PAPATYA

Üvey Abi

  'Ulaşlar seni tanıyor muydu abi?'' dedi Gamze iğneleyici bir tonda.Neden böyle bir şey dediğini anlamamıştım fakat farklı bir şekilde tanıştıkları belliydi.

''O konu farklı bu konu farklı'' dedi Kuzgun.

''Doğuş bana Defneyi nasıl kurtardığınızı anlattı..Benim yaşadıklarım Defneden daha fazlaydı ama olaylar birbirine yakın abi..Hiç tanımadığım birileri bana zarar verirken,yaptıkları her şeyi ruhuma işlerken Ulaş ve Doğuş kurtarmıştı beni..Ulaş ve Doğuş'a bir teşekkür borcunuz vardı ve bunun için büyük bir çaba harcadınız.Bu çabayı harcarken hem beni kurtarmış oldukları için hem de Ulaşla Buket sevgili olduğu,Buket'in Ulaşlara olan güveninden emin olduğunuz  için onlara duyduğunuz güven daha da artmıştı..Birbirinizi daha çok tanıdınız ve sevdiniz.Daha sonra? Bak bugünlerdeyiz..Sizde Defneyi bu duruma benzer bir şekilde kurtardınız.Size karşı hissettiği bir teşekkür borcu var vede korunması gerekiyor...''

''Korumayacağız demiyoruz ki..Kaldığı otele adam dikeceğiz daha sonra da yerleştirdiğimiz eve''

''Abi sen benim ne demek istediğimi biliyorsun..Otelde yada başka bir evde kalırsa burada olduğu kadar güvende olmayacak..O adamlar her kimse sokak ortasında bir kıza zarar vermeyi göze alabilecek kadar psikopatlar .Bir yolunu bulup oteli yada evi basabilirler,bunu sende biliyorsun''

''Bu benim elimde olan bir şey değil Gamze''

''Sen yeter ki izin ver Defne'yi ben ikna ederim'' 

''Defneninde elinde olan bir şey değil'' Ne.. Ne demekti şimdi bu? Nasıl benim elimde olan bir şey değil? Ah tabi ya..Beni istemiyor ve böyle saçma sapan şeyler atıyordu ortaya.Zorlamaya gerek yoktu,istemek zorunda değildi sonuçta.Artık benim de konuşma vaktim gelmişti...

''Gamze boşuna zorlama burada kalamam..Abinler beni kurtardı,hastalandım benimle ilgilendiler,iki gündür size yük oluyorum..Sizden böyle bir şey istemeye hakkım yok..Ben başımın çağresine bakabilirim..'' dedim.Sesimin titremesini maalesefki engelleyememiştim.

''Defne sorun yük değil.Yanlış anlamanı istemem..'' dedi Kuzgun.

''Hayır yanlış anlaşılacak bir şey yok ortada..Yaptığınız her şey için çok teşekkür ederim ama gerçekten o kadarı fazla olur.'' dedim.Gamze üzgün gözlerle bana bakıyordu.Kuzgun bir şey diyecek gibi olmuştu fakat telefonu çalmıştı ve sadece ''özür dilerim açmam gerek'' diyerek mutfaktan çıktı..

''Defne burada kalsan olmaz mı?Lütfen bir düşün..'' dedi Gamze ümit dolu bakışlarla..Gamzeyi gerçekten çok sevmiştim..Onunla bir arada olmak isterdim fakat bu gerçekten olmazdı..Kendimi burada kalarak yük gibi hissetmek istemezdim.Kim isterdi ki?

''Gamzeciğim gerçekten olmaz.Lütfen zorlama..'' diyebildim sadece.Aklımdakileri söyleyememiştim çünkü o kadar cümle kurabilecek durumda değildim.Her an ağlamaya başlayabilirdim..Gamze üzgün üzgün yemeğine döndü..Ara ara benim gibi tabağındaki salatalıklarla oynuyor ara arada yavaş hareketlerle yemeğini yiyordu.Diğerlerinden de bir ses çıkmıyordu..Beni istemiyorlardı belli..İsteselerdi konuşurlardı,bir şeyler der beni ve Kuzgun'u ikna etmeye çalışırlardı..İstemiyorlar ve istemek zorundada değillerdi..Üzülmemin bir mantığı yoktu..Tanımadığım kişilerin beni evinde istememesi normaldi.Neden üzülüyordum ki? Bir süre sessiz kaldık.Biraz sonra Kuzgun geldi içeri.

''Beş dakikaya çıkıyoruz.Yemeğinizi mi yiyorsunuz üst mü değişiyorsunuz.Ne yapıyorsanız yapın beş dakikaya arabada olun,ben arabadayım..'Hee Doğuş sen kızlarla kal' dedi.