Steve Rogers: I Love Him (2)

Hoofdstuk 13

Ik zat samen met Tony achterin de STARK 5. Natasha zat achter het stuur. "Waarom staat daar een auto van Tony langs de weg?" Vroeg ze na een tijdje.
Ik keek verbaasd naar buiten. Precies op de plek waar we hem hadden achter gelaten, stond de STARK 3.
"Gewoon." Zei Tony. "Ik zocht een mooie parkeerplaats en dit was niet al te verweg."
"Niet al te ver weg?" Vroeg Natasha ongelovig. "Het is vanaf hier tien kilometer naar Malibu Point. Er zijn genoeg plaatsen waar je je auto kan parkeren, plaatsen die een stuk dichterbij zijn. De oprit bijvoorbeeld."
Tony haalde zijn schouders op.
"We hadden Tony hier gevonden." Zei ik. Het was niet helemaal waar. Tony was hier uitgestapt, maar het kwam ongeveer op hetzelfde neer.
"Vandaar." Natasha keek naar de rode auto. "Op de terugweg halen we hem wel op."
Ik knikte. Niet dat ik dacht dat Natasha zich iets zou aantrekken van mijn mening, maar ik knikte uit gewoonte.

We stapten uit. Tony had een zwart, leren jasje aan en een zwarte zonnebril op. Ik had zelf een blauw vest aangetrokken. Onze broeken waren beiden zwart. Natasha had haar haar in een knot gedaan en een donker blauwe spijkerbroek aan met een lichtgrijs vestje.
"Hopelijk herkent niemand ons zo." Fluisterde ze.
Ik hoopte dat ze gelijk had. Stel je voor; 'Drie Avengers deden boodschappen in een doodnormale winkel.' Ik zag het al in de krant staan met een grote foto van ons drieën.
"Niemand herkent ons." Tony liep zonder te aarzelen de parkeerplaats over.
"Waar heeft hij dat vandaan?" Natasha boog zich naar mij.
"Bedoel je het zelfvertrouwen of zijn volwassen gedrag?" Fluisterde ik in Natasha's oor.
"Beide." Ademde ze.
"Geen idee." Ik liep samen met Natasha Tony achterna.

We liepen tussen de schappen door. Zo nu en dan pakte we iets en gooiden het in het winkelwagentje. Tony liep achter ons aan en pakte elke keer nog tien stuks van wat wij in ons winkelwagentje hadden gedaan.
Ik had verbaasd naar Tony gekeken. Hij had twee winkelwagentjes vast. Eentje duwde hij vooruit en de andere trok hij achter zich aan. Ze zaten beide helemaal vol.
"Waarom neem je zoveel mee?" Vroeg ik toen Tony weer tien pakken in zijn wagentje gooide.
"Ik heb geen zin om tien keer door de winkel te lopen, zoals jullie. Als ik jullie was, zou ik wat meer in mijn wagentje gooien." Hij liep weer door.
"Valt dat niet op?" Vroeg ik.
"Jullie vallen juist op." Zei Tony. Hij wees naar mijn winkel wagentje waar nog maar tien dingen in lagen.
"Hoezo? Het is heel normaal om niet zo veel te kopen." Ik keek naar Natasha voor hulp, maar ze zag me niet.
"Niet in deze buurt." Tony glimlachte en duwde zijn volle wagentje naar mij. "Aangezien jij toch niks nodig lijkt te hebben, neem ik jouw wagentje wel." Hij nam mijn bijna lege wagentje mee en liet mij achter met de twee overvolle wagentjes.
"Tony!" Riep ik.
Een vrouw keek me verbaasd aan. "Ssst!" Siste ze.
Ik mompelde een verontschuldiging en rende, met de twee volle wagentjes, achter Tony aan.
"Ja?" Vroeg hij onschuldig.
"Wat bedoel je met 'niet in deze buurt'?" Vroeg ik.
Tony maakte een wijds gebaar. "Steve, kijk om je heen. Iedereen die je hier ziet is rijk en verslaafd aan drank. Ze geven bijna dagelijks een feest. Het zou juist opvallen als je bijna niks koopt."
Ik keek om me heen. Een paar meter van ons vandaan stond een man in een grijs jogging-pak. Hij zag er verdacht uit. "Hij ook?" Vroeg ik zachtjes aan Tony.
Tony keek in de richting van de man. "Hij woont hier vast niet ver vandaan in een ruime villa. Zo te zien heeft hij net een feest achter de rug."
Ik keek nog een keer naar de man, maar hij was verdwenen. "Ik vertrouw hem niet." Zei ik tegen Tony.
"Dan vertrouw je hem niet." Zei Tony losjes.
"Volgens mij heb ik alles." Natasha kwam aan met een, voor drie kwart gevuld, winkelwagentje. Haar mond viel open zodra ze mij zag staan met de twee overvolle winkelwagentjes. "Steve Rogers!" Riep ze boos.
"Dit zijn Tony's winkelwagentjes." Zei ik snel.
Natasha keek Tony met vuurspuwende ogen aan. "Tony Stark!" Donderde ze. "Wat heeft dat te betekenen?" Ze wees naar de winkelwagentjes.
Tony zette een paar stappen achteruit en hield beschermend zijn handen omhoog. "Ik kan het uitleggen." Zei hij met bevende stem.
"Vertel!" Zei Natasha.
"Ik wilde niet opvallen." Zei Tony.
"Niet opvallen? Je wilde niet opvallen dus koop je de hele winkel maar leeg?"
Tony kromp in elkaar. "Zo bedoelde ik het niet." Zei hij met een klein stemmetje.
"Nou?" Natasha zette haar handen in haar zij.
"Het is hier heel normaal om veel te kopen." Tony durfde Natasha niet aan te kijken.
Natasha negeerde Tony en keek naar een gespierde man die opeens achter Tony was verschenen. Hij had twee volle wagentjes bij zich en droeg een dure smoking. "Stark." Zei hij op donkere toon.