Voorzichtig draaide ik me nog een keer om. Een windvlaag vond zijn weg onder de dekens en liet mijn lichaam rillen. Ik pakte zuchtend nog een stuk deken terwijl ik mezelf weer warm probeerde te maken. Mijn benen zochten naar een comfortabele plek. Ik lag bijna goed, totdat ik plotseling iets voelde. Mijn voeten kwamen tegen iets zachts en harigs aan. Een warmtebron in het koude bed.
Met een kleine gil schoot ik overeind. Meteen was ik klaarwakker. Pijn schoot door mijn hoofd heen, bijna alsof het een gedachte was. Dat was het echter niet. Ik kon helemaal niets meer denken. Mijn hoofd draaide zich abrupt naar links, waarna nog een gedachtepijn door mijn hoofd heen ging.
Nee.
Dit was niet gebeurd. Ik trok het dekbed een stuk van me af en zag dat ik zijn shirt aan had. Hoe ik daaraan kwam wist ik niet. Beelden van gisteravond kwamen terug. Flarden schoten door mijn hoofd heen. Het leek net de filmtrailer van een hele spannend film. Misschien zelfs wel horror.
Naast me lag Luke. Zijn gespierde bovenlijf bewoog zachtjes op en neer met zijn ademhaling. Hij had een knalrode sportbroek aan, waarvan ik me afvroeg of deze niet terug moest naar de brandweer. Hij lag er vredig bij, bijna voldaan.
Even wilde ik gewoon terug gaan liggen in zijn armen. Samen met hem wakker worden. Nog een keer en nog een keer. Het had veilig gevoeld. Ik had fijn geslapen, al kon dat ook door de alcohol komen. Toch wist ik dat het ook door Luke kwam.
Maar ik wist dat dat niet kon. Ik kon niet met hem hier liggen. Ik kon niet samen met hem wakker worden en ik kon al helemaal niet samen met hem gezien worden. Ik moest hier nu weg. Hoe sneller hoe beter. Als Luke me nu zou zien, dan zou het einde zoek zijn. Hij herinnerde zich waarschijnlijk toch niets. Als ik nu ging, was ik de enige die wist wat er gebeurd was. Dan kon ik het verzwijgen en vergeten. Daar was ik immers ontzettend goed in.
Zijn deken lag zwaar op mijn lichaam. De witte kleur stak af tegen zijn bruine lichaam. Ik wilde niet weg. Met grote ogen keek ik zijn kamer rond. Deze was niet groot, maar groter dan die van mij. Er stond een bureau, waarnaast een gitaar stond. Op zijn bureau stond een fotolijstje. Een fotolijstje met haar. Lori.
Ik schoot overeind en sloeg abrupt het dekbed van me af. Luke draaide om, waardoor ik even bang was dat hij het gevoeld had. Gelukkig sliep hij na wat geluid weer rustig verder.
De paniek was echter niet minder geworden. Haastig zocht ik al mijn kleren bij elkaar, die over de hele kamer verspreid lagen. Ik griste ze van de grond en trok ze aan. Luke zijn shirt hield ik aan, omdat dit sneller was. Mijn blouse zou ik wel in mijn kleine tas proppen die ik bij had. Als ik mijn best deed paste deze er vast precies in. Met trillende handen propte ik de blouse in mijn handtas. Ik kon nu al bedenken hoe deze eruit kwam, maar het maakte me niets uit. Het was toch niet van mij.
Ik keek Lukes kamer rond en zag dat ik mijn sok vergeten was. Snel trok ik deze aan, waarna ik weer in mijn powerhakken stapten. Als ik nu snel wegging, dan was er hopelijk nog niemand wakker. Ik keek op de klok. Negen uur, niemand stond rond deze tijd op toch? Alleen mensen die van de ochtend hielden, maar ik kon niet geloven dat deze in dit huis woonden. Ze waren namelijk erg schaars en moeilijk te vinden. Het zou wel erg toevallig zijn als ik die hier tegenkwam.
Mijn hoofdpijn werd alsmaar erger terwijl ik nog een keer de kamer doorzocht. Ik mocht absoluut helemaal niets laten liggen. Zodra Luke iets van mij zou zien, zou hij zich misschien afvragen wat dat daar deed. Misschien zou hij zich het dan ook wel herinneren. Dat mocht niet. Ik moest erger zien te voorkomen.
Met nog een laatste blik op Luke liep ik de kamer uit. Hij lag nog steeds vredig te slapen. Zijn kaken hingen los op elkaar en een zacht gesnurk vulde mijn oren. Nog steeds was er iets in mij dat zei dat ik gewoon terug moest gaan liggen. Dat ik niet alleen met dit geheim hoefde rond te lopen. Toch kon ik het Luke niet aandoen. Ik kon hem niet nog meer in de problemen brengen. Ik wist namelijk hoeveel hij van Lori hield. Hij zou alles voor haar doen en zou haar nooit verraden. Al helemaal niet met haar eigen zus. Dat idee kon ik hem niet aandoen. Hij moest gewoon verder met zijn leven en ik met dat van mij. Wat vannacht was gebeurd, kon ik niet meer veranderen. Ik kon het echter wel vergeten. Zolang ik maar de enige was die wist wat er allemaal was gebeurd.
