Het Doolhof I • Separated

Hoofdstuk 33

Hoofdstuk 33: Begin

De sfeer was om te snijden. Niemand sprak, onuitgesproken gedachten en gezichtsuitdrukkingen deden al het werk. Aan de reactie van Mitch en de anderen kon Björn duidelijk zien dat ook Sarah bij hen bekend was en dus dat zij ook een plaats had in zijn verleden, ookal wist noch Sarah noch Björn dat zelf. De gevoeligheid die Sarah eerder in hun reis had getoond leek verleden tijd te zijn en Björn voelde zijn medeleven voor haar langzaam wegvloeien. Op dit moment stonden ze tegenover elkaar - zowel letterlijk als figuurlijk - en ze vormde een groot gevaar als ze erachter zou komen dat hij samenwerkte met - in haar ogen - de vijand. Hij moest nu handelen, voor alles voor niets zou zijn geweest.

'Ren!' siste hij tegen Mitch en hij kon alleen maar wensen dat het donkere meisje hem niet verstond. Opnieuw voelde hij zijn hart luid bonken in zijn ribbenkast en Björn concludeerde dat hij heel slecht was in dit soort dingen. Het was nu serieus, het was niet langer de tactiek die hij met Tara doorsprak, nee, dit was waar het allemaal om draaide. Mitch en de anderen moesten in veiligheid gebracht worden, koste wat kost, ookal belemmerde dat hun tijd om met elkaar te spreken. Björn had wel duizenden vragen, maar die moesten wachten. Als Sarah hem nu doorkreeg, zouden die vragen helemaal nooit meer beantwoord worden. Hij keek zijn mogelijke beste vriend, zoals hij steeds sterker begon te vermoeden, niet aan toen hij hem opnieuw vertelde weg te vluchten.

'Waarom?' siste Mitch terug. 'We kennen haar!'

'Vertrouw me,' zei Björn en hij wenste dat hij hem aan kon kijken, maar wist dat die handeling te veel op zou vallen en Sarah dan nog achterdochtiger zou worden. Mitch vertrouwde hem en hij, Sophie, Andy, Tyler en Matt renden, de jongen die eerder al uit hun vingers was geglipt opnieuw achterlatend in de klauwen van het duister, maar ze vertrouwden hem. Björn was sterk, dat wist Mitch. Hij keek niet om, niet één keer, maar hij moest zich vreselijk inhouden. Van binnen schreeuwde hij, zijn hart dwong hem zich om te draaien en zich opnieuw met zijn beste vriend te herenigen, maar zijn verstand had de overhand en beval zijn benen te rennen, te rennen tot ze mijlenver van Björn en Sarah verwijderd waren en ze zich weer bij Elana en Syl aan konden sluiten, die vooruit waren gereisd. Ze vroegen zich vast af waar ze bleven. Sophies hand gleed in de zijne en dankbaar gaf hij haar een zacht kneepje. Wat zou hij toch zonder haar moeten?

Ook Björn keek niet om naar zijn vluchtende vrienden, maar hield zijn blik strak op Sarah gericht, die zich nog steeds niet had bewogen. Plotseling voelde hij zich niet zo bang meer, maar ontzettend zelfverzekerd. Hij was niet alleen en die gedachte deed hem goed. Hij stond er niet alleen voor. Op de één of andere manier voorzag hij ook Sarahs aanval, die hij net op tijd ontweek door van het ene rotsblok op het andere te springen. Het eerste rotsblok barste uit elkaar en Björn richtte geschrokken zijn blik op het meisje, dat haar geheven hand weer liet zakken. De gedachte dat hij het had kunnen zijn die uit elkaar klapte, in plaats van de rots, maakte hem misselijk.

'What the heck!' riep hij uit en een fractie van een seconde vroeg hij zich af wat die woorden in hemelsnaam betekenden, maar besloot dat het alles behalve interessant was om over zijn vreemde taalgebruik van de laatste tijd na te gaan denken.

Sarah keek hem vernietigend aan. 'Je hebt geluk gehad.'

'Je had me bijna vermoord!' riep Björn verwijtend. Wat bezielde haar? Hoewel Sarah en hij niet goed met elkaar overweg konden en hij wist dat Sarah zo haar halfkloppende vermoedens over hem had, had hij nooit gedacht dat ze daadwerkelijk in staat was hem van het leven te beroven.

'Je verdient het,' was haar luchtige antwoord. Ze gebaarde de verte in. 'Je laat ze zomaar gaan.'

'Ik weet niet eens wie ze zijn,' loog Björn, hoewel het toch een kern van waarheid bevatte.