Het Doolhof I • Separated

Hoofdstuk 14

Hoofdstuk 14: Gescheiden

Sophie staarde voor zich uit. Ze wist niet goed hoe ze zich voelde. Was ze bang? Was ze verdrietig? Was ze boos? Of kon het haar gewoon helemaal niets schelen dat Sora was ontvoerd door één of ander onverklaarbaar duister wezen? Kwaad schudde Sophie haar hoofd, in de hoop haar gedachten weg te schudden. Het kon haar wel degelijk iets schelen. In korte tijd was Sora een goede vriendin van haar geworden en nu was ze weg. Natuurlijk was ze bang, natuurlijk was ze boos, natuurlijk was ze verdrietig.

Sophie voelde zich op een vreemde manier eenzaam, ookal werd ze omringd door andere mensen. Mitch riep haar. Ze keek op en liep naar hem toe.

'Kijk,' zei hij en hij gebaarde naar een vreemd gat in de lucht.

Een zwart gat, sprak Sophie zichzelf toe. Die zijn hier heel normaal. Maar toen ze beter keek, zag ze dat dit zwarte gat helemaal niet zo normaal was. Ze kreeg kippenvel. Haar hand zocht die van Mitch en toen ze zijn hand stevig vast pakte, ontmoetten hun blikken elkaar.

'Wat is dit?' fluisterde Sophie.

Mitch schudde hulpeloos zijn hoofd. 'Ik weet het niet. Maar het is wel een zwart gat. Denk je dat we moeten proberen hier doorheen te gaan?'

Sophie aarzelde. Ze schudde haar hand los van die van Mitch en deed voorzichtig een stapje dichterbij het gat. Het was alsof er een soort scheur in het gat zat, alsof het kapot was, of... alsof er twee verschillende dimensies waren waar het gat je heen kon brengen.

Sophie fronste haar wenkbrauwen en bracht haar hand naar het zwarte gat, maar Mitch trok haar snel achteruit. Hij keek haar verschrikt aan. 'Niet doen! Wie weet wat er had kunnen gebeuren!'

'Ik vind dat we het moeten proberen,' zei Sophie, ineens vastbesloten. 'We kunnen hier moeilijk blijven zitten, daar helpen we Sora voor geen meter mee.'

Mitch dacht even na en knikte toen. Hij draaide zich om naar de groep, die met afwachtende blikken naar hen keken. Vooral Tyler keek Mitch hoopvol aan. Arme Tyler. Sophie had enorm veel medelijden met hem. Ze had bij het meertje geprobeerd het bloed van zijn gezicht af te deppen met een beetje water, maar hij zag er nog steeds vreselijk uit. Hoe kwam het dat Tyler in zo'n korte tijd zoveel om Sora was gaan geven?

Eigenlijk was het raar dat ze zich dat afvroeg, bedacht Sophie. Want was er niet precies hetzelfde gebeurd met Mitch en haar? Zou Mitch met dezelfde blik in zijn ogen hebben gekeken als Tyler nu, toen Sophie bewusteloos was? Wat als het de vreemde gebeurtenissen deze keer niet goed zouden aflopen?

Sophie huiverde en duwde gefrustreerd haar nagels in haar handpalmen, om iets anders te kunnen voelen dan de vreemde gevoelens die er daar haar lichaam heen raasden. Wat was dit nou? Ze was altijd zo positief ingesteld en nu leek dat wel helemaal verdwenen te zijn.

Ze moest weer positief gaan denken. Het kwam wel goed. Ze zouden Sora vinden en daarna terugkeren naar huis. Dat moest gewoon kunnen, ze waren hier immers ook terecht gekomen. Focus, Sophie, sprak ze zichzelf toe toen ze Mitch het plan uit hoorde leggen aan de rest van de groep. Niet zo afdwalen met je gedachten.

'Ik stel voor dat we in groepjes het gat in gaan,' zei Mitch. 'Van twee, drie of vier, dat maakt me niet uit. Maar zorg ervoor dat er niemand alleen naar binnen gaat. En houdt elkaar stevig vast, laat elkaar niet los totdat je aangekomen bent.'

Iedereen begon door elkaar te praten.

'Sst!' siste Tyler, maar niemand luisterde naar hem.

'Jongens!' riep Mitch.

Het was meteen stil.

'Luister.' Mitch keek zo ernstig dat Sophie er bang van werd. Wat had hij te zeggen? 'Het is niet leuk om via een zwart gat te reizen, het is afschuwelijk. Vooral als je het alleen doet. Daarom wil ik dat er niemand, maar dan ook niemand alleen het gat in gaat. Oké, maak even groepjes en stel je op in een rij.'