Andere Wereld

30.

Dank je zei ze grinnikend.

Ik stapte van haar af toen ze stopte en liep naar de groep toe. Nimeria keek mij met grote ogen aan en ze bleef naar me kijken toen ik haar kant op kwam. 'Hé! Nimeria, blij jou ook weer te zien' en zodra ik in de buurt kwam haalde ik uit met de helm.

Ik zag haar hoofd achterover slaan en ik hoorde geschrokken kreten. 'Waar heb jij last van?!' zei Curran boos. 'Wat heeft ze jullie verteld?' vroeg ik hem en ik zag dat er wat bij hem begon te dagen. 'Hé ja dat klopt niet' en hij keek naar Nimeria die op de grond lag.

'Ze zei dat je gewond was'. 'Dat was ik ook, dodelijk zelfs en dat heeft zij mij toegebracht omdat ze het niet kan hebben dat Edan het heeft uit gemaakt waarvan zij denkt dat ik de reden was!' gooide ik er weer kwaad uit.

'Alles nu wel oké dan met je?' hoorde ik Edan achter me zeggen dus ik draaide me snel om. 'Alles dankzij Synnorha' zei ik blij en ik keek langs hem heen maar zag dat ze al weg was. 'Man, dat doet ze snel' mompelde ik. 'Wat had Nimeria gedaan' vroeg Edan.

'Het zwaard hier naar binnen geduwd' en ik liet mijn zij zien wat nog helemaal bedekt was met bloed. 'Wat?!' en zijn handen vlogen ernaar. 'Rustig, t is al goed, Synnorha heeft me genezen kijk maar'. Ik opende dat gedeelte waar de scheur zat en liet hem mijn zij zien.

'Niks zie je?' toch raakte hij m'n zij even aan en voelde ik zijn warme vingers over mijn huid glijden. Ik kreeg er kippenvel van. 'Wat een geluk dat je Synnorha kent' zei hij zachtjes 'anders was ik je kwijt geweest'.

Ineens greep hij me vast en sloeg zijn armen stevig om me heen. 'Wat had ik ook al weer gezegd thuis?. Voor je veiligheid daar blijven?'. Ik bevrijdde mezelf wat uit zijn greep en keek hem aan. 'Dat is niet eerlijk!. Dit komt door die trut en niet door wraak'.

Achter mij hoorde ik wat gekreun dus ik stapte helemaal weg bij Edan en keek naar Nimeria die bij kwam. 'Wat gaan we met jou doen' zei ik laag. Ze keek me aan met een wat suffige blik omdat ze nog niet helemaal bij was.

'Oh mag ik een voorstel doen?' hoorde ik Broin zeggen. 'Vertel' en ik keek hem aan. 'We sturen haar naar de gewonden die ze mag verzorgen met Voron. Ik ga namelijk niet met haar vechten want voor je het weet heb je een zwaard in je rug zitten'. Een aantal stemde in en eerlijk gezegd vond ik het ook wel een goed plan.

'Gaat ze alleen die kant op want dat vertrouw ik niet helemaal'. 'Ik breng d'r wel' hoorde ik Curran zeggen. Ik keek hem verbaasd aan. 'Ik dacht dat ze een vriendin was van je'. 'Is ze ook maar wat ze jou heeft aangedaan gaat mij een beetje te ver'. Hij trok haar omhoog en op dat moment begon ze enorm tegen te stribbelen en keihard te schreeuwen.

'ZIJ SLOEG MIJ!. DAT MENS HEEFT MIJ GESLAGEN!. WAT EEN TRUT!. ZIJ MO-' Curran sloeg tegen haar hoofd waardoor ze slap kwam te hangen en hij haar omhoog moest houden. Mijn mond viel open toen hij dat deed. Hij keek om zich heen maar leek zich niet echt schuldig te voelen over wat hij nou net deed.

'Anders zou ze aandacht trekken met dat geschreeuw en dat kunnen we niet hebben'. Ik moest moeite doen om niet te lachen. 'Ik ben straks weer terug' en met dat gezegd sleepte hij haar mee richting zijn paard en gooide haar er over heen. 'Wauw' hoorde ik Broin nog zeggen. Dat kan je wel zeggen ja dacht ik.

Daarna aten we wat en gingen nog even wachten totdat Curran zich weer bij ons had gevoegd en trokken we weer verder. 'Wel blijven uit kijken hè' zei Edan toen hij wat naar achter kwam. Hij wou dat ik een beetje vooraan kwam rijden, waarschijnlijk zodat hij mij in de gaten kon houden. 'Ja ja' zei ik alleen maar.

Toen het begon te schemeren zochten we weer een plekje op en kregen we te horen dat we de volgende dag de rebellen zouden aanvallen. Ze hadden weer de verkenners vooruit gestuurd al was het deze keer om contact te leggen met de andere groep.