Vampir Dük'ün Karısı

3, Özlem

Vampir Dük'ün Karısı

"Çok zorlandım ama durmadım, artık bir savaşçıyım."

3.BÖLÜM : Özlem

Olivia karanlık odada gözlerini açtığında yanındaki bedene baktı. Tüm ihtişamı ile yanında yatıyordu.

Sesli bir şekilde nefes verdi.

Neden onun da diğer herkeste olduğu gibi mutlu bir evliliği yoktu?

Yine sesli bir nefes verdiğinde yanında yatan beden ona döndü. Olivia korkudan elini kalbine götürdü.

"Sen uyanık mıydın?"

"Sen ses çıkarana kadar uyuyordum."

"Özür dilerim. Ses çıkarmamam gerekirdi." Utanmıştı.

"Canını sıkan şey ne?"ondan böyle bir soru beklemiyordu.

"Hiç. Hiçbir şey."

"Cevap alamadım." Neyi söylemesini bekliyordu.

"Gerçekten önemli bir şey yok. Sadece sıkıntıdan."

"Bu bir cevap değil." Gözleri dolmuştu

"Annemi özledim." Yanağından yavaşça akan yaşı eli yardımıyla sildi.

"Neden ağlıyorsun?" Jack'in sorusu karşısında gözlerini tekrar sildi. Olivia cevap vermediğinde Jack kızın üzerine doğru eğildi ve elini yanağına koydu. Genç kız kocasına şaşkınca bakarken Jack, Olivia'nın ıslak olan yanaklarını sildi.

"Ağlama. Anneni çok mu özledin?" usulca başını salladı.

"Seni annenin yanına götürmeme ne dersin?"

Olivia'nın ağzından istemsizce bir 'hah' çıkmıştı.

"Götürür müsün gerçekten?"

"Öğlene doğru işlerim bittiğinde yola çıkarız. " Olivia gülümsedi. Uzun zamandır görmediği babasını görebilir ve annesinin mezarını ziyaret edebilirdi.

"Teşekkür ederim." Jack başını salladı ve tekrar eski yerine yattı.

Olivia'nın gözleri perdeleri açık cama kaydığında gülümsedi. Yıldızlar bugün ayrı bir güzeldi. Belki de evine uzun zaman sonra gideceği içindi.

***

Kalabalık sokakta araba egzozundan çıkan ses duyulurken Olivia etrafa göz gezdirdi.

Bu şehri özlemişti.

Evleri gözükmeye başladığında heyecandan kıpırdandı.

"Acele etme." araba evlerinin önünde durdu. Jack arabadan inip Olivia'nın tarafına geçerek arabadan inmesine yardım etti. Bebek büyüdükçe yürümesi zorlaşıyordu. Hızlı olmaya çalışarak- ama başaramıyordu- evin önüne geldi ve zile bastı.

Kapının açılmasını beklerken Jack elini Olivia'nın beline koydu.

"Sakin ol." Olivia'nın kalbi daha da hızlanırken kapı açıldı. Olivia direkt babasına sarıldı.

"Seni çok özledim baba." Bay Tom'un korku ve şaşkınlıkla kalbi hızlanırken mutlulukla kızına sarıldı. Baba kız sarılarak hasret giderdikten sonra bay Tom kızı ve damadının içeri geçmesi için kenara çekildi. Olivia özlediği ev kokusunu içine derin derin çekti. Bütün gençliği bu evdeydi bütün anıları buradaydı ve buraya geldiğinde hepsi gözünün önünde bir bir canlanmaya başladı.

***

Olivia yavaşça soğuk mermerin üzerine oturdu. Elini toprağın üzerine koydu.

"Ben geldim anne." Titrek bir nefes aldı. Göz yaşları toprağı ıslattı.

"Sen hep güçlü olmamızı isterdin değil mi anne? Sence ben güçlü müyüm?" Mezarın başında dikilen mermeri okşadı.

"Çok korkuyorum anne. Acı çekip ölmekten değil, bebeğimi ve ailemi yalnız bırakmaktan." Elini tekrar toprağa koydu sonra yanında getirdiği bez parçasına annesinin mezar toprağını doldurup sıkıca bağladı.

"Eğer oraya gelirsem beni yalnız bırakmazsın değil mi anne?" Başını toprağa koydu ardından ağlamaya devam etti.

***

Olivia sallanan araba yüzünden gözlerini açık tutmakta zorlanıyordu. Buna yardım eden unsurlar arasında gece olması ve saatin geç olması da vardı. Şu an tek istediği bir an önce eve gidip uyumaktı.

Her esnediğinde gözleri yaşarıyor daha çok uykusu geliyordu.

Elleri ile gözlerini kapatıp birkaç saniye bekledikten sonra tekrar açtı. Gözleri hafif kızarmıştı.

Jack onu kendine çekip yasladığında Olivia şaşkınlıkla ne yaptığını anlamaya çalışıyordu.

"Uyu. Seni eve gidince uyandırırım."Olivia gözlerini kapatıp uykuya daldı.

Eve geldiklerinde Jack, Olivia'yı kucağına alıp odalarına çıkardı. Dirseğinin yardımıyla kapıyı açıp içeri girdi. Ardından ayağı yardımıyla kapıyı kapattı. Karanlık odayı perdeleri çekilmemiş camdan yansıyan ay ışığı aydınlatıyordu. Jack yavaşça kızı yatağa yatırdı ve kendi de yanına yattı.

Olivia dan gelen güzel kokuyla istemsizce burnunu boynuna yaklaştırdı. O gerçekten güzel kokuyordu.

Kafasını iki yana sallayarak geri çekildi.

Yataktan doğrulup dolaba ilerledi. Üstünü değiştirdikten sonra genç kıza baktı. Onun da üstünün değiştirilmesi gerekiyordu. Bu saatte herkes uyuyor olmalıydı.
Mecburen bu iş ona kalıyordu. Dolaptan Olivia için de bir şeyler çıkararak yatağa doğru ilerledi. Kıyafetleri yatağa bırakıp genç kıza doğru eğildi. Giydiği elbiseyi yukarı doğru kızı rahatsız etmemesini umarak sıyırdı. Yavaşça kızı kaldırarak üstünden çıkardı.

Şimdiden zorlanmaya başlamıştı.

Eli tenine her değdiğinde içi tuhaf oluyordu. Gözlerine engel olamayarak geç kızda gezdirdi bakışlarını ama en çokta bebeğinin içinde bulunduğu şişik karına baktı.

Genç kızın atletini yavaşça yukarı sıyırdığında karnındaki morluk ve izleri görünce yüzünü istemsizce ekşitti. Kötü görünüyorlardı.

O gerçekten acı çekiyordu, burada yalnızdı ve sırf onlar için bunu yapmaktan asla vazgeçmemişti. Geleceği vardı, vazgeçebilirdi ama geçmemişti kalıp savaşmayı seçmişti. O gerçekten güçlü bir kızdı.

Jack atleti eski konumuna getirip Olivia'yı giydirmeye başladı. İşi bitince yanına yatıp kollarını başının altında birleştirdi.

Ona iyi davranmalıydı. Fazla bir şey yapmasına gerek yoktu. Gülen bir yüz veya iltifatlı sözlere gerek yoktu sadece normal davranmalıydı biraz da ilgili.

Jack kötü biri değildi. Duygusuz da değildi. Evet belki sert bir mizacı olabilirdi. Duygularını pek belli edemeyen soğuk biri gibi görünebilirdi. Dıştan sinirli, sert ve düşüncesiz gibi gözüksede aslında böyle biri değildi. O sadece yaralı bir kalbe sahipti.

***

Selamlar. Neler yapıyorsunuz? Kitabı tekrar yayınlamaya başladığım için sonraki bölümlerde kaldırmam gereken yerleri nasıl halledeceğimi düşünüyorum. İnşallah olay akışı bozulmaz.

Biraz sohbet edelim. Sınavlarınızı oldunuz mu yoksa bayramdan sonraya mı kaldı? Tatiliniz nasıl geçiyor ve nerede geçiriyorsunuz?

Okuduğunuz için teşekkür ederim :)