Steve Rogers: I Love Him (2)

Hoofdstuk 24

"Het komt wel goed." Zei Tony. Zijn stem kalmeerde me een beetje. "Als dadelijk de nacht valt, kunnen ze ons niet meer volgen."
"Maar wij kunnen dan ook niks meer zien." Zei ik.
"Steve," Zei Tony. "kalmeer. Adem in, en adem uit."
Ik deed wat Tony me opdroeg. Het hielp een beetje.
"Je bent Captain America." Sprak Tony me moed in. "Als ik iemand ken die moedig is, ben jij het wel. Ik ben maar een miljardair die toevallig ook heel slim is, maar jij, jij bent de eerlijkste en de aardigste man die ik ken. Als ik het even niet meer weet, ben jij daar als een rots in de branding om me weer op het goede been te zetten."
Ik knikte. Tony sprak de waarheid. Ik was Captain America. "Bedankt, dat had ik echt even nodig."
"Daar zijn vrienden voor." Zei Tony. "Geloof me maar. We zullen weer thuis komen." Hij stak zijn vrije hand naar mij uit. Ik pakte hem vast en voelde Tony lichtjes in mijn hand knijpen. "Ik ben er voor je." Fluisterde hij.
"En ik voor jou." Fluisterde ik terug.
"Jongens!" Doorbrak Natasha ons moment. "Wat jullie ook aan het doen zijn, we moeten harder!"
"Dat kan niet!" Riep Tony.
"Regel dan iets!" Riep Lucas vanaf de andere kant.
"Daarvoor moeten we stoppen!" Riep Tony naar Natasha en Lucas.
Ik hoorde ze mopperen.
"Ik heb een schild nodig." Zei ik.
"Zo ken ik je weer." Tony glimlachte flauw. "Ik heb alleen niks dat op een schild lijkt."
Ik kreunde. "Laat ook maar." Er kwam een idee in me op. "Tony, ik neem het stuur over."
"Waarom?"
"Zodat jij een noodsignaal kan verzenden."
"Waarmee?" Tony keek om zich heen.
"Overbodige onderdelen van de auto." Ik klom in de stoel naast Tony.
"Zoals?" Vroeg hij.
"Je kan de claxon gebruiken." Opperde ik.
"Dat zou nog wel eens kunnen werken." Tony keek me aan. "Als ik 'ja' zeg, moet jij het overnemen."
"Bedoel je onder het rijden?" Vroeg ik ongelovig.
Tony knikte. "Als we stoppen zullen ze ons inhalen."
"Goed dan." Ik maakte me gereed.
"Ja!" Zei Tony. Hij liet het stuur los. Ik greep het vast en voelde mijn hart in mijn keel kloppen.
De auto had maar even geslingerd, maar Natasha reageerde meteen op ons. "What the hell zijn jullie aan het doen?"
"Laat ons!" Riep ik.
"Concentreer je liever op je eigen taak!" Schreeuwde Tony naar Natasha.
Ze ging scheldend weer verder met haar taak.
"En nu?" Vroeg ik.
Ik lag over Tony heen en had het stuur vast, maar Tony's voet stond nog steeds op het gaspedaal.
"Je moet je voet op het gaspedaal zetten." Zei Tony. Hij sprak als iemand die mij rijles aan het geven was.
"Maar jij zit daar." Protesteerde ik.
"Je moet op schoot gaan zitten." Zei Tony.
Ik ging bij Tony op schoot zitten. Ik voelde met mijn voet naar het gaspedaal. Eerst kon ik het niet vinden, maar al snel voelde ik Tony's voet. Ik telde af: "Drie, twee, één. "
Tony trok zijn voet weg en ik nam met mijn voet het gaspedaal over. "Maar nu..." Mompelde ik.
"Ik heb eigenlijk geen idee." Zei Tony.
Ik zat nog bij hem op schoot. Met succes had ik het stuur en de hele auto overgenomen, maar nu.
"Probeer te gaan staan." Zei Tony.
Ik probeerde een beetje omhoog te komen. Snel kroop Tony onder me vandaan. Hij liet zich opgelaten in de stoel naast mij vallen.
"Waar wacht je nog op?" Vroeg ik.
"Laat me even bijkomen." Zuchtte Tony. "Jij bent ook de lichtste niet."
"Wel, bedankt." Zei ik.
"Ik ga al aan de slag." Zei Tony gedwee. Hij begon het dashboard te slopen. Voorzichtig trok hij er wat draden en andere dingen uit.
Ik zag hem aan de slag gaan. "Nu ben je goed bezig." Zei ik goedkeurend.
Tony reageerde niet eens meer. Hij werd helemaal in beslag genomen door waar hij mee bezig was.
Na een paar minuten knutselen hield Tony trots een klein apperaatje omhoog.
"Gaat dat ons echt helpen?" Vroeg ik.
"Zeker weten." Zei Tony. Hij drukte het enige knopje in dat op het apperaatje zat.
In mijn ogen gebeurde er niks, maar ik zag Tony glunderen, dus het moest werken. "Ze zullen komen." Fluisterde Tony. "Ze zullen komen."
"Wie?" Vroeg ik, maar ik wist het antwoord al.
"The Avengers."