Het Doolhof I • Separated

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1: Vertrek

De donkergrijze kleur van de lucht en de nauwelijks zichtbare wolken, deden de vijftienjarige Sophie Rhine vaststellen dat het waarschijnlijk binnen enkele ogenblikken zou gaan regenen, maar met een beetje geluk zaten zij en haar klas dan al in de grote bus die ze in de verte al voor de school kon zien staan. Deze bus zou hen eindelijk, na wekenlange opgepropte enthousiaste gevoelens, naar Parijs brengen, de plaats van hun bestemming voor de excursie van het vak Frans. Een glimlach verscheen op Sophies gezicht als ze dacht aan de activiteiten die plaats zouden vinden in de Franse hoofdstad. Ze zouden vooral de hoofdattracties bezoeken, zoals de Eiffeltoren, het Louvre, de Arc de Triomphe en alle andere beroemde bezienswaardigheden die de stad kende. Net als bijna al haar klasgenootjes keek ze vooral uit naar het voor het eerst zien van de Eiffeltoren, want Sophie was nog nooit eerder in Parijs geweest.

Ze werd ruw uit haar dagdromen wakker geschud door het schelle geluid van de schoolbel. Het besef dat ze veel te laat was drong haar gedachten binnen en haastig trok ze een sprintje naar het schoolplein, bang dat de klas zonder haar zou vertrekken. Het was misschien een belachelijk idee, maar Sophie wist dat zij bekend stond als het meisje dat zichzelf altijd vergat ziek te melden, dus ze kon de mogelijkheid niet uitsluiten dat haar lerares Frans misschien dacht dat ze ziek was, wat betekende dat ze werkelijk zonder haar zouden vertrekken.

Vlakbij het hek van het schoolplein, zag Sophie een bekende figuur opdoemen. Een meisje met lichtblonde haren en vrolijke felblauwe ogen zwaaide naar haar. Ze droeg een grote, grijze muts met kattenoren en een lange, donkere jas. Het meisje had zich op het hek genesteld en bungelde met haar benen heen en weer, haar positie zag er niet echt comfortabel uit maar ze scheen er geen last van te hebben. Een glimlach verscheen op Sophies gezicht en ze zwaaide terug.  ‘Hoi Amy!’ riep ze het meisje toe.

‘Hé Soof,’ groette haar vriendin terug. ‘Ben je niet laat?’

Haar woorden deden Sophie opnieuw denken aan het feit dat haar hele klas op haar zat te wachten en misschien wel zouden bedenken dat ze thuis ziek in bed lag en al zouden vertrekken. ‘Jaja, ik weet het,’ mompelde ze. ‘En jij? Moet jij niet in de les zijn, spijbelkoningin?’

Amy’s gezicht betrok zodra haar vriendin over lessen begon en ze sprong van het hek af, waardoor ze naast Sophie op haar voeten landde. ‘Je hebt gelijk, de bel is gegaan, de plicht roept.’ Ze knipoogde naar haar beste vriendin en begon haar aan haar arm mee naar binnen te slepen. ‘En als jij nu niet opschiet, rijdt de bus straks voor je neus weg naar Parijs.’

Sophie glimlachte, maar er zat iets van teleurstelling verborgen in het omkrullen van haar lippen.  Amy volgde geen Frans en daarom ging zij niet mee met de excursie, waardoor Sophie een week lang zonder haar beste vriendin moest volhouden, iets wat haar een moeilijke opgave leek te worden, aangezien ze het met geen enkele leerling in het cluster Frans goed kon vinden. Het was dus met gemengde gevoelens dat ze over de drempel van de school stapte en zich samen met Amy een weg vond naar de lange trap, die haar naar het lokaal zou leiden. Aan de ene kant was ze dolenthousiast om Parijs te zien, maar aan de andere kant voelde ze zich niet zo op haar gemak in de groep waarmee ze de stad zou gaan bezichtigen. Zodra ze één trap hadden beklommen, scheidden de wegen van de twee meiden. Amy moest op de tweede verdieping zijn, terwijl Sophie zich al op de juiste bevond. De blondine keek met een brede grijns naar haar beste vriendin. ‘Sms je me elke dag, Sophie?’

‘Tuurlijk,’ zei Sophie. ‘Als jij me op de hoogte houdt van het leventje hier op school.’

‘Dat doe ik! Veel plezier in Parijs, Sophie!’

Sophie glimlachte als antwoord en bleef het meisje nakijken totdat ze uit haar zicht verdween.

***