1ay sonra~~[ çok çabuk atladığımın farkındayım ama 1 ay boyunca ağladıklarını yazamazdım😂]
Kendimizi biraz olsun toplamaya başlamıştık ama hala acılarımız devam ediyordu. Yavaş yavaş yemek yemeye ve uyumaya başlamıştık ama ben hala gece kabus görüyordum Jungkook ise bütün gece bana sarılıyor benimle beraber ağlıyordu. O olmazsa şu an intihar etmiş bile olabilirdim veya kendimi toparlayamaz sürekli ağlar ve hastalanırdım. Ona minnettarım...
İnsanın sevdiklerinin yanında olması güzel birşey... her ne kadar annemizi ve babamızı kaybetmiş olsakta.
"Ne düşünüyorsun bebeğim ?" Jungkook'un çatallaşmış sesini duyduğumda bile kendimi güvende hissetmiştim. O bana huzur veriyordu.
"Bu olayların ne kadar çabuk olup bittiğini düşünüyorum kocacım. Baksana çok büyük olmayan ailemizden sadece biz kaldık" tekrar gözüm dolmuştu ama bu sefer ağlamayacaktım. Ağlayamazdım artık güçsüz ve savunmasız görünmek istemiyorum.
"Küçük aile!? Karıcım merak etme herşey yoluna girecek emin ol. Bizim ailemizde büyüyecek. Çocuklarımız olucak onlar büyüyünce evlenecek onların çocukları olucak. Bu böyyyle devam edecek biz hayatta olmasak bile" başımla onu onayladım haklıydı biz olmasak bile soyumuzun ilerlemesini gerekiyordu.
"Hadi şimdi yemek yiyelim karımla yemek yapmak istiyorum" başımı olumsuz anlamda iki tarafa salladım gerçek yemek istemiyordum. Onlarsız olmuyordu. Jungkook sıkıntıyla oflayıp yüzümü avuçlarının içene hapsetti.
"Artık birşeyler yesen diyorum iyice zayıfladın çok çirkin görünüyorsun eğer böyle devam edersen yerim seni"
"İştahım yok Jungkook sen git ye" diyip yorganın altına girdim. Böyle yaparak Jungkook'u üzdüğümü biliyordum ama ben hala onları kaybetmenin üzüntüsünü yaşıyordum.
"Ama ben seni yemek istiyorum" deyip yüzümün her yerine öpücük kondurmaya başlamıştı ve uzun zamandır birlikte olmuyorduk bence Jungkook azıttı.
"Jungkook hiç havamda değilim lütfen" deyip onu hafifçe ittim. İlk defa böyle birşey yapıyordum o yüzden bana çok tuhaf bakıyordu.
"Beni ne kadar üzdüğünün farkında mısın ? Ailelerimizin artık olmadığının farkındayım ama şimdi kendi yolumuza bakmamız gerekmez mi? Bende onların gitmesini istemezdim ama elimden birşey gelmez ben Hades( ölüm Tanrısı) değilim. Benim senden başka ailem yok. Senden başka kimsem yok . Ne olacağını bilemeyiz bebeğim o yüzden birlikte olduğumuz zamanları ağlayarak veya üzülerek değil mutlu geçirelim olur mu?" Jungkook çok haklıydı bir ay boyunca ruhsal bozukluklar yaşamıştım ve doğru düzgün düşünemiyordum. Dedim ya Jungkook olmasa kendimi toparlayamazdım.
"Teşekkür ederim kocacım her zaman yanımda olduğun için çok teşekkürler " deyip kollarımı boynuna sardım ve elimde olmadan gözyaşlarımı akıttım. Belimdeki ellerli her hıçkırığımda daha fazla sıkılaşıyordu.
"Tamam bebeğim ağlama artık dayanamıyorum bir ay boyunca ne kadar acı çektim biliyor musun hem ben senin her zaman yanında olucam çünkü ben senin kocanım anladınmı beni koca bebek" bu sefer boynuma öpücükler kondurmaya başladığında kıkırdamıştım.
"Gülmeni özlemişim bir ay boyunca bana cehennemi yaşattığın için seni ucuza affetmem haberin olsun"
"Sebeplerimiz vardı Jungkook"
"BİR AY BOYUNCA DUDAKLARIM DUDAKLARINA BİLE DEYMEDİ BE KADIN" Birden bağardığında ilk başta ürksemde dudaklarıma kapanan dudaklarla onu özlediğimi anlamıştım. Ona çok fazla ilgi gösterememiştim bu süre içerisinde. O yüzden onunla ilgilenmek istiyorum. Öpüşü derinleşirken sanki hata yapıyormuşuz gibi hissediyordum.
"Seni özledim , seni hissetmeyi özledim" diye mırıldandığında kendimi ona kaptırdığımı anladım.
"Seni istiyorum" kulağıma güzel şeyler mırıldamaya devam ediyordu. Kulağıma değen erkeksi sesi benim çarpılmama neden oluyordu bedenim istem dışı olarak ona uyum sağlıyordu. Beyin fonksiyonlarım artık çalışmıyordu.
"Beni özlediğini biliyorum bebeğim " başımla onu onayladığımda kıkırdamıştı. Onun olmayı seviyordum.
