The Search

Hoofdstuk ~26~

Ik voelde me zwak. Ik had het gevoel dat ik moest weten wie de man was, maar het was te donker om goed te kunnen zien.

Hij hurkte voor me neer en ik snakte naar adem toen een lichtstraal dat van een minuscuul raampje ergens in de hoek afkomstig kwam zijn gezicht belichtte.

Wanhopig krabbelde ik meer achteruit, drukte mezelf zo ver als mogelijk was tegen de muur. Biddend dat ik opgeslokt zou worden door het donker, tevergeefs.

'N-nee nee nee.', mompelde ik, 'Dit kan niet waar zijn.' 

Ik sloot mijn ogen stijf dicht in een poging te ontsnappen aan de werkelijkheid. Het is maar een droom Lily. Het is maar een droom, gewoon een nachtmerrie.

'Nou nou, ik zou maar 's je vader wat meer waarderen, meisje.', zijn stem galmde tegen de kille muren. Hij was zo dichtbij dat ik de energie van zijn lichaam kon voelen.

'Als je wil dat ik je los maak tenminste.'

Ik slikte, het was geen droom, het zou nooit een droom zijn. Het zou zijn wat het was. De waarheid, de realiteit. Ik opende mijn ogen en keek op naar de man die me zo lang angst had aangejaagd.

'G-ga je me losmaken?', de rauwheid had mijn stem nog niet verlaten. Mijn stembanden stonden in brand van het koude water en de vieze lucht in de kamer.

Mijn vader grinnikte en haalde een sleutel tevoorschijn. Ik fronste toen hij vooroverboog.

Mijn armen vielen slap langs mijn zij en ik kreunde van de pijn toen ik het bloed weer langzaam voelde stromen. Ik pakte mijn polsen en wreef op de rode en paarse vlekken die de kettingen hadden achtergelaten.

'Waarom heb je me losgemaakt?', vroeg ik terwijl ik op mijn arm leunde in mijn zwakke poging om op te staan.

'Dat maakt het allemaal wat makkelijker.', antwoorde hij simpelweg.

Ik keek verward naar hem op, zijn ogen stonden boosaardig en een duivelse grijns die geen enkel spoortje vreugde bevatte verscheen op zijn gezicht. Ik deinsde geschrokken achteruit. Ik kende die blik maar al te goed.

Voor ik iets kon doen werd ik in mijn gezicht geslagen, zijn vlakke hand liet een brandende plek achter. Er volgde er meer. Op de andere wang, nu met zijn vuist. Bloed vloeide over mijn gezicht. Ik voelde mijn huid barsten en mijn lip splijten.

Ik kreunde en probeerde mijn armen voor mijn gezicht te slaan om mezelf te beschermen. Ik probeerde mijn benen onder me te plaatsen om op te kunnen staan, maar ze werden gelijk weggeslagen.

'Geef op, trut!', spuugde hij in mijn richting voordat een volgende klap mijn hoofd tegen de muur liet slaan.

Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en voelde bloed tussen mijn vingers door sijpelen.

'N-nooit.', fluisterde ik.

Nog meer klappen, nu op andere plekken van mijn lichaam. Ik zweerde dat ik mijn botten voelde kraken, maar ze braken niet. Ik kon niet dieper breken dan dit. Mijn hart was er niet meer, ik had niks te verliezen.

'Denk je echt dat je iets waard bent?'

'Ja.', ik keek naar hem op.

De minachtende stem van mijn vader klonk in mijn oren terwijl hij op me afstapte. Zijn voet maakte contact met mijn zij.

De kracht liet me op de grond vallen. Levenloos lag ik op mijn zij en staarde voor me uit terwijl zijn harde laarzen zich in mijn ribben boordden. Ik voelde bulten zich vormen, blauwe plekken ontstaan en bloed sijpelen.

Ik sloot mijn ogen, een eenzame traan rolde uit mijn ooghoek en bleef in het holletje van mijn neusbrug liggen, als een poeltje van verdriet.

Kaden stak zijn hand uit en veegde met zijn duim de traan weg.

'Waag het niet om te zeggen dat je er net zo goed niet had kunnen zijn.', ik keek hem nu recht aan, een vastbesloten blik in mijn ogen.

'Want zonder jou kan ik er net zo goed ook niet zijn. Als jij weg rent ren ik weg. Als jij pijn hebt heb ik pijn. Als jij sterft, sterf ik ook.', hij streek met zijn hand over met wang en zijn groene poelen staarden in de mijne.

'Ik ga je beter beschermen.', fluisterde hij verslagen.

Ik snikte en sloeg een hand voor mijn gezicht.

***

Een heel DONKER hoofdstuk

Zo donker als mijn ziel I KNNOW

Just kidding...

Ik voel me dan wel lichtelijk depressief (no worry's wrs gwn ongesteld), jullie lieve berichtjes maken me telkens weer een stukje blijer :). Ik kan niet eens beschrijven hoe blij.

We staan ook gewoon op #1 in Weerwolf. I CAN'T EVEN!!