Steve Rogers: I Love Him (2)

Hoofdstuk 10

"Steve?" Ik kreeg een zachte por in mijn buik.
"Laat me nog even slapen." Murmelde ik. Ik draaide me geërgerd om.
"Steve." Het klonk nu niet meer als een vraag.
"Ja?" Ik bleef liggen.
"Wat doe je in mijn bed?" Ik herkende Tony's stem.
"Wat?" Ik draaide me om en zag Tony mij onderzoekend aankijken.
"Hoelang lig je hier al?" Vroeg hij.
"Net zo lang als jij." Ik krabelde overeind.
"Wacht," Tony trok me terug het bed in. "ik wil niet dat je weg gaat. Ik vroeg me alleen af wat je hier deed."
Ik probeerde me los te trekken, maar Tony was verassend sterk. "Tony, laat los." Ik peuterde zijn vingers los van mijn arm.
"Steve." Tony liet los.
Ik stond op. "Het is niet jouw schuld. Ik weet ook niet wat me bezielde om hier te gaan liggen." Ik vluchtte de kamer uit. Wat had me bezield? Tony was Tony en ik? Ik was maar Steve.

Ik zat in de keuken met een bak cornflakes voor mijn neus. Er spookte van alles door mijn hoofd. Wat had mij er toe gebracht in Tony's bed te gaan liggen? Waarom gaf ik opeens zoveel om hem?
Clint kwam binnen. "Goedemorgen!"
Ik negeerde hem en nam een hap. Het smaakte nergens naar.
"En, hebben jullie de snelheidsduivel te pakken gekregen?" Clint schonk voor zichzelf een kop koffie in en gaf mij ook een mok.
"Ja." Ik staarde in de koffie. Tony vond koffie ook lekker. Misschien kon ik een ontbijtje voor hem maken? Ik schudde mijn hoofd. Ik moest niet steeds met Tony bezig zijn.
"Gaat het wel?" Clint ging naast me zitten.
"Eh, wat?" Ik had geen idee wat Clint had gezegd.
"Of het gaat?" Herhaalde Clint zijn vraag.
"Wat gaat?" Ik keek hem verward aan.
Clint zuchtte diep. "Met jou, of het met jou gaat."
"Ja, ja. Ik voel me prima." Zei ik snel.
"Zo klink je niet." Clint pakte mijn halfvolle bak cornflakes. "Heeft Tony je zover gekregen ook wat te drinken?"
Ik schudde ontkennend van nee. "Ik ben gewoon moe."
"Ga dan terug naar bed. Je bent de hele nacht opgebleven. Je hebt recht op wat rust." Clint liep de keuken weer uit.
Ik haalde mijn schouders op. Toegegeven, ik was best moe. "Ik ga nog even naar bed!" Riep ik en liep naar boven.

Ik moest eerst langs Tony's slaapkamer. Met een schuine blik keek ik naar binnen. Tony lag op bed. Hij keek ergens naar. Nieuwsgierig waar Tony naar aan het kijken was, duwde ik de deur voorzichtig wat verder open. Hij keek op. Ik deed een stap achteruit. "Wie is daar?" Tony kwam in beweging. Zijn dekbed maakte geluid bij het opstaan.
Ik hield mijn adem in. De deur ging open. Voor mij stond Tony. "Steve?" Hij deed de deur helemaal open. "Is er iets? Ik heb je toch niet bang gemaakt?"
Ik keek Tony recht aan. "Er is niks. Ik was gewoon rond aan het lopen en het huis aan het bekijken."
"Ben je niet moe? Het was een lange nacht. Ik bedoel, je reed achter een gek aan om half één 's nachts." Tony keek schuldig.
Ik lachte zenuwachtig. "Noem jij jezelf nou een gek?"
Tony keek me beledigd aan. "Nee, ik had het over een andere gast die in een knalrode sportwagen om half één 's nachts met 250 km/u over de weg reed." Zei hij sarcastisch.
Ondanks dat ik me betrapt voelde, moest ik lachen. "Je hebt gelijk, je bent gek."
"Blijf daar niet zo staan." Zei Tony. "Jij hebt rust nodig. Het minste wat ik kan doen is je die rust geven."
"Dat hoeft niet. Ik ben klaarwakker." Ik zette nog een stap achteruit en hoorde de zolen van mijn gympen piepen.
"Steve," Zei Tony op serieuze toon. "je staat te tollen op je benen. Als we niet gauw iets doen, val je om."
"Het gaat echt wel." Zei ik.
"Steve Rogers." Zei Tony streng.
"O nee." Ik zuchtte. "Je klinkt net als een moeder die haar kind gaat vertellen dat hij moet luisteren."
Tony glimlachte. Het zag er zo betoverend mooi uit. "Jij gaat nu meteen naar bed." Hij hield streng zijn wijsvinger omhoog.
"Of anders?" Ik ging in een uitdagende houding voor Tony staan.
"Zal ik je moeten dragen." Zei Tony met een vrouwenstem.
"Alsof jij me van de grond krijgt." Ik keek keurend naar Tony. Hij was kleiner dan mij en ook minder gespierd.
"Ik ben een stuk sterker dan je denkt." Dreigde hij.
"Dat wil ik dan wel eens zien." Ik keek Tony's kamer in. "Ik wed, dat jij mij vanaf hier nooit tot het raam kan dragen."
Tony keek om. "Wedden van wel." Hij stak zijn hand uit. Ik pakte hem gretig aan.
"Afgesproken." Zei ik.
"Afgesproken." Zei Tony.