Met opgetrokken benen zat ik op mijn bed. Ik keek doelloos voor me uit en bedacht me wat ik wilde gaan doen. De afgelopen week was ik naar school gegaan, kwam ik thuis en sloot ik mezelf op in mijn kamer. Lori kwam langzaamaan wat meer uit haar kamer, wat een goed teken was. Het betekende dat ze zich steeds beter voelde en mijn ouders waren zichtbaar heel erg blij. Ik was allesbehalve blij. Ik wist namelijk dat het nooit lang evenwichtig bij haar was. Voordat ik het wist schoot ze uit en werd ze overdreven blij. Dan dacht ze dat ze alles aankon, letterlijk. Het hoorde erbij, maar ik snapte het niet. Kon ze niet gewoon normaal blijven?
Doordat mijn zus voor een keer uit haar kamer kwam, ging mijn moeder van alles met haar doen. Het was alsof ze dit moment wilde aangrijpen, nu ze voor even een normale dochter had. Ze gingen samen sporten, wandelen en winkelen. Nooit vroeg ze zich af of ik ook mee wilde. Ik moest echter toch naar school.
Wel had mama de vaas, met bloemen, bewaard. Het stond in plaats van beneden, op haar kamer. Pas toen ik daar toevallig langsliep, zag ik het in de hoek staan. Het gaf me een goed gevoel dat ze het toch ergens had neergezet. Helaas was dat goede gevoel snel weg. Mama kwam boven en zag dat ik haar kamer binnenkeek. Snel trok ze de deur met een boos gezicht dicht en riep iets over privacy. Ik knikte en liep verder. Een bedankje was blijkbaar al te veel gevraagd.
Plotseling werd er op mijn deur geklopt. Verbaasd keek ik op. Heel even hoopte ik dat het mama was, maar dat was het niet. Het was Lori.
'Hey!' Riep ze vrolijk terwijl ze ongevraagd mijn kamer binnen kwam gelopen. Eerst had ik dat nooit erg gevonden, maar nu ergerde ik me eraan. Het was mijn kamer. Je liep toch ook niet zomaar iemands huis binnen?
'Hallo,' groette ik haar met alle vriendelijkheid die ik in me had. Toen dat me daadwerkelijk ook lukte was ik trots op mezelf. Ik moest mijn carrièrekansen misschien iets serieuzer nemen.
'Ik had een vraag.' Lori ging op mijn bed zitten en trok haar benen op. Ik keek naar haar. Ze had een vrolijk paars jurkje aan dat goed paste bij haar donkere ogen. Ze zag er goed uit en dat was verontrustend. Ze zag er eigenlijk nooit zo goed uit. Wat had ze van mij nodig? Ik ging echt niet met haar mee ergens heen. Dat moest ze maar mooi met mama doen.
'Ik ga zo naar een café met Luke en een paar vrienden en nu had Luke gevraagd of jij misschien ook mee wilde. Dat vond ik echt een super goed idee. We hebben al zolang niets meer samengedaan! Daarom sta jij nu op van je luie kont en ga je met mij mee. Ik heb boven al iets leuks hangen wat je aankan, want zo kan je dus echt niet mee.' Lori lachte me uitbundig en keek me stralend aan. Haar wangen bolde een beetje op en haar haren zaten in de krul. Ze had echt haar best gedaan, dat kon ik zien.
'Nee,' zei ik resoluut. Ik keek haar zonder enige emotie aan. Vanbinnen gingen echter alle emoties elke kant op. Het leek net alsof ze dronken waren en geen richtingsgevoel meer hadden. Of het waren natuurlijk vrouwelijke emoties, die hadden net zomin richtingsgevoel. Luke had gevraagd of ik mee wilde, daardoor kon ik alleen al niet. Hij had me op mijn kwetsbaarste gezien. Hij had mij gezien zoals niemand mij ooit mocht zien. Nee, ik kon absoluut niet mee. Al was het alleen maar omdat ik Luke niet wilde zien.
'Ah,' zuchtte Lori met een pruillip. 'Wil je ook niet mee voor mij?'
Ik schudde mijn hoofd. 'Nee sorry,' zei ik, terwijl ik naar een smoes zocht. Het script was leeg en mijn tekst was op, maar ik zag dat Lori een uitleg wilde. Ik keek mijn kamer rond. Op mijn bureau lag een stapel, onaangeraakte, schoolboeken. Na het weekend had ik toets week en ik had nog helemaal niets geleerd. Niet dat ik dat van plan was, maar het was een goede smoes.
'Ik moet nog veel eh... huiswerk maken.' Zei ik uiteindelijk. Niemand maakte er huiswerk op een vrijdagavond, maar dat maakte niet uit. Misschien was ik nu wel even niemand.
