PAPATYA

Küçük rapunzel

----------EMRE----------

Hemen garaja gidip arabayı aldım ve evin kapısının önüne geldim.Cenker sanırım hala inememişti.

Kızı düşünüyordum,dün o kadar titriyorduki hasta olması normalmiş gibi gelmişti.Bünyesi o kadar soğuğu ve stresi kaldıramamıştı tabiki..Zayıftı,incecik beli vardı..Saçları o kadar güzeldi ki...Kahverengi saçları beline kadar geliyordu hatta daha da uzundu..

O sırada kapıda Cenker ve Ulaş belirdi.Doğuş yoktu.Sanırım Gamzeyle birlikte evde kalacaktı.Gamze'nin gelmeyi çok isteyip ama Cenker'in izin vermediğine adım gibi emindim.İnip Cenker'e yardım etmeye gerek duymamıştım.Çünkü yanında Ulaş vardı..Ulaş olmasada gerek duymayabilirdim çünkü kız o kadar hafiftiki...Dün gece kucağıma aldığımda sanki pamuk taşıyormuşum gibi hissetmiştim.Bize göre oldukça kısaydi kilo konusuna girmiyorum bile...

Ulaş kapıyı açtı ve Cenker'in oturmasına yardım etti ve ardından kendiside bindi.En yakın hastane yirmi dakika uzaklığındaydı ve Cenker'in sabrı için fazla bir zamandı.Azar işitmemek için gaza yüklendim..Kız hala baygındı...Sinirlerim bozuluyor gibi hissetmiştim ve sinirimi tekrardan gaza yüklemiştim.

''Cenker..Kızın ailesini bulup haber vermeliyiz.Merak etmişlerdir.'' dedi Ulaş.Evet doğru konuya parmak basmıştı.Dün geceden beri kızları evde yoktu ve merak etmiş olmalıydılar.

Cenker ''Haklısın Ulaş'' dedi.Elini cebine doğru götürmeye çalıştı fakat kucağında küçük rapunzel olduğundan cebine ulaşamıyordu.

''Cenker sen dur,ben hallederim'' dedim ve camın önünde duran telefonuma uzandım.O sırada hastaneye gelmiştik,arabayı parketmeden Cenkerlerin inmesi için kapının önünde durdum.Küçük rapunzel Cenker'in kucağındaydı ve Cenker hızlı adımlarla ilerliyordu.Saçları Cenker'in kollarının yetemediği kısımdan aşağıya sarkıyordu..Sacları o kadar hoştu ki..Bir an saçlarımı uzatasım gelmişti.Daha sonra saçmaladığımın farkına vararak ilk bulduğum yere arabayı park ettim.

Tam telefonumu elime almış kızın ailesine ulaşması için Kayrayı arayacaktım ki telefonum çalmaya başlamıştı.. Kayra beni arıyordu...

Kayra yıllardır bizimle çalışıyordu.Yapacağımız her işte yardımı kesinlikle dokunuyordu.İşini her zaman layıkıyla yapmıştı ve gözümüzdeki bir numaralı adamlarımızdan biriydi.Her zaman rahatça güvenebileceğimiz,gözümüzü arkada bırakmayacak biriydi..

Tam ''Kayra senden bir şey isteyeceğim''diyecektim ki ben daha konuşamadan Kayra konuşmaya başlamıştı.

''Abi Sarp olacak şerefsiz ve en az onun kadar şerefsiz olan arkadaşları mekanı bastı.Ben birazcık,çok azcık vallahi miniminnacık hırpaladım ama size de bırakmak istedim.Aslında size bırakmayacaktım da Serhat zorla bıraktırdı abi ya..'' deyip güçlü bir kahkaha attı.

''Ben bilirim o miniminnacık hırpalamanı.Kesin miniminnacık hırpalamışsındır tahmin edebiliyorum oğlum'' diye bir kahkada ben attım.Tam mevzuya girecekken çözemediğim bir şey oldu.Bir an yumruk gibi bir ses ardından çat diye bir ses daha geldi.Sanırım bir şey olmuş ve Kayra'nın telefonu yere düşmüştü.Bu iyiye işaret değildi.Eğer o yumruk gibi çıkan sesi Kayra yaptıysa ardından telefona cevap verirdi,beni telefonda bırakmazdı ama Kayradan çıkmamıştı o ses,emindim.Eğer biri Kayraya yada diğer çocuklardan birine bir şey yaptıysa ona ölümlerden ölüm beğendirecektim.Hele ki o kişi Sarp şerefsiziyse ona artık haddini bildirme vaktı gelmişti.Zengin zübbe bebesi..Bizimle aşık atabileceğini sanarak en büyük hatasını yapıyordu.Babasına güveniyordu tabiki..Ama babası bize işlemezdi...O sanırım hala bizi tanıyamamıştı,kiminle yarıştığını daha doğrusu yarıştığını sandığını bilmiyordu. Ne ara arabayı çalıştırıp gaza yüklenmiştim ben? Bir saniye lan..Hangi mekandaydılar..Allah kahretsin!! Bizim mekanlardan birinde olduklarına göre ya Esila Bardaydılar yada Gümüş Bardaydılar..Ama ikisinin arası yaklaşık kırk beş dakikaydı ve bu zaman oldukça fazlaydı.Tüm işlerimi bitirdikten sonra ilk yapacağım şey iki bardan birini taşıyıp en yakın mesafeye açtırmaktı..