When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 31 (Revisited)

Dus dat, was dat. Het hek ging omhoog en de meiden renden de arena in. Daar achteraan kwam ik met Spartans naar binnen gedenderd. De arena zat wederom barstens vol en mijn meiden gedroegen zich als echte actrices. Ze schreeuwden, joelden en maakten gekke sprongen. Het zicht deed me grijzen. Stel idioten bij elkaar. Ik maakte even oogcontact met Anna die zichzelf en de meiden aan het opypen was door enthousiast te schreeuwen. Ze knipoogde naar me en gooide haar armen in de lucht. Ik grinnikte. "Goed om te zien dat in mijn afwezigheid je nog net zo gek bent als normaal," riep ik naar haar terwijl ik voorbij kwam gegaloppeerd. "Kijk maar uit King! Wie noem jij gek!" riep ze vrolijk terug. Ik schudde mijn hoofd en zette Spartan extra aan in zijn galop. Hij brieste luid en racete langs de rand. Het publiek joeldend en juichend in de banken terwijl ik langs kwam. Een arm in de lucht in een overwinnende pose. Je zou bijna denken dat we het naar onze zin hebben. Ik draaide Spartan om, draaide wat rondjes en galoppeerde terug naar de meiden. Sqaud 2, 3 en 5 zaten er vandaag bij, wat maar een ding kon betekenen. Een grote show, voor belangrijke, rijke mensen die heel wat energie ging kosten. Wat een feest. Ik keek naar boven naar de glazen koepel en de zon. Ik kneep een oogje dicht tegen het felle licht terwijl ik genooit van de stralen op mijn huid. Met een diepe zicht liet ik Spartan halthouden naast Anna en Beatriz. "Alsof je nooit bent weggeweest," sprak Beatriz me toe. "Een improvisatie showtje opgooien is natuurlijk wel hetgeen waar ik in uitblink," reageerde ik semi sarcastisch. Ze grinnikte en keek naar de andere kant van de arena. "Nou dames, zijn we er klaar voor?" sprak ik tegen iedereen. Beatriz die nonchalant tegen Spartan aan leunde, keek me aan met opgetrokken wenkbrauwen. "Oh ja, nee heerlijk toch!" sprak ze sarcastisch. "Ik ben benieuwd wat we vandaag krijgen," reageerde Anna fake-enthousiast. "Het zou toch leuk zijn als we nou ijsjes kregen in plaats van moordlustige mannen," iedereen draaide het hoofd naar Raven. Ik barstte in lachen uit. "Raven, jij geweldig mens," sprak ik door mijn lachbui heen. Raven schoot hierdoor ook in de lach en nog geen 3 seconden later waren al mijn meiden in een slappe lachbui verwikkeld. Enigzins abrupt, aangezien we duidelijk niet aan het opletten waren, gingen de hekken open. Direct, verdwenen alle vrolijke gezichten en was er geen lachje meer te bekennen. Mijn oog viel meteen op een beer van een vent, in zijn hand  een soort gespiked honkbalknuppel, die met grote passen naar binnen kwam gestapt. "Anna, is dit een kill of no-kill gevecht?" vroeg ik haar peinzend. "No-kill hoezo?" ik keek weer naar die man. Alle andere mannen renden als domme overenthousiaste idioten naar binnen, maar hij liep gefocust. Kalm, met een berekende blik in zijn ogen. Ik slikte, de meiden merkten mijn nervositeit op. "Uh Lex, jij vindt het vast niet erg om die man bij ons weg te houden," sprak Malia na het zien van het opdoemende gevaar. "Succes meiden, maak er wat moois van!" ik keek naar achteren om te zien wie er aan het schreeuwen was en zag Rens aan de andere kant van het hek staan. "Geef me even," sprak ik naar de meiden terwijl ik Spartan omdraaiden. "Ho, wat..-" begon Beatriz. "Lex! Wat ga je doen?!" reageerde Anna direct daarna. Ik galoppeerde terug richting het hek. "Rens, doe Spartan maar terug," beveelde ik terwijl ik van Spartan af sprong. "Wat? Serieus?" hij keek me raar aan terwijl hij signaal gaf het hek omhoog te doen. "Ik wil niet dat hij gewond raakt," was mijn enige reactie. Ik aaide hem nog een keer over zijn hals en overhandigde hem aan een van de stalmeisjes die hem normaal verzorgde. "Weet je het echt zeker?" vroeg Rens nogmaals. Ik knikte. "Iets in mij zegt me dat we vandaag grandioos naar de klote gaan vandaag," was het enige wat ik zei terwijl ik terug naar de meiden keek. Allemaal keken ze me raar aan. Rens opende zijn mond, maar voordat hij iets kon zeggen was ik al weg. "Okay, leggoo!" riep ik naar de meiden terwijl ik een sprint in had gezet richting hen, en de aankomende tegenstanders.

Nog geen 10 minuten later was iedereen bezig met een tegenstander. Ik hield de grote vent nauw in de gaten. Hij was aan het rondkijken, in zijn pad had hij al 2 meiden omgelegd die dom genoeg waren om in de weg te lopen. Zijn oog viel om mij en hij begon te lopen. Ah, dus het is een gerichte actie. Silvano is boos en dit is zijn manier om dat te laten zien. Terwijl ik mijn tegenstander makkelijk tegen de grond werkte keek ik op.  Terwijl hij een weg naar me toe baande duwde hij andere mannen aan de kant. Fuck, hij moest echt mij hebben. Ik ademde diep in en uit. De man die ik net op de grond had gewerkt kwam nog een keer omhoog. In de rug pakte hij mijn schouder. Ik rolde mentaal met mijn ogen terwijl ik zijn hand vastpakte, onder hem doordraaide en hem met zijn hand achter zijn rug voorover boog. Een knietje in zijn borst deed hem naar adem happen. Een trap in zijn zak deed hem op de grond instorten. Geërgerd blies ik een pluk haar uit mijn gezicht en draaide om richting de vent. Hij was breed, een bulk spier en massa. Wegrennen gaat waarschijnlijk nauwlijks want hij is waarschijnlijk een sprinter. Geïrriteerd keek ik hem over. Diep litteken op zijn linker schouder, loopt niet zuiver op zijn rechter knie. Ik ademde uit, rolde mijn schouders en knakte mijn nek. Op het grote scherm zag ik dat er op ons werd ingezoomd. Dus hij wil een show, fucking Silvano. Ik trek zijn stembanden eruit als ik dit overleef. Ik bukte voor de inkomende slag en rolde aan de kant. Ik draaide om en haalde uit. Hij ontweek. Hij haalde bovenhands uit, ik wankelde naar achteren. In zijn furie raakte hij uit balans. Ik trapte tegen zijn pols waadoor hij het ding los liet. Ik haalde uit, hij ontweek, nog een uithaal, hij ontweek. Ik keek hem nijdig aan. "Zit het je dwars X? Als je niet kunt winnen?" sprak hij spottend. Zijn gezicht in een grote grijns. Ik brieste een vloek uit, naast mijn adrenaline was ik oprecht bang. De ogen van deze man waren niet menselijk. Hij zag mij als een stuk vlees, een ding wat in zijn weg stond. Er bestond geen empathie of medeleven. "Ik win altijd, soms duurt het gewoon even," bitste ik terug. Met een vlaag aan zelfvertrouwen vloog ik op hem af. Mijn klappen snel, berekend en gericht. Toen ik hem een kras op zijn gezicht bezorgde zette hij een aantal stappen terug. Hij voelde aan zijn gezicht en veegde het bloed weg. Nu ik hem goed bekeek, het was ook gewoon echt een lelijk mens. Zijn vierkante gezicht met een uit verhouding neus, te grote ogen en hij een paar littekens op zijn gezicht gaven hem een psychopatisch uiterlijk. Hij merkte mijn onoplettendheid op en sloeg met lomp geweld mijn zwaard uit mijn hand. De klap op mijn pols was hard genoeg om deze dubbel te laten klappen. Daaropvolgend stapte hij naar voren, mijn reactie te traag en hij raakte me tegen mijn rechter kaak, gelukkig geen voltreffer. De klap was zo hard dat ik mijn tanden voelde klapperen, sterren dansten voor mijn ogen en ik was bang dat ik direct dood zou gaan. Maar adrenaline is een mooi ding. Ik viel achterom, ving mezelf met mijn handen op, maakte een flik-flak waarbij ik hem in zijn gezicht trapte en stond weer recht. Mijn kaak brandde en ik voelde bloed over mijn gezicht lopen. Hij grijnsde alleen maar. "Ik hou er wel van als er pit in zit," de reactie liet me kokhalzen. Gadverdamme. Ik vind het nu echt niet meer leuk, mam, help. Ik had al in de gaten dat we bij de rand van de arena aan waren gekomen en ik had weinig ruimte meer tot de muur. Ik was voor mijn gevoel al een eeuwigheid bezig om hem op zijn schouder of knie te raken. Maar hij was ook minimaal 2 koppen groter dan ik en dit was echt onmogelijk! Hij deed me denken aan Ajax uit de Griekse mythologie. Maar dan zonder de heldendaden. Ik spuugde bloed uit op de grond en keek hem weer over.  Vermoeidheid en de daaropvolgende paniek lieten me geconcentreerd achteruit lopen. Hij was zo groot, breed en zo gevaarlijk. Hier kon ik toch niks tegenin brengen. Zijn bovenarm alleen was al zo groot als mijn hoofd! Ik was bij de muur aangekomen. Op het scherm bij de presentator stond een duidelijk klok waarop 1 minuut aangegeven werd voor rang 1 om de arena te verlaten. Fuck. FUCK. Ik keek achter hem langs, de meiden al in een sprint richting ons hek. Beatriz riep mijn naam en Malia wees naar het scherm. Ik moet nu gaan rennen. Ik keek nogmaals achter hem langs naar Beatriz die aan het peilen was of ze me moest komen helpen. En daarbij, zou riskeren het hek niet op tijd te halen. Ik schudde mijn hoofd en keek Ajax aan. "Het was me een waar genoegen," begon ik. Hij grijnsde weer en maakte een beweging om me bij mijn hals vast te pakken. In een schijnbeweging dook ik naar rechts, draaide ik in naar hem toe en gaf hem een klap tegen de onderkant van zijn kaak met de palm van mijn hand. Ik voelde zijn kaken klapperen. In verwarring stapte hij achteruit. En toen begon mijn sprint. Ajax moest zich nog herpakken dus ik had een voorsprong toch? Het zand vloog onder mijn voeten vandaan, mijn ademhaling in haastige teugen en de wind raasde langs mijn oren. Heb je ooit wel eens in een droom geprobeerd te rennen? Dan lijkt het alsog je niet vooruit komt. Dit leek ook zo. Tranen rolde over mijn wangen. De pure angst het enige wat mijn brandende longen nog meer zuurstof naar binnen liet harken. Mijn benen, verzuurd en op de rand van instorten. Ik was zo bang, zo bang dat hij me zou inhalen. Mijn hartslag was over de top, mijn ademhaling uit controle. Ik zag de uitgang, de meiden die daardoor naar binnen renden, zo dichtbij. Niet achterom kijken. Niet achterom kijken! Ik racete met een rotvaart door het hek heen en knalde tegen meerdere personen aan en uiteindelijk tegen Rens. De impact was zo groot dat hij een meter achteruit vloog maar hij kon me opvangen. Ik haalde bijna geen adem en ik kreeg ook geen adem. De zuurstof leek niet aan te slepen, zwarte vlekken dansten voor mijn ogen. Ik hoorde iemand tegen me praten. De persoon waar ik half tegenaan hing. Maar ik hoorde ze niet. Mijn blik gefixeert op het hek. Daarachter de arena. Ajax stond rustig in het midden, hij was nooit achter me aan gerend. Mijn blik verward. Hij grijnsde en begon loom terug te lopen richting de andere kant. Hij wilde dit. Dit was zijn fucking bedoeling geweest. Dat ik bang was, zo bang dat ik niet eens meer helder nadacht. Na 2 minuten was ik op adem en kreeg ik weer alles mee om me heen. De meiden die me vragen stelden, een hand op mijn arm, Rens borst waar tegenaan leunde, de verpleegster die mijn hartslag aan het opmeten was en de andere meiden die binnen kwamen. "Wat de actual fuck."

Wederom: sorry voor de veeeeul te late update, maar jullie houden nog steeds van me <3 Veel leesplezierr!

~Applepie outt

Revistedd