gökyüzünde ki yıldızlar

Adsız Bölüm 22

                                                 BİR BUÇUK AY SONRA

EDİZ'DEN...

"Tam bir buçuk aydır durmadan, dinlenmeden çekimlerle ilgilenmiştik. Sahne düzeni, ışık ayarları, oyuncular ve her şeyle o ilgilenmişti. İnsanların düzeltilmesi gerektiğini düşündüğü hiçbir yere karışmamış aynı bırakmıştı. Yemek süresinden bazen de uyku süresinden kısıp ayarlamaları, oyuncuları hazırlamıştı. Bizse sadece iş arkadaşı olarak birbirimize yardımcı olmuştuk. Benden uzaklaşmıştı. Ağlamıyordu artık. Gözleri dolmuyordu bile... Ruhunu bulamıyordum sanki. Ya da o izin vermiyordu. Anneme gelirsek eğer hala nefes alıyordu makinalara bağlı olarak. Her gün görmeye gidiyorum. Ellerini tutuyorum bazen. Soğuk ve yaşından dolayı hafif pürüzlü narin ellerini tutmak bile içimi ısıtıyor. Doktorlar "zaman" diyor. Bekliyoruz. Umudumuzu kaybetmeden onun gözlerini açacağı günü bekliyoruz."

YAZAR'DAN...

Genç kız yavaş adımlarla eve doğru yürüdü. İçeri geçtiğinde bir süredir kafasını kurcalayan sorunu tekrardan düşünmeye başladı. Olamazdı. Olmamalıydı. İlk defa birine tutunmuşken bu yaşanmamalıydı. Hızlı adımlarla koltuğa oturdu ve internetten taramaya başladı. Bilgi yoktu bu konu üzerine. Her şey sıfırlanmıştı sanki. Gözlerini kapatmak istedi ama ruhunu kaplayan endişe duygusu gitmiyordu. Bağırmak istedi ama ses telleri sanki düğümlenmişti, gözyaşları inzivaya çekilmişti ve en önemlisi yorulmuştu. Yavaş ve belki de biraz korkak hareketlerle telefonundan babasının yakın arkadaşı olan Ömer Bey'in numarasına tıkladı.

-Derin, kızım nasılsın?

-İyiyim Ömer amca. Sen nasılsın?

-Ben iyiyim de inşallah bir sorun yoktur.

-Aslında ben bir konu hakkında senden yardım isteyecektim de yarın müsait misin?

-Tabi olur, bekliyorum seni de konu?

-Bunu yarın konuşabilir miyiz?

-Olur sorun değil.

-Çok teşekkürler Ömer amca.

-Önemli değil kızım.

Telefon kapandıktan sonra uzun bir süredir yanlarına uğramaya korktuğu yere doğru evden ayrıldı.