YENİ BAŞLANGIÇLARA

1. Bölüm:Adım Adım İstanbul

Asel'in Ağzından
Yeni bir hayat için açmıştım bu sefer gözlerimi. Yeni şehir, yeni insanlar ve yeni bir ev. Tuhaf bir his vardı. Ne korku ne heyecan. Tarifsiz bir his. Biraz merak biraz korku. Yavaş bir şekilde yatağımdan doğruldum.

Dağınık olan saçlarımı düzelttim ve terliklerimi giyip banyoya yöneldim. Yüzümü yıkadıktan sonra odadan çıkıp annemin yanına gittim. Mutfaktaydı kahvaltı hazırlıyordu. Yanağına bir öpücük kondurdum.
"Günaydın Anneciğim."
"Günaydın kızım."

Her şey normaldi ki babam mutfağa gelene kadar. Birkaç salatalık attım ağzıma ve odama çıkmaya yeltenirken yine o sesle durdum
"Bir Günaydın demek yok mu?"
"Günaydın."
"Yine suratsızlığını koruyorsun."
"Insandan insana değişiyor."
Tam ayağa kalkacaktı ki yine annem durdurdu. Bende bunu fırsat bilip hemen odama kaçtım.

Saat 13.00'da arkadaşlarımla buluşacaktım. Bir nevi vedalaşmaydı aslında. Salaş bir t-shirt ve şort giydim. Ancak bu şekilde bunaltıcı sıcaklığın üstesinden gelebilirdim. Saçımı sıkı bir şekilde topladıktan sonra evden çıktım. Buluşacağımız cafenin önüne geldim saate baktım daha 12.45 idi. Denize bakan bir masaya geçtim. Izmir'i bu yönden çok seviyordum.

Yemek yiyecek olsak, bir şeyler içmek istesek veya sohbet edilecek mekan arasak direk manzaranın içinde buluyorduk kendimizi. Kimse gelmeyince telefonumu çıkardım ve gelen mesajlara göz attım. Bir mesajda yapacağım şey aklıma geldi. Kuzenim yeni genç odası alıp almadığımı sordu. Tabi ya yeni odam için yeni eşyalar alacaktım. Aslında bu fikir daha önce de vardı fakat yeni ev bahane oldu. Neyse kızlarla ayrıldıktan sonra biraz vaktim olacaktı. Hem eve de geç dönmüş olurdum.

Nihayetinde kızlar geldi. Çok hoş bir sohbet vardı. Bu kızları gerçekten çok seviyordum. Bir an gözlerim çaprazımızda oturan topluluğa takıldı. Sürekli kızlar ve erkekler el şakaları yapıyordu en nefret ettiğim şeydi. Inanmıyorum eski sevgilisi onların içindeydi. Görmemesi için kafamı eğdim. Geri kızlara döndüm. Saat çoktan 17.00 olmuştu. Kalkmayı teklif ettim. Hesabı istedik ben ödedim çünkü onlarla son oturmamızdı.

Tam gidecek iken bileğimde bir el belirdi. Döndüm ve o pis sırıtış.
"Ne var Kaan?"
"Aaa Asel aynı mekandayız ama bir merhaba demek bile yok."
"Merhaba ve Güle güle"
"Bu ne resmiyet?"
"Seninle samimi olmamı gerektirecek bir şey yok!"
Bileğimi sertçe çektim ve yürümeye devam ettim. Kızlarla vedalaştıktan sonra yeni eşya bakma zamanı gelmişti.

Birkaç mağazaya baktıktan sonra kararımı vermiştim. Saat 20.00 olmuştu. Zamanın nasıl geçtiğini bile anlayamamıştım. Uçağımız saat 23.00 daydı. Hemen eve gittim. Annemgil evi çoktan toplamıştı. Daha doğrusu kendi eşyalarını. Ben dün gece ayarlamıştım valizimi. O yüzden kendimi pek fazla kasmıyordum. Bir an duraksadım ve etrafıma bakındım. İnanamıyordum. Doğup, büyüdüğüm ev artık sadece yazlığımız olarak kalacaktı. Saat 21.00 olmuştu. Ama annem hâlâ koşuşturma içerisindeydi.
Onu takmazcasına valizimin üzerine oturdum ve çantamdaki çikolata paketini çıkardım düşünmeye başladım. Bir ısırık aldığımda korktuğumu fark ettim. Yeni hayatımda ya sevilmezsem. Ortama alışamazsam. Işte bu düşünceler benim tüylerimi ürpertiyordu. Aniden korna sesiyle ürperdim. Gelen sevimli mi sevimli babamdı (!). Valizlerimizi aldık ve anılarımla birikmiş olan evimizin kapısını kapatmıştık.

Arabaya valizleri yükledikten sonra annem ve ben arkaya geçip oturmuştuk. Genellikle böyleydi. Annem yanımda otururdu. Havaalanına çoktan gelmiştik. Babam bizimle gelmiyordu. Buna sevinmeliydim. Uzun süre yüzünü görmek zorunda değildim. Uçuş vakti geldi çattı.

Döndüm ve Izmir'in kokusunu doyasıya içime çektim. Ve yeni hayatıma merhaba demek üzere uçağa adımımı attım. Yerimize geçtikten sonra uçuşa kalkmaya başladık. Ilk kalkış anında midem ağzıma geldi. Annemin omzuna yattım ve onu ne kadar çok sevdiğimi sürekli dile getirdim. Annem ise bir şey demeden sürekli saçlarımı öptü. Kısa bir yolculuğun ardından ayaklarım İstanbul topraklarına bastı bu bile benim için ürkütücüydü. Bizi havaaalanından almak için amcam ve kuzenim gelmişti.