When kidnappers kidnap the wrong girl (Nederlands)

Chapter 28 (Revisited)

Voor mijn gevoel waren we al uren aan het lopen. Ik merkte nu voor de eerste keer dat ik echt zo moe en kapot was. Elke stap deed ergens pijn. Bij elk pasje moest ik mezelf overtuigen om door te gaan. Ik had geen idee waar we waren, in een donker bos in een onbekend gebied. "Wat ga je doen als je vrij bent?" Zack keek me aan. "Naar de politie denk ik... En mijn familie inlichten dat ik nog leef," brabbelde ik terug. Dat was inderdaad een goede vraag. Ik keek naar de grond. "Ik zou niet naar de politie gaan, Silvano heeft overal mensen zitten. Het beste zou zijn als je met genoeg geld zelf het land kunt uitvluchten," reageerde Zack simpel. Damn, daar had hij een punt. "Oh, thanks voor de tip," ik keek hem aan en lachte. "Je bent mooi als je lacht," zei hij grinnikend terwijl hij weer voor zich uit keek. Verontwaardigd als ik was ontsnapte een lachje mijn mond. "I know right," knipoogde ik naar hem terwijl ik subtiel mijn haren naar achteren gooide. Als hij nou echt denkt dat met deze reddingsactie alles weer goed is dan kent hij me echt niet. "Hoe ver is het nog tot de bewoonde wereld?" probeerde ik over het vorige onderwerp heen te lullen. Ik wilde echt mensen zien, normale mensen. Mensen die mij konden helpen. "We gaan dadelijk door een tunnel naar de stad," hij wees in de verte naar vage lichtjes. "Maar eerst moet ik het luik vinden," mompelde hij daarna in zichzelf. Hij begon wat rond te voelen en dingen weg te vegen toen ik een holle bonk hoorde. "Ah, ik heb 'm al," Hij veegde wat mos en takken van een houten plaat af en trok het toen open. "Ladies first," sprak hij grijnzend. Ik rolde met mijn ogen en liet mezelf naar beneden zakken. Het was er niet super donker, wat ik niet verwacht had. Er waren wat oude lampen aan om de zoveel meter die de tunnel verlichtte. "Oke, deze kant op," Zack wees rechtvooruit en begon de tunnel in te lopen. Ik kreeg een onbehagelijk gevoel, ik wilde terug naar buiten. Hoe lang had ik wel niet onder de grond gezeten. "Je moet vaker lachen," sprak Zack zonder me aan te kijken of iets in z'n gezichtsuitdrukking te veranderen. "Ik lach vaak genoeg, je let gewoon niet genoeg op," sprak ik grijnzend. "Echt? Want ik kijk anders best vaak naar je maar ik zie je bijna nooit lachen," hij keek me vluchtig aan en ik zag dat hij weer moest lachen. Ik beet op de binnenkant van mijn wang. Oke, dat was weer een punt voor hem. "Stalker much," sprak ik lachend. Daarna bleef hij stil. We waren ver door de tunnels gelopen, van links naar rechts, naar boven en weer naar beneden. We kwamen bij een deur. "Aan jou de eer," zei hij wederom grijnzend. Ik rolde met mijn ogen en duwde de deur open. Aangezien het een metalen deur was zette ik al mijn gewicht ertegen waardoor ik, toen de deur open was en geen vloer voelde, direct naar beneden viel. Ongeveer 2 meter, als een baksteen, klats op de grond. Ik kreunde van de klap en hapte naar adem. Pijn, zo veel pijn. "Zack, klootzak had je me niet kunnen waarschuwen?!" mijn stem vol spanning. Ik liet mijn ogen aan het licht wennen toen ik na 5 seconden was bijgekomen. Alleen dit was geen daglicht, geen zon op mijn huid en geen wind door mijn haren. Ik herkende deze lichten. Ik keek verward omhoog naar Zack die nog in de deuropening stond. "Ik heb haar terug gebracht!"

Ik keek naar de ruimte, nu volgelopen met mannen. Sommigen met touw en andere met geweren gericht op mij. "Nee, nee, nee, nee!" de tranen rolde over mijn gezicht. Al snel werd ik overwonnen, vastgebonden en de kamer uit gesleurd. Twee mannen hadden me bij mijn armen vast en drie liepen er achter me aan terwijl ze hun wapens subtiel op mijn rug richtten. Ik deed geen poging om los te komen. Het deed me niks ,ik was bedrogen. Mijn blik gefixeerd op mijn voeten. Een spoor van bloederige voetstappen achterlatend op de witte tegels. Ze sleurde me naar een afdeling waar ik nog nooit geweest was. Ze opende daar een deur en voordat ze me naar binnen gooide, trokken ze de joggingbroek en shirt van mijn lijf. Het was er koud, erg koud. De deur maaide ze met een harde klap dicht en ik bleef alleen achter in de ruimte. Nog niet volledig realiserend wat er nu precies gebeurd was. Na een korte tijd hoorde ik gekraak door een speaker. Ik kon niet zien waar, de kamer was volledig donker. Ik zag alleen licht door de kier van de deur. "Welkom terug lieve señorita X! Het verblijf zal je de komende tijd behagen, dunkt me," de stem galmde door de ruimte. Ik had tegen de muur geleund voor ondersteuning, maar al snel zakte ik naar beneden. Nu op de grond in de hoek van de kamer met mijn armen over mijn knieën. "Dacht je nou echt dat je weg kon komen? Weg van mij?"  De tranen vielen op mijn knieën. "Dacht je nou echt dat Zack je zou laten gaan?"  De tranen bleven strom en vielen nu op de grond. Ik hoorde gelach op de achtergrond. Mijn hoofd gonsde van de pijn en de tranen Ik verdronk in de stilte. Er werd meer gezegd, maar ik registreerde het niet meer. Heb je dat ooit wel eens gehad, dat je zo veel hebt gehuild dat er gewoon niks meer is? Misschien wel om een geliefde, misschien omdat je iemand kwijt bent geraakt of misschien omdat je een ongeluk hebt gehad. Op dit soort momenten ben je kwetsbaar. En daar maakte zij graag gebruik van. De speaker kraakte weer. "Nou, mijn lieve X. Ik kijk ernaar uit om je weer te zien. Het is tijd om maar eens wat afspraken face to face in te gaan plannen. Er klonk gejuich op de achtergrond. Ik trilde hevig, mijn keel droog en misselijkheid kwam met vlagen. "Ik heb het tot nu toe rustig met je gedaan, maar het is tijd dat jij jezelf terug gaat verdienen op onze manier. Nadat je je lesje hebt geleerd zullen we je klaarmaken voor je eerste nacht," de stem vol victorie. Ik hield het niet meer en kotste alles uit wat er nog in mijn lichaam zat. "Zack heeft al zo lang moeten wachten, zich zo in moeten houden. Ik denk dat ik hem het eerste pleziertje gun." En met deze woorden viel de speaker stil na nog meer gejuich. Ik zat daar uren, misschien wel dagen. Voordat er weer iets van leven diep van binnen begon te roeren. 'Het eerste pleziertje.' Ik begon met lachen. 'Pleziertje,' dacht ik bij mezelf. "Zal ik laten zien hoe 'plezierig' ik kan zijn?" sprak ik zacht tegen niemand behalve de duisternis om me heen. Meer gelach. Niet de cute lach die Zack een tijd geleden nog zo 'charming' vond. Maar echt een wanhopige lach. Bijna hysterisch. Men zegt dat wanneer een rustig persoon het gezond verstand verliest, het 't ergste in ze naar boven haalt. Well here I am.

SHIT 'S ABOUT TO GO DAAAAOWN! Ik heb echt tieft lang niet geupload, I'm very sorryy! Het leven enzo je weet wel, bla bla bullshittekst! Allemaal fijne jaarwisseling en I'll see ya thenn!

Lil bit Revisited

~ApplePie ouuuutt