Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

14-"Geçmiş/2"

İyi okumalar...

Beyaz tavana gözlerimi dikmiş öylesine bakıyorum. 2 hafta oluyor bu hâldeyim.Bu hâlimi anlamıyorum.Sanki neyi anlıyorum ki?
Yorgunum hem de çok.
Bu klinikde günlerim hiç kolay geçeceğine benzemiyor.
Ne bekliyordum ki?
Hiçbir şey.
Bu kadar karamsar insan olur mu?
Hadi Sena biraz gayret et.
Bu hayatta ne kolay bu da kolay olsun.

Burada olmasaydım nerede olurdum?
Nerede olacaksın uçurumun dibinde.En azından şimdi uçurumun kenarındasın.

Acaba gerçekten...
Gerçekten...
Güzel bir başlanğıc...
Güzel bir hayat...
Sessiz,sakin bir hayat...
Temiz,bembeyaz bir sayfa...

Aktı gözlerimden göz yaşları.
Bir,iki,üç...

"Sena,Sena."

Yastığa gömdüğüm başımı kaldırdım doktor hanım gözlerini bana dikmiş bakıyordu.

"Sena ne oldu canım."

Susdum,en iyi yaptığım şeyi bir daha yaptım.

"Neden susuyorsun?
Söyle bana seni üzen ne?
Bu kadar yıpratan seni ne?"

Bir daha susdum.

"Sena kaç kez sana söylemem gerek söyle bana ben bileyim.Bin kez söylesem işe yarayacaksa söyleyim."

"Ben..."

"Bak yine aynı şeyi yapıyorsun."

"Ben çok yorgunum.
Ben,ben artık dayanamıyorum."

Doktor hanım derinden iç çekip,yanı başıma geçip oturdu.

"Sena bu hayatta hiçbir şey kolay değil.Bu hayat inişli yokuşlu bunu ilk önce anla.
Sen ilk yokuşta vazgeçsen ne olacak.
Bir bana bak bende doktor olana kadar o kadar şeyle karşılaştım.
Bende vazgeçseydim şimdi nerede olurdum hiç bilmiyorum."

"Ben yapamıyorum."

"Bak bir daha senden böyle bir şey duyarsam senin yüzüne bile bakmam.O kelimeyi lüğatından sök at.Duyuyormusun beni?"

Kafamı aşağı yukarı saladım.

"Kafanı salama cevap ver."

"Tamam."

"Ha şöyle.Şu karamsar durumundan da kurtulacaksın."

"Tamam."

"Şimdi gidiyorum bir saat sonra odama geliyorsun ve yarım kalan hikayeni tamamlayacaksın."

"Şey..."

"Korkuyorsun biliyorum.
Ama korkularından kurtulmak istiyorsansa üzerlerine gideceksin.İzin vermeyeceksin kafana üşüşmelerine."

"Doktor hanım teşekkür ederim benim için yaptığınız her şey için."

"Dur bakalım teşekkür etmeyi iyleşeceğin güne sakla.Bak o zaman ben de gerçekten teşekküre layık olurum."

"Şimdi yaptıklarınız da teşekkürr layık.Benim gibi bir hastayla bıkmadan usanmadan ilgileniyorsunuz."

"Kendini hiç zaman böyle küçümseme ve ben doktor olarak iyleştirdiğim daha doğrusu iyleşmelerine vesile olduğum hastaları sağlıklı bir şekilde karşımda gördüğümde o bana yetiyor."

"Siz çok iyisiniz?"

"Öyle mi?"deyip güldü.

"Öyle."

"Hadi bakalım sen biraz dinlen,unutma 1 saatin var."

"Hazırmısın anlatmaya Sena."

"Hazırım."

Baba...
Anne...
Abla...

Bırakın beni.
Titriyordum.Ailemi gözlerimin önünde defn ettiler.
Ben bir şey yapamadım.
Sadece ağladım,bağırdım.
Neden?
Neden?
Ben değil de onlar?
Neden ben yaşıyorum.
Neden ben buradayım?
Onlar toprağın altında.
Ben neden buradayım?

Yağmur damlaları göz yaşlarıma karışmış yüzümden akıyordum.
Sessiz mezarlık benim sesimle dolmuştu.

Anne hani her zaman yanımda olacaktın?

Neden tutmadın sözünü.
Beni bir başıma bıraktın.Sen bana kıyamazdın.

Ya baba sen ?
Abla hele sen ?

Nasıl bıraka bildiniz beni.
Benim yüzümden her şey benim yüzümden.
Ben sizi o yangın alevlerinin içinden çıkara bilseyidim böyle olmayacaktı.
Yanımda olacaktınız.
Beni affedin.
Beni affedin.

Yağmurdan çamurlaşmış toprağı elime aldım.
Anne senin gibi kokuyor toprak.
Senin gibi mis gibi kokuyor.
Anne ne olur uyan bak ben çok korkuyorum.
Ben bundan sonra ne yaparım yapayalnız.
Ben korkuyorum,sen bana dayanamazsın.
Acı çekiyorum,kalbim yanıyor.

Anne!
Anne!

Baba ne olur bırakma ,beni boynu bükük bırakma.
Ne olur ne olur....

Abla en azından sen beni bırakma.
Bak ben ne yaparım sensiz.
Ben sensiz ne yaparım.

Kolumdan birinin tutmasıyla irkildim.
Konşumuz Sevinç Teyzeydi.

"Sena hadi gel bize gidelim."

"Hayır onları bırakıp,hiçbir yere gidemem.Bak hava buz gibi şimdi onlar üşürler."

"Kızım hadi gel gidelim.
Hava çok soğuk sana da bir şey olacak."

"Olsun ,ben onları yalnız bırakamam."

Sevinç Teyze'nin zoruyla evlerine gelmiştik ve benim içim hiç rahat değildi.
Onları öylece bırakıp soğukta gitmiştim.Bense sıcak evde oturmuş,bekliyorum.
Gerçekten şimdi ne yapacaktım.
Nereye,kime gidecektim.
Bir akrabam bile yok.
Ya okulum?
Bundan sonra okula da gidemem.
Ne çok isterdi annem okumamı.
Bak anne sen gideli bir gün bile olmadı hayatım tepe taklak oldu.

Koca bir hafta geçmişti aradan.
Ben yine aynı hâlde kalmıştım.
Günlerim ağlamakla ve mezarlıkta geçiyordu.
Yemekte yemiyordum,Sevinc Teyze halime çok üzülse de bir şey yapamıyordu.
Hoş ne yapsa da içimdeki yangın geçmeyecek,kalbimin tam ortasına saplanan bıcak hiçbir zaman çıkmayacak,yaram hiçbir zaman kabuk bağlamayacak ve ben her zaman yarım bir insan olarak kalacağım.

Ah hayat sen bana en büyük kazığını attın.
Ailemi,sevdiklerimi,her şeyimi aldın.
Bana bir şey bırakmadın.
Ha bir şey bıraktın.
Acıyla çırpınan bir vücut,ağlamaktan morarmış bir göz,alev gibi yanan bir kalp...

Selamün Aleyküm Arkadaşlar.
Ben geldim yalnızda gelmedim.
Yeni bölümle birlikte geldim.
Umarım beğeneceğiniz bir bölüm.
Allah'a emanet.