Sexting

Hoofdstuk 16

Lisa

Peinzend loop ik de school binnen met mij zwart-bruine rugzak om mijn schouders , niet-wetend wat ik zou moeten doen. Tot mijn grote opluchting kijkt niemand mij raar aan , roept niemand mij naam er wordt er niet over mij geroddeld. Tenminste , niet door iedereen in de school. Als ik vlak bij mijn kluisjes Rebecca tegenkom , zeg ik niets. Ik heb besloten om niet boos te worden , niet te schreeuwen en gewoon ,  simpelweg niets te doen. Ik zucht als ik mijn zware boeken uit mijn kluisje haal en in mijn tas doe.

'Zo , Lisaatje , gaat het goed met je? En met dat lieve vriendje van je? Jorian was het toch? Ben je nogsteeds samen met die klootzak , nadat hij jou zoiets verschrikkelijks heeft aangedaan? Ik had eigenlijk wel iets beters van je verwacht...'?

Ik rol met mijn ogen en wil weglopen als twee sterke armen zich om mijn middel wikkelen. Jorian. Miljoenen vlinders wikkelen zich rondom mijn buik en ik val in een bad vol rozen van onwetendheid en liefde.

Hij kijkt van mij naar Rebecca's groepje en snapt al wat er aan de hand is.

'Ow......duidelijk. Dus jij bent die Rebecca, die bullshit over mij verspreidt , is het niet?'

Ze snuift en haalt haar neus op.

'Dat gaat jou helemaal niets aan.'

Hij lacht synisch en schudt zijn hoofd.

'Hoe dúrf  je zó in mijn gezicht te liegen?! Als je jaloers bent , kun je dat gewoon ZEGGEN , in plaats van bullshit de wereld inhelpen!'

Zijn stemniveau wordt steeds hoger waardoor ik in paniek begin te raken. Lichtjes raak ik zijn arm aan en ik zie hoe zijn kaakspieren verstrakken en dan weer normaal worden. Hij legt zijn hand op mijn hand als teken dat het goed komt.

Rebecca krijgt zo een rood gezicht dat ik bang ben dat ze uit elkaar knapt. Ze trilt van woede , en misschien ook wel van lichte schaamte.

'JALOERS?! HOE DÚRF JE!' Kirt ze. Haar stem schalt door het hele gebouw en ik krimp in elkaar.

'IK SPREEK DE WAARHEID , DE WAARHEID!!! GELOOF JE ME NIET?!'

Jorian rolt met zijn ogen en zucht.

'Ja , inderdaad. Ik geloof je niet. En waarom zou ik je dan wél moeten geloven? Ik WEET , dat Lisa nooit nudes heeft gemaakt en ik ze ook nooit van haar gemaak heb.'

'Ow ja?' Ze grijnst , en ookal wil ik het niet denken , alsog kan ik er niet omheen dat haar toon bitchy klinkt.

Ze ontgrendelt haar telefoon en veegt wat en drukt op iets wat vervolgens mijn hele leven om raggelt.

Op haar telefoon , staat een meisje , correctie ligt een meisje , op een bed. Haar BH en string heeft ze nog aan. Langzamerhand dringt het tot mij door dat het meisje verdomd veel op mij lijkt. Het bed , ziet eruit als Jorian zijn bed. De foto lijkt genomen vanaf het plafond.

Fack.

Fáck.

Rebecca had écht gelijk.....

Ik ben het zelf.....

Van schrik doe ik een paar stappen achteruit en wrijf in mijn ogen. Nee.......dit kan niet waat zijn.......dit kan écht niet waar zijn.......

De enige zekerheid waaraan ik mij vasthoud , zijn zijn ogen.........zijn ogen spreken áltijd de waarheid tegen mij....

Ik wist niet dat je je zekerheid zo snel zou kunnen kwijtraken.

Ik doorgrond zijn prachtige groene ogen , als ik angst aantref. Ik hoef niet meer verder te kijken......

Hij heeft zo hard tegen mij gelogen ,  ik heb hem nog op het hart gedrukt dat hij niet moest liegen tegen mij.......
Adrenaline raast door mij heen als een sneltrein ,  mijn blik wordt wazig en dan weer scherp , ongeveer twintig keer. De wereld om mij heen begint te draaien , en ik stap nog meer naar achteren , waardoor ik tegen de trapleuning opbots. Als een bezetene draai ik mij in een ruk om en ren zowat de trap op. Ergens vaag op de achtergrond hoor ik dat mijn naam wordt geroepen , maar ik luister al niet meer. Ik ren en ren en ren .......niet wetend waar naartoe.

Ik schrik en val eem beetje naar achteren als er hard aan mijn arm wordt getrokken. Een paar keer moet ik met mijn ogen knipperen om te beseffen waar ik werkelijk ben. Ik kijk op mij heen en besef mij dat ik drie verdiepingen omhoog ben gerend. Buitenadem sta ik midden in de gang te happen naar lucht en kan het maar niet opbrengen om mij om te draaien , wetend dat achter mij de jongen staat die mij tegelijkertijd het gelukkigste meisje kan maken , maar ook tot een wrak kan brengen.

Ik sluit mijn ogen voor 1 2 3 seconden en open ze waarna ik mij vervolgens omdraai en recht in het gekwetste bos kijk. Wacht , gekwetst?

'Lisa.......alsjeblieft...........alsjeblieft........ik heb het écht niet gedaan......écht niet. Ik weet niet eens hoe die foto überhaupt gemaakt kon worden. Lisa.......i....ik.........ik hou van je..........echt.......je weet net zo goed als ik dat ik zoiets nooit zou doen........'

Pas als hij zijn duim over mijn wang veegt besef ik mij dat ik huil. Ik zucht , en schud mijn hoofd.

'Wat wil je dat ik doe , Jorian? Dat ik je met open armen ga ontvangen en je hele gezicht onder ga kussen? Wat wil je in gódsnaam dat ik doe.......ik wil je zo zo zó graag vergeven , maar ik kán het niet.......ik kan niet samen zijn met iemand die ik niet vertrouw.......'

Zijn mond valt tot de grond open waardoor er tranen in mijn ogen springen. Ik bijt op mijn lip om het tegen te houden , maar mijn waterval vol van verdriet gaat maar door en gaat maar door.

'I.....i.....k......ik wil even ruimte.......h......h.....e....e...t.......het spijt me......'

Met die woorden ren ik door de gangen , weg van Jorian , weg van alle naar mij starende mensen.

Mij tranen zijn niet van verdriet.

Maar van hoop.

Verloren hoop.

Hij heeft het mij beloofd.....echt.........hij heeft het mij beloofd........hij heeft beloofd dat hij niets heeft gedaan........maar hij is het niet nagekomen.......