Steve Rogers: I Love Him (2)

Hoofdstuk 20

Lucas en Natasha zaten aan de andere kant van de cel ons boos aan te kijken, toen de deur open ging. Er kwamen twee mannen en een vrouw binnen. Ik herkende haar. Het was Irene. Ze keek om zich heen en liet haar blik op Lucas rusten. "De verrader!" Riep ze.
De mannen kwamen in beweging. Ze liepen met grote passen op Lucas af en tilden hem op.
Irene ging voor Lucas staan. "Je hebt me teleurgesteld. Ik heb je opgevoed. Herinner je je dat nog?"
Lucas knikte. "Ja, het spijt me."
"Helemaal niet!" Riep Irene. Haar gezicht was maar een paar centimeter van dat van Lucas verwijderd. "Ik wist wel dat ik je hier kon vinden. Eén van de bewakers hoorde je met hem praten." Irene wees naar Tony.
Lucas volgde Irene's wijzende vinger. "Wie was dat? Wie heeft dat gezegd?" Vroeg hij.
"Dat zijn jouw zaken niet meer." Irene foullieerde Lucas en pakte zijn bezittingen af. "Je bent nu een gevangene."
"Alstublieft!" Lucas huilde. "Geef me nog een kans."
"Nee." Irene draaide zich om en macheerde de cel uit. De mannen lieten Lucas vallen en volgden haar.
De deur werd met een klap dicht geslagen.
Lucas zat snikkend op de grond. Natasha wilde hem troosten, maar wist niet goed hoe.
"Trek het je niet aan." Tony legde het notitieboekje neer. "Iedereen wordt wel een keer afgewezen of gestraft."
"Maar dit is anders." Snotterde Lucas. "Ik heb verder niemand. Ik heb niet eens familie, voor zover ik weet."
"We zullen voor je zorgen." Zei Natasha zacht. "Je hoeft niet bang te zijn dat je niemand hebt, want je hebt ons."
"En The Avengers." Zei Tony. Hij kroop tegen Lucas aan. "Als we thuis zijn, zullen we ze aan je voorstellen."
"Ze zijn heel aardig." Zei ik.
Ik zag Lucas dankbaar kijken. "Dat geloof ik zo. Iedereen heeft het altijd over jullie. Jullie zijn de mensen hun grootste idolen."
Ik lachte. "Zijn we dat echt?"
"Ja. Weten jullie dat dan niet?" Lucas veegde zijn tranen weg met zijn mouw.
"Nee." Zei ik, maar ik zag Tony en Natasha knikken.
"Dat weten we, alleen Steve wil het niet geloven." Zeiden ze.

Een paar uur later kwam Irene binnen. Ze was alleen. De deur werd achter haar gesloten. Ik voelde teleurstelling. Daar ging weer een kans om te ontsnappen.
"Hey." Begroette Tony haar.
Irene keek verwaand op ons neer. Het stapeltje kleren lag pal voor haar voeten. Ze schopte er tegen aan. "Waarom liggen die hier nog?" Vroeg ze op snerende toon.
"Moesten we die dan aantrekken?" Vroeg Tony. Hij keek op van zijn notitieboekje. Ik zag dat hij het potlood achter zijn oor had gestoken.
"Natuurlijk." Zei Irene. "Daar zijn kleren voor. Ik dacht dat jij het genie was, blijkbaar had ik het fout."
Tony zei niks.
"Hoe staat het met de schetsen voor ons superwapen?" Irene liep op Tony af.
"Gaat wel." Tony sloot het boekje en stopte het weg.
"Geef hier." Irene stak haar hand hebberig uit.
Met tegenzin gaf Tony Irene het notitieboekje. "Ik ben nog niet klaar." Waarschuwde hij.
Irene luisterde niet. Ze sloeg het boekje open. "Het is prachtig." Ademde ze. Ze sloeg de bladzijden langzaam om. "Wat zijn al die krabbeltjes?" Irene liet Tony een pagina zien.
"Aantekeningen." Zei Tony. Hij keek naar Irene.
"Aantekeningen?" Vroeg Irene. Ze bestudeerde de pagina's aandachtig.
"Aantekeningen en berekeningen." Tony haalde licht zijn schouders op. Hij zag eruit als iemand die het allemaal niet kon schelen wat een ander zei of vroeg.
"Het zijn er wel veel." Zei Irene wijfelend.
"Of course. Het is lang geleden dat ik wapens heb ontworpen." Zei Tony. "Al is er wel iets belangrijks."
"Wat?" Irene keek neer op Tony.
Tony haalde diep adem. "Dit genie heeft een bed nodig, een tafel, een stoel, een douche, een schoon dekbed, een kussen, een..."
"Wat!?!" Riep Irene uit.
"Ik kan me dan beter concentreren, plus...aan ieder genie zit een prijskaartje." Tony keek Irene zo lief mogelijk aan.
"Jij bent onze gevangene. Wij stellen de eisen, niet jij." Ze stampte op de grond van frustatie.
"Dan zal het wel langer duren." Tony draaide zich af van Irene. "Waarschijnlijk zitten er straks ook foutjes in, en dat allemaal alleen maar omdat jullie me mijn zin niet gaven."
"Ik zal het overleggen met de baas." Irene gaf het notitieboekje terug aan Tony. Ze liep naar de deur van de cel en klopte drie maal. De deur ging open en weg was ze.
Ik kon mijn lachen niet langer in houden. "Aan ieder genie zit een prijskaartje?" Vroeg ik Tony.
"Ik ben niet gratis." Zei Tony. Hij opende het notitieboekje weer en ging verder.
"Ga je ze echt hun zin geven?" Vroeg Lucas.
"Natuurlijk niet." Siste Natasha. "Tony heeft een plan. Wij moeten alleen even wachten. Hij deelt het vanzelf met ons."
"Hij mag wel opschieten." Zei Lucas. "Ik kan niet veel langer meer wachten."