Het Doolhof I • Separated

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 3: Verdwijningen

Sophie voelde zich langzaam wegzakken, als in drijfzand. Haar hoofd tolde en als ze haar ogen wilde openen, reageerden die niet. Wazig hoorde ze een stem die haar naam zei, maar ze kon niet achterhalen wie het was. Alles om haar heen draaide, zweefde, alsof iets haar opslokte... En op het moment dat het haar inslikte, lukte het haar om haar ogen te openen.

Wat ze zag was een enorm grasveld, met enkel een groot bord in het midden. Er waren geen bloemen, geen bomen, er was enkel een eindeloos veld met groen gras. Lichte paniek borrelde in haar op, zodra ze vaststelde dat er echt geen einde was aan deze vlakte, waar ze ook keek, zag ze enkel de horizon. Sophie ging overeind zitten en haalde voorzichtig haar hand door het gras, om te controleren of ze droomde of niet, maar vlug haalde ze haar hand weer terug, want het gras was ijskoud. Toen pas merkte ze dat haar hele lichaam het koud had, wat niet zo vreemd was, want ze droeg geen jas.

Langzaam kwam ze overeind en ze liep naar het bord toe, maar de letters die erop stonden, kon ze op de één of andere manier niet ontcijferen.

'Als dit geen droom is, wat is het dan wel?' dacht ze hardop, terwijl haar wenkbrauwen een frons vormden en ze schrok van haar eigen stemgeluid, dat heel luid was in het stille veld. Sophie probeerde zich voor de geest te halen wat er gebeurd was, maar ze had geen idee. Was ze flauw gevallen? Misschien wel, maar als dat zo was, hoe was ze dan hier gekomen? Haar hart bonkte luid tegen haar borstkas zodra één enkele naam in haar gedachten verscheen. Gewoon een naam, maar voor Sophie zei die naam meer dan duizend woorden.

Mitch.

Haar ziel vulde zich met pijn en verlangen voor ze tegen het bord aanviel en opnieuw het bewustzijn verloor.

***

'Sophie! Sophie!'

Sora schudde het meisje door elkaar, en riep geschrokken haar naam, telkens opnieuw, maar ze reageerde niet. Ze drukte haar wijsvinger en middelvinger tegen haar pols en haalde opgelucht adem toen ze een duidelijke hartslag voelde. Voorzichtig liet ze het roerloze meisje los en richtte haar blik kwaad op de Mist, nu roze gekleurd. Hij was nog steeds niet verdwenen. Angst vulde haar lichaam, vermengd met woede, die haar angst langzaam leek te overwinnen.

'Ik weet wel dat jij het was!' riep ze naar het verschijnsel. 'Wat heb je nou gedaan?'

De Mist reageerde niet op Sora’s woede, wat ze overigens ook niet had verwacht, het was en bleef immers een Mist en geen wezen van vlees en bloed, maar bleef om haar en de bewusteloze Sophie zweven. Het viel Sora op dat er ook een Mist was gevormd om Björn en Mitch heen en zodra ze haar ogen tot spleetjes kneep om beter te kunnen zien wat voor situatie daar gaande was, zag ze dat Mitch's lichaam slapjes op de stoel hing. Ze zag hoe Björn wanhopig tegen Mitch schreeuwde en contact probeerde te maken met Matt achter hem, maar de jongen leek niets te horen.

Sora trok verbaasd haar wenkbrauwen op bij het zien van die vreemde situatie en keek achterom naar Sarah, het stille, verlegen meisje dat achter haar en Sophie zat. Onwillekeurig vroeg ze zich af of Sarah haar net zo zou negeren, als Matt daarnet bij Björn had gedaan.

'Sarah,' zei ze kalm, hoewel ze zich alles behalve kalm voelde. Haar handen trilden, maar gelukkig had dat geen effect op haar stem.

Sarah reageerde inderdaad niet en net als Matt leek ze niets gemerkt te hebben van de vreemde gebeurtenissen in de bus. 'Sarah!' riep Sora luider, nu wel in paniek, maar Sarah keek niet op van haar boek. Angst overheerste Sora’s woede ineens, toen ze Sarah niet kon bereiken. 'Verdomme, Sarah, geef antwoord! Zie je dan niet wat er gebeurd is!'

Sarah sloeg de bladzijde van haar boek om en ze leek Sora nog steeds niet op te merken. Wanhopig maakte ze haar blik los van het meisje, dat op dat moment haar enige hoop had geleken.