Last January || Çeviri

13.01.2014

(Medyadaki şarkı Jongin'in söylediği şarkı, dinleyerek okumanız tavsiye edilir.)

13 Ocak 2014

Kyungsoo arabasını Jongin'in evine tüm hızıyla sürüyordu. Kendi doğum günü partisinden sonra eve dönerken durmadan Jongin'i aramıştı ama cevap veren yoktu. İlk önce Jongin'in dairesine gitmişti ama kimseyi bulamamıştı, komşunun dediğine göre Jongin evde değildi. Daha sonra Jongin'in genelde zaman geçirdiği bara gitmişti ama orada da bir şey bulamamıştı. Onu karşılayan tek şey Wu Yifan olmuştu ve onun da Jongin'in nerede olduğu hakkında bir fikri yoktu. Böylece Kyungsoo barda kalmış ve içmeye başlamıştı. Sonunda Yifan onu durdurup eve gitmesini söylemişti.

Peki evi neresiydi?

Kyungsoo'nun evi yoktu. Ev denilen şey sizi rahat hissettirip kalbinizi ısıtan şey değil miydi?

Öyleyse evi neresiydi?

Kyungsoo'nun evi neresiydi?

Kyungsoo'nun evine ikinci kez tekrar gittiğinde arabasının motorunu bile kapatmamıştı hatta anahtarı bile üstünde bırakmıştı. Üçüncü kata koşarken merdivenler her zamankinden daha uzun gelmişti, yada belki sarhoş olduğu için ona öyle geliyordu. Bacakları titremeye ve midesi çalkalanmaya başlamıştı. Aylar önce Jongin'in dairesine ilk gelişini hatırlıyordu.

⇔

İkisi birlikte Seoul tren istasyonunun yakınlarında kahvaltı için pankek yerlerken güzel bir pazar günüydü.

"Bugün için bir planın var mı, hyung?"Jongin başını yana yatırarak sormuştu.

"Yok, senin?" Kyungsoo yoğun bir şekilde Jongin'e bakarken ağır ağır pankekini çiğniyordu. Jongin'in ağzının kenarına bulaşan pankek şurubunu fark etmişti. Parmak ucu ile kalıntıyı temizlemeden önce yakınına yaklaşmıştı. Yüzlerinin arasında sadece santimler vardı ve Jonginin nefes sesini rahatça duyabiliyordu.

"Çocuk gibi yiyorsun," Kyungsoo yanaklarının yandığını hissederek geri çekilirken söylemişti.

Jongin ise konuşmadan önce haylazca sırıtmıştı, "Bu çocuğun evine gelmek ister misin?"

Kyungsoo'nun tek yaptığı şey ise gülümsemek ve başını sallamak olmuştu.

⇔

Kyungsoo üçüncü kata ulaştığında kendini hızlı hızlı solurken terlemiş alnını silerken bulmuştu. Gözleri Jongin'in dairesinin kapısına dikilmişti. Evin boş olduğunu biliyordu ancak yine de kalbi umut ile yanıyordu.

"Jongin kapıyı aç."

"JONGIN!"

"Jongin, sana yalvarıyorum."

"Jongin!"

"KIM JONGIN!"

Kyungsoo yumruğunu Jongin'in kapısına vurmaya devam ediyordu. Onun evi kendininki gibi çok gösterişli değildi. Hatta gösterişli kelimesinin yanından bile geçmiyor olabilirdi. Ailesi öldüğünden ve geride ona pek bir şey bırakmalarından Jongin için yeteri kadar uygun fiyatlı bir yerdi. Ama Kyungsoo için, dünyadaki en rahat yerdi. Hayır, daire değildi rahat olan. Jongin'in kendisiydi. Bu yer değildi. Yerin sahibinin kendisiydi. Onu her zaman rahat hissettiren, yaşadığını hissettiren, sanki evi varmış gibi hissettiren Jongin'di.

Ve şu an rahatlatılmaya ihtiyacı vardı, kısacası Jongin'e ihtiyacı vardı.

Kyungsoo'nun, Jongin'in kardeşi ile evlenmeyeceğini söylemesine ihtiyacı vardı.