Steve Rogers: I Love Him (2)

Hoofdstuk 30

Mirthe's en Marloes' ogen werden groot. Ze staarden naar Tony's Arc-Reactor.
"Ik..." Mirthe zakte door haar benen.
"Mam!" Marloes schoot haar te hulp. "Je moet even gaan zitten." Ze hielp Mirthe in een stoel.
"Tony!" Riep Natasha ziedend.
"Haal water!" Riep Marloes.
Ik rende naar de keuken en vulde snel een glas met water.
"Sneller!" Riep Marloes vanuit de woonkamer.
Ik nam het glas mee en gaf het aan Marloes. Ze pakte het glas aan en zette het tegen Mirthe's lippen.
"Drink wat. Je voelt je daarna een stuk beter." Marloes ging op de leuning van de stoel zitten.
"Doe je T-shirt naar beneden!" Riep Natasha tegen Tony. "Straks kijkt er iemand naar binnen! Dan zijn we er gloeiend bij!"
Tony deed zijn T-shirt weer goed. Hij keek naar Mirthe en Marloes.
Mirthe kwam weer een beetje bij. "Het kan haast niet anders. Jij bent Tony Stark." Ze keek naar Tony. "Dat betekent..." Ze liet haar blik over mij en Natasha glijden. "Dat betekent dat jullie Steve Rogers en Natasha Romanoff zijn."
Lucas kwam in beweging. "Dat klopt."
Mirthe liet haar hoofd achterover hangen. "The Avengers." Mompelde ze.
Marloes ging staan. "Waar komen jullie nu dan vandaan? Jullie wonen in New York. Wat brengt jullie naar dit deel van Amerika?"
"Ze hadden ons gevangen genomen." Zei ik.
"Wie zijn ze?" Vroeg Marloes. Ze keek nu mij aan.
"Wapenhandelaren." Tony ging zitten. "Ze verkopen veel 'zwaar geschut' op de zwarte markt. Ze verkopen alleen gestolen wapens. Soms fabriceren ze zelf iets. De ideën daarvoor zijn gestolen van andere wapenfabrikanten."
Marloes werd er stil van. "Ze hadden jullie gevangen genomen?" Vroeg ze ongelovig.
"Wij zijn ook niet onaantastbaar." Zei Natasha.
"Maar waar is de rest?" Vroeg Marloes. Ze keek om zich heen alsof ze verwachtte ieder moment de andere Avengers te zien verschijnen.
"Thuis, denk ik." Natasha ging op de grond zitten. "We zullen het zelf moeten zien op te lossen. We kunnen ze onmogelijk bellen en het noodsignaal van Tony was te zwak."
"Noodsignaal? Bellen?" Marloes werd draaierig. "Kan iemand me het hele verhaal vertellen?"

Nog geen uur later waren Mirthe en Marloes op de hoogte van de situatie waar Tony, Lucas, Natasa en ik ons in bevonden.
"Jullie waren dus helemaal niet op een feest geweest. Jullie hadden een week vast gezeten." Stelde Mirthe vast.
"Maar waarom zeiden jullie niet gewoon meteen de waarheid?" Marloes en Mirthe stelde de ene na de andere vraag.
"Dan zouden we jullie in gevaar brengen." Tony plukte aan het kleed waar we op zaten.
"Maar jij bent een miljardair. Je hebt toch geld zat?" Vroeg Marloes aan Tony.
Tony knikte.
"Waarom brengen jullie de Land Rover dan niet gewoon naar de garage?" Ze keek me recht in de ogen aan.
Tony haalde diep adem. "Ik heb wel geld," Hij keek zenuwachtig om zich heen. "maar niet hier. Alles ligt thuis en ik kan moeilijk iemand mijn rekeningnummer vertellen."
"Als je snel door loopt, valt het niemand op." Mirthe keek strak naar Tony.
Tony plukte weer aan het kleed. Ik zag hem rood worden. "Ik ben het vergeten." Hij vermeed onze verbaasde blikken.
"Vergeten?" Natasha kon het niet geloven.
Tony keek op. "Vergeten, ja."
"Hoe kan je zoiets nou vergeten?" Lucas' stem was niet veel meer dan een schril gepiep.
"Daarvoor heb ik Pepper en JARVIS." Stamelde hij. "Zij weten dat soort dingen."
"Dus je bent een miljardair die niet eens zijn eigen rekeningnummer weet?" Vroeg Lucas. "Hoe kan jij dan zoveel geld uitgeven?"
"JARVIS helpt me altijd." Tony keek beschaamd.
"En dat noemt zich een genie!" Lucas keek de kring rond.
"We moeten iets anders verzinnen." Zei ik.
"We stelen een auto." Zei Tony vastbesloten. "Vannacht vertrekken we. Pak wat je nodig hebt. Steve en ik gaan eerst een auto regelen."
Ik wilde protesteren.
"We zullen ze terug betalen als we thuis zijn." Stelde Tony me gerust. "Als we thuis komen..."