοιχειώνουν τις σκέψεις μου,μαυρίζουν την ψυχή μου.

Οι αναμνήσεις σε τραβάνε πίσω,ένα αόρατο σχοινί που δεν σε αφήνει να προχωρίσεις,δεν σε αφήνει να ζήσεις.

Κάθε φορά που κηνυγάνε το μυαλό μου νιώθω τον πόνο να ρέει στο αίμα μου.

Αυτόν τον πόνο που θέλω να ξεχάσω όμως δεν θα τον αποχωριστώ ποτέ.

Οι αναμνήσεις πονάνε,χτυπάνε την καρδιά και την ραγίζουν,την σπάνε.

Είναι δύσκολο μια ραγισμένη καρδιά να ενωθεί ξανά.

Κλείνω τα μάτια μου και σκέψεις τρέχουν στο μυαλό μου,τις ακούω να μου φωνάζουν πως είμαι τρελή μα δεν είμαι τρελή,ραγισμένη είμαι.

Ένας κατάφερε να κολλήσει την καρδιά μου μα τελικά την έκανε ψίχουλα,που τα πουλιά τα πήραν μακριά.

Συνεχίζω την διαδρομή μου και κοιτάω τον ουρανό.

Ήλιος και χιόνι,αντίθετα μα τόσο ίδια.

Ο ήλιος φωτίζει τον κόσμο,του δίνει δύναμη να συνεχίσει να ζεί,το χιόνι είναι τα παγωμένα δάκρυα των ανθρώπων,δάκρυα γεμάτα πόνο και δυστιχία.

Γιατί η ζωή δεν είναι χαρούμενη.

Η ζωή είναι η επίγεια κόλαση,βάσανα.

Η θάλασσα γεμάτη απο ζωή που κολυμπάει μέσα στα δάκρυα.

Κάθε δάκρυ ένας πόνος,κάθε λυγμός ένα βάσανο.

Χιόνι και ήλιος παλεύουν ποιός θα νικήσει,το φώς ή το σκοτάδι;

Στη ψυχή μου το σκοτάδι έχει κερδίσει την μάχη,το φώς έχει πια χαθεί.

Η τελευταία λάμψη του χάθηκε όταν χάθηκε και αυτός.

Ξέρω πως είναι ζωντανός μα δεν μπορεί να ξαναφέρει το φώς σε όλη την ψυχή μου,μπορεί όμως να φωτίσει την καρδιά μου με ένα χαμόγελο του.