Again

Μόνη

Το φεγγάρι φεύγει και ο ήλιος γίνεται ο βασιλιάς του ουρανού,ακόμα ένα βράδυ που είμαι ζωντανή,ακόμα ένα βράδυ που ο ύπνος με αφήνει να παλεύω με τους δαίμονες μου.

Mε τον εαυτό μου.

Ο ουρανός βάφεται με χρώματα,κάθε ξημέρωμα ο κόσμος ανανεώνεται,παίρνει δύναμη,γίνεται ζωντανός.

Εγώ όμως μένω στο σκοτάδι,μόνη μου να παλεύω με τους μήνες,τις μέρες,τις ώρες.

Κατάφεραν να με γλιτώσουν απο τον θάνατο όμως κάθε βράδυ περιμένω να έρθει και να με πάρει,να με πάει κοντά του.

Τον βλέπω τα βράδια να γελάει με εμένα και να με αφήνει να παλεύω με την ζωή,μάλλον αυτή είναι η δική μου κόλαση.

Αυτή είναι η τιμωρία μου.

Θυμωμένη που θα πρέπει να συνεχίσω την πορία μου στη ζωή αποφασίζω να κατέβω κάτω.

Περνάω απο το δωμάτιο τους,απο το δωμάτιο αυτών που με έφεραν στον κόσμο,αν μπορούσα θα τους απέτρεπα να κάνουν αυτό το λάθος.

Μετά τον θανατό τους δεν ήμουν πια η ίδια,η απώλεια τους έσπασε κάθε εκατοστό μου.

Νόμιζα οτι μετά απο αυτό το χτύπημα θα τελείωναν όλα,αλλα ήμουν μικρή και δεν ήξερα πως αυτό ήταν η αρχή των παθών μου.

Ο αδερφός μου συνοδοιπόρος σε αυτό το ταξίδι κατάφερε να με κρατήσει ζωντανή,να με κάνει ευτυχισμένη αλλα η ζωή είχε άλλα σχέδια.

Προσπάθησα μαζί του να ξεχάσω το παρελθόν και να συνεχίσω σε ένα νέο μονοπάτι όμως σε κάθε μου βήμα έβλεπα την μοίρα να γελάει με εμένα σαν να ήξερε τι θα γίνει.

Όταν ήρθε αυτός στη ζωή μου έφερε μαζί του και την ολοκληρωτική καταστροφή μου.

Τόσο όμορφος σαν ένας άγγελος που έπεσε απο τον ουρανό για να με πάρει μαζί του στον παράδεισο,τελικά με οδήγησε στην κόλαση να καίγομαι απο τα πάθη μου.

Με πήραν απο αυτόν,με έσωσαν όμως δεν ήξεραν οτι είμαι ήδη σπασμένη.

Τον νιώθω μαζί μου στο κρεβάτι τα βράδια,να γελάει με την κατάσταση που με οδήγησε.

Τον μισώ με όση δύναμη μου έχει μείνει όμως θα έδινα τα πάντα για να ακούσω ξανά την φωνή του,να δώ τα πράσινα μάτια του που λάμπουν σαν πετράδια.

Να τον δω ζωντανό.

Γελάω με τις σκέψεις μου και συνεχίζω να κατεβαίνω,συνεχίζω να ζώ.

Ακούω το τηλέφωνο να χτυπάει όμως δεν κάνω τον κόπο να απαντήσω,κανένας δεν νοιάζεται πραγματικά για εμένα.

Ζούμε σε έναν κόσμο με ψεύτικους ανθρώπους,με ψεύτικα συναισθήματα.

Η εικόνα είναι το μόνο που μετράει.

Όλα είναι ψεύτικα.

Ο αληθινός μου φίλος δεν είναι εδώ,έφυγε για να ξεφύγει,έφυγε για να καταφέρει να ζήσει και με άφησε μόνη μου να πολεμάω.

Ξεφυσάω καθώς ο ήχος του τηλεφώνου δεν σταματά και συνεχίζω την πορία μου προς τη κουζίνα.

Κάθομαι στον καναπέ και σκέφτομαι,σκέφτομαι το μέλλον ,τα πάθη μου,σκέφτομαι τι θα γινόταν αν ήταν εδώ αυτός

Όμως δεν είναι.