Het Doolhof I • Separated

Hoofdstuk 16

Hoofdstuk 16: Onwetend

Sophie keek haar ogen uit. Het bos waarin ze zich bevonden, was magisch mooi. Nog nooit had ze zoveel leven bij elkaar gezien. Het hele bos barstte ervan. Er fladderden vogels in alle soorten en maten, er waren eekhoorns die van boom naar boom sprongen en een enkele keer zag ze, als ze tussen de bomen tuurde, een hert. Sophie voelde haar humeur opklaren met elke minuut die ze er doorbrachten. Al snel merkte ze dat ze weer bijna de oude was; vrolijk en positief. Door haar enthousiasme vrolijkte ze de rest van de groep ook op en zelfs Tyler voelde zich steeds beter. Hij was bang, wist Sophie, hij was bang voor wat er met Sora was gebeurd en Sophie vermoedde dat hij vooral bang was dat hij niet moedig genoeg was om haar te redden. En misschien was dat maar goed ook, bedacht Sophie, want anders was hij 'm nu al lang gesmeerd.

Ze kon niet ontkennen dat zij ook bezorgd om Sora was, maar ze was nog net verstandig genoeg om in te zien dat het gevaarlijk en roekeloos was om het kasteel meteen te bestormen. Maar Tyler was zo verblind door, door... - ja, door wat eigenlijk? Liefde? Het kon bijna niet anders. Sophie moest toegeven dat ze hem bewonderde om zijn moed en vastberadenheid, maar ze was ook bang dat hij te vastberaden zou worden en zonder na te denken zou handelen. Wat moest hij eigenlijk ook anders doen? Wat zou zij doen als Mitch ontvoerd was door één of ander buitenaards wezen? Sophie wist het antwoord wel. Zij zou ook naar het kasteel toegaan. Iedereen zou dat waarschijnlijk doen - als zijn of haar geliefde in gevaar was.

Het gekraak van takken op de grond deed Sophie opschrikken uit haar gedachten. Ze keek op en zag nog net een gedaante wegrennen. Geschrokken keek ze Mitch aan. 'Wat was dat?'

Mitch keek geconcentreerd naar de plek waar de gedaante net stond, maar schudde toen zijn hoofd. 'Geen idee.'

'Het leek erop dat het zich betrapt voelde,' merkte Matt op. 'Zodra het geluid maakte en merkte dat wij het zagen, was het verdwenen.'

'Dudes, relax,' zei Andy geërgerd en hij trok Mitch mee aan zijn shirt. 'Waarschijnlijk was het gewoon een hert.'

Sophie en Matt keken elkaar aan. Hij keek bezorgd door zijn brillenglazen, waarschijnlijk geloofde hij niets van wat Andy zei. Sophie besloot zich erbij neer te leggen en haalde haar schouders op. Ze trok een sprintje om Andy, Tyler en Mitch in te halen en zodra ze bij hen was vlocht ze haar vingers in die van Mitch en legde haar hoofd op zijn schouder.

Ze hield zo veel van hem... Mitch's blik kruiste die van haar en hij glimlachte. Sophie glimlachte terug en voelde de vlinders door haar buik fladderen, zoals altijd als hij naar haar keek. Plotseling voelde ze een vlaag van medelijden voor Sora en Tyler. Sophie wist dat die twee precies hetzelfde voor elkaar voelden als zij en Mitch, ookal waren ze er misschien zelf nog niet helemaal achter. Maar nu waren ze mijlenver van elkaar, zonder zeker te weten of ze elkaar ooit nog terug zouden zien.

Sophie huiverde. Waar zou Sora zijn? Zou ze oké zijn? Wat was de Mist met haar van plan? Haar blik dwaalde af naar Tyler. Ze waren ontzettend bot tegen hem geweest tijdens het verhaal van Elynia en Sophie voelde zich schuldig.

Ze maakte haar hand los van die van Mitch en ging naast Tyler lopen.

'Tyler?' Hij keek haar aan, zijn donkere ogen stonden verdrietig. Sophie schrok van de blik in zijn ogen. 'Het spijt me dat ik zo rot tegen je deed.'

Tyler forceerde een glimlach. 'Geeft niets. Ik... Ik weet gewoon niet goed wat ik moet doen.' Hulpeloos haalde hij zijn schouders op. 'Ik weet wel dat jullie gelijk hebben en dat we de rebbelen om hulp moeten vragen, maar al die tijd zit Sora daar alleen en wie weet wat ze met haar van plan zijn.'

'Ik maak me ook zorgen. Maar we kunnen niets voor haar betekenen zolang we niet weten wat we moeten doen.'

'Ik weet het,' zuchtte Tyler. 'Maar het liefste zou ik het kasteel van die zogenaamde koning bestormen en Sora gaan zoeken.'