Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

64-"Sol yanımda bir acı"

İyi okumalar...

Bir kırgınlık var bugünlerde üzerimde.
Sol yanım ayrı acıyor.
Bir bıcağın varlığını hissediyorum.
Soğuk en azından bazı insanlar kadar soğuk.
Ve bazı insanlardan daha az yara açıyor kalbimde.
Halbuki benim kalbim hep yaralıydı.
O yaraları yok saysam da,ince yara bandıyla hayali olsa da kapatmak istesem de.
Aynı yerinde duruyordu işte.
Tıpkı 13 yıl öncede böyleydi 7 yıl öncede...
Ve şimdi de böyle.
Bir kez daha yok sayışım ve bir kez daha kendimi kadırışımla başbaşaydım şimdilerde...

Sena

Beyaz tavandan gözlerimi birkaç saniye de olsa çekmiyordum.Melih'in yanı başımda olduğunu bildiğim halde ona bakmıyordum daha doğrusu bakmıyordum.Bayılmıştım ama dediğine göre çabuk kendime gelmiştim.Önceden hiçbir şey hatırlayamamıştım ama sonra tüm olanlar üşüşüvermişti kafama.Son hatırladığım şeyse mutfaka gitmek için odadan çıktığımdı.Melih'in telefonu çalmaya başlayınca seslenmiştim,duymayınca telefonu elime almıştım.Almaz olaydım...Defne arıyordu.O ismi ekranda gördüğümde kalbimdeki bıcağın varlığını acı bir şekilde hatırladım.Nasıl da araya biliyordu.Nasıl nasıl...Ağladığımı şimdi hatırlayamasam da herhalde ağlamışdır.Arsızca akmışdır yine göz yaşlarım.

Melih "Neden ağlıyorsun?" dediğinde kendi kendime "Ben ağlıyor muyum?" dedim.

Elini elimin üzerinde hissettiğimde aceleyle elimi çekmeye çalışdım.Ne yapacağımı bilmiyordum ve onun ilgili hali bir bilinmezliğe sürüklüyordu beni.Neden o kıza inanıyorsun diye düşünenleriniz vardır.Ben inanmak istemiyorum inanın inanmak istemiyorum.Duyduklarıma ikinci kez inanmak zor geliyor.Kalbimin acısını biliyor musunuz benim?
Bilmeyin...İnşaAllah hiçbir zamanda bilmezsiniz...Ama kalb bir tek et parçası değildi ya acıyacaktı,duracak gibi atacaktı çektiğiniz acıdan.

Kendime geldiğimden beri Beyza'yla konuşmuştum tabi birkaç kelime olsa da Melih'le.
Beyza'yı da korkutmuştum,zar zor ikna etmiştim iyi olduğuma.Beyza'ya kalsa çoktan hastanedeydim şimdi,tabi Melih'te bu duruma şikayetçi olmazdı herhalde.

Elimi çektiğim gibi karnımın üzerindeki diğer elimin üzerine koydum.Ani hareketler,ani konuşmalar...Nereye gidiyordu bunun sonu? O kız ortaya çıktığından beri altüst etmişdi beni,düşüncelerimi.
Sonuna kadar güvendiğim eşimle ilgili o kadar kabullenmesi zor şeyler söylemişti bir yumru olup boğazıma dizilmişti.

"Sena...Bugün bir şey olmuş."dediğinde yerimden doğrulup yatak başlığına yaslandım.Benden bir cevap beklerken benim susmam,konuşmak istememem durumu vardı.

Gözlerimi usluca kapattım,sanki böyle yapınca konuşabilecekmişim gibi bir hiss kalbime hakim oldu.Anlamsızlığını anlamam çok sürmemişti,hatta gözlerimi kapattığımı andı sanırım.
Gözlerimi kapatmamla kayıttaki ses yine yankılandı.O sesin sahibi ki şimdi gözlerini benden çekmiyor...O sesin sahibi ki zamanında evde olduğunda odadan dışarıya çıkmamamı söylüyordu...
Her şey birbirine bu kadar zıttı işte.Gerçek hangisiydi?
Gözler önün de olan mı?
Tüm kalbimle inanmak istediğin mi?
Aklıma bir anda dedem geldi.Evet dedemin gülen yüzü canlandı zihnimde.Anneannemle dedemin yanında olmak istedim.
Gözlerimi çabucak açtım,sanki birkaç saniye sonra açsam açamayacaktım.

"Beni dedeme götür."dedim.
Benden böyle bir şey beklemiyor olacak ki şaşırmıştı.Bakışlarımı ondan kaçırıp yerimden kalkmaya çalıştım ama izin vermeyip "Bu saatte mi?"dedi.
Çok mu gec olmuştu saat?
Hayır daha uyumamıştılar.Öyle değil mi?

"Sena iyi değilsin.Bana neden anlatmıyorsun?"

Anlatamıyorum ki Melih.Nasıl anlatabilirim ki?