Badboys & Maffia-guys //ON HOLD//

Hoofdstuk 34

POV Jace

Ik druk haar tegen de deur. Haar haar zit rommelig maar nog ze is nog even mooi als net. Ik druk mijn lippen op die van haar en ze zoent me gewillig terug. Mijn lippen verplaatsen zich over haar kaak en ze lijkt te genieten.

Ik doe soepel de rits van haar jurk naar beneden en laat de zachte stof over haar mooie lichaam glijden.

Ze kijkt me uitdagend aan. Met die mooie twinkeling van haar. Ze trek mijn shirt van mijn lijf en duwt me op bed.

Ze zoent me weer terwijl ze haar handen over mijn buik laat gaan. "Annabelle." Ik mompel zachtjes en ze moet even lachen tegen mijn huid. Haar handen gaan steeds lager en ik hoor mijn eigen ademhaling versnellen.

Dan voel ik opeens een trap tegen mijn buik. Ik kijk op maar zie niks. Ik hoor hard gegil maar het lijkt heel ver weg. Ik voel vervolgens meerdere klappen op mijn buik, benen en hoofd.

langzaam vervaagt het beeld van Annabelle, en maakt het plaats voor mijn slaapkamer. Een enkele seconde ben ik in de war, het was maar een droom. Annabelle wil wachten, maar ik wil haar. Natuurlijk wilde ik dit altijd al, zelf voordat ik van haar hielt, maar nu. Ik moet maar wachten. Wachten voor Annabelle. Dan hoor ik Annabelle naast me keihard gillen.

"Belle."

"Annabelle."

"Annebelle, word wakker."

"Annebelle, rustig maar."

Het lijkt alsof ze nog slaap, het doet me pijn haar zo te zien.

Dan begint ze me heel hard te slaan, weten we ook weer waardoor ik wakker werd. Ze lijkt heel erg in paniek.

"Ga weg!" het komt fel uit haar mond en ik heb geen idee wat ik hier mee aanmoet.

"Annebelle, rustig maar. Ik ben het, Jace."

"Oliver, ga weg! Alsjeblieft." bij het laatste breekt haar stem. Het ziet er zo zielig uit maar ik kan niks doen.

"Annabelle, word maar wakker. Dan gaat Oliver weg. Dan ben ik er, ik zal je beschermen." voor een minuut is het helemaal stil. Annabelle zit heel erg te rillen en ze lijkt heel erg in paniek.

"Annabelle, word maar wakker."

Ze opent met een schrik haar ogen. "Jace." ze lijkt blij me te zien, alleen dat doet me al smelten.

"Oliver, hij was er. Hij, hij." ze lijkt niet uit haar worden te kunnen komen.

"Annabelle, het is nu weer allemaal goed. Ik ben er, en Oliver is nergens, hij komt nooit meer bij jou in de buurt." Ze komt tegen me aanzitten.

De deur vliegt me een ruk open. Een slaperige David, Beau en Thomas staan voor de deur, allemaal met een bezorgde blik op hun gezicht. "We hoorden iemand gillen, gaat alles goed?" Ik knik naar David. "Nu wel."

De blikken veranderen van bezorgd naar opgelucht en ze lopen allemaal de kamer weer uit.

"Wil je erover praten?" Annabelle zit nog steeds tegen me aan en ze trilt nog steeds heel erg. Ik strijk een plukje haar achter haar oor en ze verstijft gelijk. Ze gaat een beetje van me af zitten en kijkt geschokt.

"Sorry, doe ik iets verkeerd?" Annabelle huivert even.

"Dat deed Oliver ook." Die klootzak, het is allemaal zijn schuld. "Ik, ik werd wakker op de kamer waar ik de afgelopen weken zat, ehh, ik bedoel dagen. En hij was daar. Het leek net alsof alles wat ik had meegemaakt een droom was, ik bedoel dat jullie me kwamen halen, jullie waren er nooit geweest. Oliver zei dat ik daar nooit meer weg ging. En toen," haar adem stokt even.

Ik trek haar naar me toe. "Maar het was niet echt. Oliver is weg. En ik zal je voor altijd tegen hem beschermen."

Dankbaar drukt ze zich tegen me aan. Ze snikt zacht op mijn borst, terwijl ik sussende geluiden maak in de hoop dat ze daar rustig van wordt.

Na een paar minuten trekt ze zich uit onze omhelzing. "Sorry." Ze slaat haar ogen naar beneden.

"Waarvoor?" ze kijkt even op.

"Dat ik zo in de war ben, en dat alles eigenlijk gewoon goed met me gaat maar dat ik er zo'n gedoe van maak. Dat Charlie in het ziekenhuis ligt door mij. Dat ik al in paniek raak als je een pluk haar achter mijn oor wil stoppen, omdat Oliver dat ook deed. Dat ik geen sex wil. Dat ik," De tranen stromen over haar wangen.

"Annabelle, dat is allemaal of niet jouw schuld of niet erg. Het is super logisch dat je niet gelijk over de afgelopen dagen heen bent. Het is logisch dat je bang bent. Het is absoluut niet jouw schuld dat Charlie in het ziekenhuis ligt. En ik vind het niet erg dat je het rustig aan wil doen tussen ons tweeën." Het laatste probeer ik er zo overtuigend mogelijk uit te laten komen.

Annabelle moet even lachen. "Jace, dat laatste kwam er niet zo geloofwaardig uit. Je kan niet zo goed liegen." Ik moet ook even lachen.

Ze drukt haar lippen op de mijne en ik ga er gewillig in mee.

We gaan weer liggen op het bed. Ik mijn arm om haar heupen, zij zachtjes ademend in mijn nek.

Ze ziet er lief uit.

Sorry voor de late update! Ik was een aantal van mijn hoofdstukken kwijt geraakt. Maar hier is het nieuwe deel, laat me weten wat je ervan vond! Loads of love