Het Doolhof I • Separated

Hoofdstuk 8

Hoofdstuk 8: Moed

Christy's woedende houding verzachtte langzaam toen Mitch zijn verhaal vertelde. Haar grip op de plukken gras die ze in haar handen had verslapte en trillend liet ze het gras los. Ze sloeg haar armen om haar benen heen. Tranen prikten in haar ogen, toen ze hoorde wat er met Sophie en Mitch gebeurd was. Ze haatte zichzelf om haar egoïsme. Wat er met Sophie was gebeurd, was vele malen erger dan haar eigen ervaringen met deze wereld, dus ze moest niet zo dramatisch doen. Zij had geen pijn, zij had geen verschrikkelijke gebeurtenissen meegemaakt. Ze was enkel in een andere wereld beland en Sophie sliep - al urenlang, misschien wel dagenlang - en misschien werd ze wel nooit meer wakker.

Toen ze de tranen voelde stromen, wendde ze haar gezicht af, in de hoop dat niemand het gezien had. Haar ouders hadden haar geleerd dat huilen een zwakte was, die ze nooit aan andere mensen moest tonen, maar op het moment dat ze voorzichtig haar blik op de andere personen om haar heen richtte, zag ze dat ook Alice en Sora en zelfs Björn moeite hadden om hun tranen in te houden. Thomas en Andy waren doodstil, wat geen enkel mens op aarde ooit gelukt was. Mitch eindigde zijn verhaal en keek met zijn droevige, donkerblauwe ogen de groep rond. Christy zag duidelijk aan hem dat hij geen idee had van wat hij nu nog moest doen. Uiteindelijk ging hij maar zitten, naast zijn vriend Björn, die medelevend een hand op zijn schouder legde.

Alice verbrak de stilte, die eeuwig leek te duren. 'Dit is verschrikkelijk.'

Christy zag Thomas beschermend een arm om haar heen leggen en ze zag ook dat Laura hen vanuit haar ooghoeken stikjaloers aankeek.

Bijna kreeg ze zin om Laura in haar haren te vliegen, omdat ze zelfs op dit moment alleen

maar aan zichzelf kon denken, maar in plaats daarvan tuurde ze naar Sophie en probeerde zich voor te stellen wat er allemaal met haar gebeurd was. Maar al vlug merkte ze dat ze daar geen flauw idee van had, ookal had Mitch het hen net uitgelegd.

Sophie lag daar zo roerloos, zo stil, dat het bijna leek alsof ze...

Christy beet op haar lip, zelfs in gedachten durfde ze het woord niet uit te spreken. Een golf van wanhoop overspoelde haar en ze voelde al snel de tranen weer over haar wangen stromen.

'Ik wil naar huis,' zei ze kleintjes. Het was eruit voor ze er erg in had.

Negen paar ogen keken haar aan en Christy zag dat iedereen precies hetzelfde als zij had gedacht, maar dat zij het voor hen allemaal uit had gesproken.

Mitch stond op en liet zich langzaam naast haar op de grond zakken. Hij legde een hand op haar schouder. Christy voelde zijn hand trillen, maar ze was hem dankbaar. Het was fijn om te voelen dat ze niet alleen was.

'Wij allemaal, Christy,' zei hij. 'Maar we weten niet hoe. Het enige wat we nu kunnen doen is vechten om te overleven. We gaan voedsel zoeken, we gaan water zoeken, ookal ziet het eruit alsof we dat nooit kunnen vinden. Het zal moeilijk worden, maar het is het enige wat ons te doen staat.'

Christy sloeg haar betraande ogen neer en wist dat Mitch gelijk had. Wat konden ze anders doen? Hier hulpeloos gaan zitten wachten? Dan was iedereen binnen een week dood.

'Goed,' zei Mitch en Christy vond hem klinken als een leider. 'Thomas, Alice, jullie gaan eten zoeken, die kant op.' Hij wees een richting uit. 'Andy en Björn jullie gaan die kant op.' Hij stak zijn hand in de tegengestelde richting van Thomas en Alice. 'Sarah, Christy, Laura en Sora, jullie zoeken water, ga allemaal maar een andere kant op. Matt en ik blijven hier bij Sophie, oké?'

Iedereen stond op en liep weg, alleen Sora, Mitch, Matt en Sophie bleven over.

'Mitch,' zei Sora. 'Wat moet ik doen als ik water vind? Ik kan onmogelijk een heel meer of een hele rivier hierheen slepen.’