Steve Rogers: I Love Him (2)

Hoofdstuk 2

Benieuwd wat er in de doos zat, leunde ik naar voren. "En?" Vroeg ik met een hese stem.
"Het zijn foto's." Antwoordde Bruce. Hij hield er één omhoog.
Er stond een jongen op van een jaar of tien. Hij had een rond schild vast met een ster in het midden en de bekende kleuren van mijn eigen schild. Verder was hij verkleed als Captain America.
"Wie is dat?" Vroeg ik.
Banner bekeek de foto van dichtbij. "Geen idee. Wie denk jij dat het is?"
Ik bekeek de foto nog eens goed. De jongen had zwart haar en bruine ogen. Hij keek recht in de camera en lachte zoals Stark dat ook wel eens deed. "Ik denk," Fluisterde ik. "dat het onze miljardair is."
"Tony?"
Ik knikte serieus.
De wetenschapper schoot in de lach. "Stark die zich verkleed heeft als Captain America? Ik denk dat je fout zit."
Ik schudde mijn hoofd. "Het zwarte haar, de bruine ogen en z'n blik." Zei ik. "Dit moet Stark zijn toen hij een jaar of tien was, misschien elf." Ik wees weer naar de foto.
Bruce keek nog een keer goed naar de foto. "Ik weet het niet." Hij keek me ongelovig aan.
Ik negeerde hem en pakte een andere foto uit de doos. Ik herkende mezelf en Howard Stark. We lachten beiden blij naar de camera. De foto was vlak nadat ik het supersoldaatserum had gekregen, genomen.
Banner keek over mijn schouder mee. "Hé." Zei hij verbaasd. "Dat ben jij. Maar wie is die andere gast?"
"Starks vader, Howard Stark." Antwoordde ik.
Bruce duwde een andere foto in mijn handen. Het was een foto waar ik opstond in mijn Captain America uitrusting. De foto was genomen in de oorlog. Dat kon ik duidelijk zien. Het was namelijk een zwart-wit foto.
"Volgens mij heeft er iemand een hekel aan je." Zei Banner. Hij gaf me nog een foto waar ik opstond. Er was een groot, rood kruis door getrokken.
Ik slikte. Had het genie echt een hekel aan me? Ik ging voorzichtig met mijn vingers over de foto. De rode lijnen waren lang geleden getrokken. Ik schudde mijn hoofd. "Dat was vroeger. Stark en ik zijn nu juist vrienden."
"Ik denk dat je gelijk hebt." Bruce pakte een doormidden gescheurde foto uit de doos. "Dit moet je zien." Hij gaf me de twee helften.
Ik pakte ze aan. Op de ene helft stond Howard. Hij keek met een lach in de camera. Op de andere helft stond Tony. Hij keek boos en had er duidelijk geen zin in. Howards handen rustte op de kleine jongen schouders.
"Volgens mij konden die twee het niet zo goed vinden." Merkte de wetensvhapper op. Hij had een andere doormidden gescheurde foto vast. Op de ene helft stonden Howard en een man die ik niet kende, op de andere helft stond weer een boos ventje met zwart haar.
"Hoe zou het komen dat Stark een hekel had aan zijn vader?" Bruce stopte de foto terug in de doos.
"Geen idee." Zei ik, maar diep van binnen wist ik dat ik de reden was geweest. Het genie was zijn hele jeugd jaloers op me geweest. Zijn vader had alleen oog voor mij gehad en niet voor hem. Howard was altijd weg geweest, altijd bezig geweest met zijn werk en altijd bezig geweest met... mij.
"Laten we hem zoeken." Zei ik in de hoop niet meer naar de foto's te hoeven kijken.
Met tegenzin sloot Banner de doos. "We zeggen niks tegen Stark." Zei hij en hij liep verder richting de garage.
"Natuurlijk niet." Zei ik en rende hem achterna.