Het Doolhof I • Separated

Hoofdstuk 27

Hoofdstuk 27: Visioen

De donkere bossen rond Lumorions woonplaats omarmden de vijf van het Licht. Hoge bomen reikten naar de hemel en de bladeren bedekten het pad, verboden de zonnestralen op de grond neer te dalen. Een eindeloze stilte heerste, enkel onderbroken door zachte voetstappen en af en toe het gefluit van een vogel. Het leek alsof de vier jongens en het meisje de enigen waren op de wereld, maar het bos had geheimen voor hen en ze zouden ieder moment omsingeld kunnen worden door de vijand. Hierdoor heerste er een gespannen sfeer, waarin iedereen diep was verzonken in hun eigen gedachten en gevoelens, afgesloten van de buitenwereld. Twee van hen droegen een zwaard, drie van hen droeg een grote boog en een koker met pijlen. Ze waren op weg. Op weg naar onzekerheid. Op weg naar hun lot.

Mitch dacht terug aan het moment waarop ze afscheid hadden genomen van Lumorion. Hij wist dat hij eerst helemaal niet had willen stoppen bij Lumorions huis - laat staan voor twee weken, maar nu realiseerde hij zich dat het goed was dat ze met het voorstel van de magiër akkoord waren gegaan. Ze wisten nu immers dat vechten noodzakelijk was en ze wisten nu ook hoe ze moesten vechten. Tyler en hij konden een zwaard hanteren en de andere drie konden - na enige oefening - goed overweg met een boog. Zelfs Sophie was overtuigd van de noodzaak van het vechten, al wist Mitch nog steeds niet wie haar ineens zo om had kunnen krijgen, maar hij was er blij mee. Hij had zich enorm veel zorgen om haar gemaakt, hij was zo bang geweest haar te verliezen, enkel en alleen omdat ze te zacht van aard was om te willen vechten. Gelukkig was haar open en vrolijke karkater langzaam aan teruggekeerd, in plaats van de sombere Sophie om wie Mitch zo bezorgd werd.

Lumorion had hen verteld dat ze zo ver mogelijk in westelijke richting moesten reizen, totdat ze de oceaan zouden vinden. Daarna zouden ze verder moeten reizen met het water aan hun rechterhand. 'Na een aantal dagen zullen jullie het berglandschap voor je op zien doemen,' had Lumorion gezegd. 'Hoe dichter je bij de bergen komt, hoe minder reizigers je tegen zal komen. Dat komt omdat men gelooft dat de bergen in het Noorden behekst zijn en dat duistere wezens zich daar gevestigd hebben. Men mijdt de bergen van het Noorden en precies om die reden wonen de rebellen daar. Zij zijn ook degenen die de geruchten over de duistere wezens verspreid hebben, simpelweg om mensen op afstand te houden.'

Mitch herinnerde zich dat Tyler, trillend als een rietje, had gevraagd: 'M-maar, zijn die wezens daar echt?'

Lumorion keek hem aan met zijn vriendelijke, lichtblauwe ogen en zei: 'Wie weet.'

Arme Tyler, dacht Mitch met een flauwe glimlach op zijn gezicht. Hij wist als één van de weinigen dat zijn vriend als de dood was voor enge films en boeken en alles meed wat ook maar in de buurt van horror kwam. Ook nu flitsten zijn zeeblauwe ogen schichtig heen en weer, constant op zijn hoede. Toch zou hij geen seconde denken aan opgeven, wist Mitch. Er was iets tussen Tyler en Sora gebeurd waardoor hij zich verantwoordelijk voor haar voelde en gedreven werd om haar veilig en wel uit de handen van de Mist te redden.

De Mist... Mitch maakte zich zorgen om Nebula. Ze waren al een keer in één van zijn vallen gelopen en die keer hadden ze het geluk dat ze zich vlakbij Lumorion bevonden, maar ze konden natuurlijk niet iedere keer gered worden. Waarschijnlijk hadden ze meer vijanden dan bondgenoten, dacht Mitch somber.

Björn, Sarah, Christy, Alice, Laura, Thomas... Zij waren ook hun vijanden, zonder dat ze zelf hadden kunnen kiezen. Toch? Of hadden ze er wel voor gekozen om het duistere pad te betreden? Mitch kon zich in ieder geval niet herinneren dat hij ergens voor gekozen had. Peinzend staarde hij voor zich uit en schrok op toen Tyler hem een zachte klap op zijn schouder gaf.

'Wat is er, Mitch?' vroeg hij.

Een zucht ontsnapte uit zijn lichaam, een diepe zucht die Mitch's verwarde gevoelens precies weergaf. 'Herinner jij je dat je ergens voor gekozen hebt?' vroeg hij.