Capítulo 32: Sin él.

15.1K 1.7K 834
                                    

Nathan

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

Nathan.

Las semanas pasaron.

La enfermedad empeoró.

Y Elliot a penas se ha movido de su lugar, al lado de la camilla de su padre. Si no fuera porque Kendra, Jackson, yo e incluso su madre lo obligamos a que vaya a casa a descansar, a bañarse o a comer algo, no se movería de allí.

Aún no le he contado nada. Sé que sospecha que le estoy escondiendo algo, y no se equivoca, pero no encuentro la valentía para decírselo en este momento. No creo que pueda soportar más malas noticias. No creo que pueda contárselo en algún momento.

Hoy estoy yo solo junto a la camilla. El hombre pálido que permanece recostado en ella, está dormido, o al menos eso creía. Su mano atrapa la mía de repente.

-Nathan... Espera. -Su voz se escucha débil. Me vuelvo a sentar en el sillón que hay al lado de él-. ¿Elliot se ha ido?

-Sí, fue a casa a comer algo y descansar. Pero puedo llamarlo, si quiere...

-No, no... Quiero hablarte a ti solo. Elliot no hace más que llorar. -Suelta una risita y a mí se me forma un nudo insoportable en la garganta.

-Está muy triste... Todos lo estamos... -Le digo y se me escapa una lágrima que limpio rápidamente.

-Tonterías, todavía no me he muerto. -Quiere volver a reírse pero en su lugar tose-. Sin embargo, sé que no me quedan más que semanas.

Se queda en silencio, yo no puedo decir nada.

-Sé que Elliot aún no ha perdonado a su madre... Me gustaría que lo ayudaras a que pueda hacerlo.

Asiento con fuerza, comprometiéndome a realmente hacerlo.

-Creo que está demás decir que quiero que lo cuides por mí.

-Lo hago, siempre.

Me sonríe cálidamente y cierra los ojos.

-Eres un buen novio. -Dice sin abrir los ojos ni borrar la sonrisa-. Lo amas y eso es todo lo que importa. Si le haces daño, te perseguiré desde el más allá.

Me río para no llorar. Termino haciendo ambas.

-No tuvimos mucho tiempo para conocernos. -Digo después de un silencio.

Pero no responde, está dormido.

Y una semana más pasó.

Y la enfermedad lo consumió, el sonido de la maquina lo confirma.

Elliot está abrazado a su padre y le habla aunque este ya no pueda escucharlo, y le dice que todo va a estar bien aunque no sea del todo cierto.

Tengo que separarlo para que los enfermeros puedan llevarse a su padre, ahora cubierto por una sábana.

Blue. Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon