Sexting

Hoofdstuk 36

Lisa

Mijn croissantje lijkt te droog , mijn kaas lijkt te veel naar plastic te smaken , mijn water smaakt anders en mijn mond lijkt , hoeveel water ik ook drink , droog te blijven. Het is zondag en voor het eerst in een paar weken sinds de start van het onderzoek , vraag ik mij af of er wel progressie in komt of zelfs ooit in gekomen is. Precies wanneer die gedachte in mijn hoofd rondspookt , gaat het o zo bekend geluid van de huistelefoon af.

Wanneer mijn moeder de telefoon opneemt hoor ik een diepe mannenstem iets zeggen , alleen is het geluid te zacht om het te kunnen verstaan. Na een paar ja's hangt mijn moeder op en kijkt mij met erg verbaasde ogen aan.

Ze draait zich heel langzaam om en voor een seconde krijg ik het gevoel dat ze ziek is geworden.

'Lieverd......lieverd........'

'Mam , gaat het wel goed...?!'

Ze loopt naar de bank toe en gaat heel langzaam zitten. Het lijkt allemaal even niet tot haar door te dringen wat er zojuist over de telefoon is verteld.

Pas na vijf minuten krijg ik weer contact met mijn moeder.

'De politie heeft gebeld.....ze zeiden dat ze de dader hebben gevonden.......en dat jij gelijk daarna met de dader persoonlijk kunt gaan praten...tenminste.....de dader wil met je praten.....'

Voor de zoveelste keer in zo een korte tijd valt mijn mond open. Echter kan ik hem ditmaal ook niet dicht doen. Het voelt meer alsof ik verlamd ben. Eindelijk.....na zoveel ellende......

Ik ren zo snel als ik kan naar buiten en spring op mijn fiets. Met alle kracht die ik nog heb , na alle angst- , paniek- en stressaanvallen , trap ik de gehele weg die je normaal in twintig minuten fietst , in vijf minuten. Ik verbaas mij er bijna zelf over.

Ik ren met alle zelfrespect en moed die in mijn lichaam nog over is het politiekantoor in. Daar zit aan de balie een vrouw van rond de vijftig jaren oud. Ze glimlacht vriendelijk , waardoor ik een soort gevoel krijgt dat ze weet wie ik ben.

'Jij bent vast Lisa Verhuizen?'

Ik knik en lach.

'Ben ik dan een zo een vaak besproken onderwerp op dit corps?'

Nu moet de vrouw zelf ook lachen.

'Kind....je moest een weten....maar goed , zonder alle gekheid: Bart wacht op je in kamer 014.

Ik knik en loop om mij heen te zoeken naar de juiste kamer. Wanneer ik die gevonden heb , en al op de deur geklopt heb , loop ik de kamer in en zie mijn ouders daar al zitten. Er zit tegenover hun een man van rond de dertig met een vriendelijke glimlach en een bril.

'Goedemorgen Lisa , kom maar binnen.'

Ik sluit de deur en ga in een stoel zitten die tussen mijn ouders in staat.

'Ik heb zo een gevoel dat je het nieuws gehoord hebt?'

Ik knik enthousiast en glimlach breed.
'Ik weet alleen niet of het nieuws je na....mijn uitleg , om het maar zo te noemen , nog in de smaak zal vallen...'

Op slag wordt mijn humeur zevenhonderdtwintig graden omgedraaid.

'Het is ten eerste niet één dader , maar het zijn twee daders die op het eerste oog niet met elkaar samen leken te werken. Toen wij de afgelopen maanden eens samen hadden gevat , kwamen wij tot de conclusie dat Jorian en jij wel degelijk hetzelfde meemaken , of nouja , meegemaakt hadden. Het is alleen erg moeilijk uit te leggen vanuit mijn standpunt hoe het precies zit. Ik zet jou in een kamer met de dader die vanuit "jouw kant" gewerkt had , om het maar zo te zeggen. De kamer is onder cameratoezicht , dus er zal uiteraard ingegrepen worden als er wat misgaat. In de kamer zelf staat ook een bewaker.'