Met een harde klap gooide ik de houten deuren van het café open. Mijn hakken tikten op de houten vloer, terwijl ik de ruimte snuivend in me opnam. Een mengeling van alcohol, verrot hout en dansende tieners drong mijn neus binnen. Met mijn schouders recht naar achter zocht ik de dansvloer over. Op zoek naar de jongen die me had uitgenodigd. Ik zag van alles. Een net iets te oude vrouw gooide haar heupen los, wat een joelende menigte opleverde. Daarna pakte ze haar bruine haren vast, die ze nog eens goed naar achter zwiepte. Terwijl ze daar zo stond de dansen, wist ik dat er thuis iemand op haar kind aan het passen was. Dat kon niet anders. Mensen van die leeftijd hadden allang een leven opgebouwd, toch? Daar kon ik bij haar vrij weinig van zien. Ook was er groep vrienden enthousiast shotjes aan het drinken. Met vele tegelijk en zo snel dat ik misselijk werd door er alleen al naar te kijken. Toch zag ik de blonde jongen, voor wie ik hier kwam, niet.
Even voelde ik een steek in mijn maag. Ik vroeg me even af of dat kwam doordat deze zwarte leren broek te strak zat, maar schudde dat idee snel weg. Aan mijn donkergroene blouse kon het al helemaal niet liggen. Deze zat zo ruim, dat ik het bijna als jurk kon gebruiken. Lori had me ooit verteld dat het zo hoorde, toen ze het voor het eerst aanhad. Daarna had ik het nooit meer gezien. Ik had het uit haar kast gepakt, aangezien zij er toch niet was. Dat had ze vast niet erg gevonden. Anders was het nu toch te laat.
Mijn ogen gingen verder naar de bar, waar iemand me starend aankeek. Daar zat hij, de jongen wiens ogen straalde als het licht dat boven de dansvloer hing. Het was net zo fel en net zo pijnlijk om naar te kijken. Meteen vloeide er een beetje zelfvertrouwen uit mijn lichaam, maar dat mocht ik niet laten gebeuren. Ik had Lori's kleren niet voor niets aangetrokken. Hier voelde ik me goed in. Hier voelde ik me mooi in en wist ik dat andere dat ook vonden. Verraadden de stiekeme blikken op de dansvloer het niet, dan deden zijn ogen dat wel. Hij scande mijn hele lichaam, dus besloot ik hetzelfde te doen. Als hij het recht had, dan had ik dat ook.
Zijn haren zaten met gel omhoog en op zijn gezicht stond een enorme grijns. Hij beet even op zijn lip en ik dacht dat ik door mijn enkel heen zou zakken. Gelukkig had ik mijn powerhakken aan, die me overeind hielpen. Ze waren van gouden stof en ontzettend opzichtig. Toch voelde ik me er goed in. Het was alsof ik door deze hakken alles aankon. Ik stak boven de wereld uit, maar dat maakte niets uit. Vooral niet met mijn lengte. Luke was gekleed in een donkerrode blouse, die bijna zwart was. Toch zag je het verschil goed. Vooral omdat hij een zwarte spijkerbroek aanhad, met daaronder zwarte schoenen. Ik eindigde bij zijn ogen, die zich in die van mij pinde. Even bleef ik staan, maar al snel liep ik op mijn gouden powerhakken richting Luke.
Luke stond op van zijn barkruk, om me te begroeten. Hij glimlachte en gaf me een korte, vrij ongemakkelijke, knuffel. Ondanks dat we elkaar al zo vaak hadden gezien, en elkaar goed kenden, was dit toch best raar. Het was alsof ik hem voor het eerst echt zag. Schijnwerpers stonden gericht op hem, waardoor ik alleen maar naar hem kon kijken. Anders dan dat ik al die tijd al had gedaan.
'Hoe gaat het?' vroeg hij, terwijl hij uitnodigend een stoel naar achter trok. Ik nam plaats en keek hem even twijfelend aan. Hoe graag ik ook wilde vertellen dat Lori had gebeld, kon ik dat toch niet. Het moment was zo magisch geweest, iets wat van mij was, en dat was speciaal. Het was zo speciaal dat ik niet wilde dat iemand anders het wist. Zelfs Luke niet.
'Goed hoor,' glimlachte ik. 'Met jou?'
'Ja,' glimlachte Luke. 'Ook goed.' Om zijn mond vormde een glimlach, maar zijn ogen deden niet mee. Hij had hier duidelijk nog niet zoveel ervaring mee als ik.
'Mooi,' zei ik, waarna er een korte stilte viel. Ik keek naar zijn handen, die mee tikte op de maat van de muziek. Zijn spieren waren gespannen en ik kon de aderen zien lopen. Om zijn vinger zat een ring, waarschijnlijk had hij die van Lori gekregen. De ring straalde, net als zij dat altijd deed. Ik was niet zo. Als ik een cadeau zou moeten kopen, dan zou ik niet verder komen dan eten.
