Het Doolhof I • Separated

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 7: Dimensies

Alles waar Mitch, Sora en Björn over spraken kon Sophie horen. Alle gesprekken kon ze volgen, ze voelde zelfs dat Mitch haar tegen zich aangedrukt hield, bang om haar kwijt te raken, maar op één of andere manier kon Sophie haar lichaam niet besturen, alsof er storing was in haar hersenen. Ze wilde haar ogen openen, maar dat ging gewoon niet. Ze wilde schreeuwen, maar haar lippen bewogen niet. Het voelde alsof ze gevangen was in haar eigen lichaam. Ze hoorde Mitch schreeuwen en ze voelde hoe Mitch en zij vielen en met een harde klap weer neerkwamen op de grond. Er ging een pijnscheut door haar rug.

‘Dammit,’ vloekte Mitch binnensmonds. Hij krabbelde onhandig overeind en rende naar het lichaam van Sophie toe. Zachtjes haar naam fluisterend knielde hij naast haar neer. Haar lange, bruine haren hingen slapjes langs haar gezicht en haar ogen waren nog steeds gesloten. Ze bewoog niet. Mitch voelde de moed in zijn schoenen zakken. Zou ze nog wel wakker worden? Kon hij nog wel blijven hopen? Hij vervloekte zichzelf om zijn gedachten; zo moest hij niet denken! Hij moest positief blijven, alleen op die manier kon hij Sophie helpen.

Opgelucht stelde hij vast dat ze ademde - haar adem vormde wolkjes in de lucht. Via Sophies adem schoot Mitch’s blik omhoog naar de lucht, hij ging staan en keek om zich heen. Mitch fronste ongelovig zijn wenkbrauwen. Hij bevond zich op precies dezelfde plek als de allereerste keer. Op de plek waar alles begonnen was. Het begin van alle ellende… Het grote, eindeloze weiland, zo groot, dat je de horizon kon zien. En daar stond het grote, vreemde bord, met de letters die hij niet kon lezen. Hoe was dit mogelijk? Vroeg Mitch aan zichzelf. Hij wreef in zijn ogen, bang dat hij hallucineerde, maar toen hij zijn ogen weer open deed, zag hij precies hetzelfde landschap. Hij zuchtte. De grond was toch door midden gescheurd door de bliksem, de onnatuurlijk harde bliksem, die hem en Sophie zo bang had gemaakt? De bliksem die ervoor gezorgd had dat Sophie niet meer wakker werd! Maar hoe kon het dan dat alles nu weer heel was? Mitch balde zijn vuisten, hij had ineens enorm veel zin om iets of iemand te slaan. Hij besloot dat hij er maar beter niet over na kon denken, want hij kreeg er hoofdpijn van en de wereld waarin hij zich nu bevond was nu eenmaal niet logisch.

Mitch draaide zich om en kneep zijn ogen tot spleetjes. Als hij goed keek, zag hij het zwarte gat waar hij en Sophie uit waren gekomen. Geschokt dacht hij aan Björn en Sophie. Waar zouden ze zijn? Hij hoopte vurig dat het goed met ze ging, want zelfs Mitch, die zich meestal koel en nuchter hield, had zich verschrikkelijk eenzaam en verloren gevoeld in de leegte van het zwarte gat. Over Sora maakte Mitch zich niet zoveel zorgen; hij wist dat ze veel dapperder was dan iedereen van haar dacht. Nee, het lag niet aan Sora dat de gedachte aan Sora en Björn hem zenuwachtig maakte, dat lag aan zijn beste vriend, Björn. Hij maakte zich verschrikkelijk zorgen om hem. Hij voelde dat Björn de neiging had om alles op te geven, nu hij in een onmogelijke situatie was beland. Hij stond altijd dicht bij de werkelijkheid en het was moeilijk voor hem om die werkelijkheid los te laten. Maar die werkelijkheid bestond nu niet meer. Hij en zijn vrienden bevonden zich nu in een hele andere werkelijkheid.

Mitch draaide zich weer om naar Sophie en wanhoop overviel hem. Wat moest hij doen? Hoe kon hij Sophie helpen? Het voelde alsof ze weg was, heel ver weg, ook al kon hij haar bijna aanraken. Hij knielde naast haar neer en pakte haar hand. Ze voelde ijskoud aan, als steen. ‘Sophie,’ fluisterde hij, zich bewust van het feit dat Sophie hem misschien wel kon horen. ‘Je moet wakker worden. We kunnen niet zonder je. Sora, Björn, ik… We willen allemaal dat je opstaat, dat je bij ons bent. We hebben je nodig, Sophie…’

Mitch knipperde wild met zijn ogen om zijn tranen tegen te houden. Nog steeds begreep hij niet waar dit sterke gevoel vandaan kwam. Hij had het nooit eerder gevoeld, nog nooit zo sterk in ieder geval, maar nu Sophie zo ver bij hem weg was, leek het alleen maar sterker te worden.