Badboys & Maffia-guys //ON HOLD//

Hoofdstuk 30

POV Jace

Haar ouders zijn dood. Had Luuk niet iets langer kunnen vertellen met dat te zeggen?

Annabelle ademt eindelijk weer enig sinds rustig. Ik vind het ontzettend naar voor haar. Eerst wordt ze ontvoerd en nu blijken haar ouders ook nog eens te zijn omgekomen.

De regen komt nog steeds met bakken uit de lucht vallen. Ik ben helemaal nat maar het kan me nu niks schelen. Anders dan Annabelle. Ze zit te trillen op mijn schoot.

Ook niet zo raar als ze alleen maar een dunne japon aan heeft, sukkel.

Ik doe mijn jasje uit die aan de binnenkant nog droog is en leg hem over haar heen. Ze neemt hem dankbaar aan.

"Annabelle, kom we gaan naar huis." Luuk komt de stromende regen ook in gelopen. Het lijkt mij wel een goed idee als ze naar bed gaat. Dan kan ze tenminste even goed slapen en wat bijkomen van alles. Al wil ik natuurlijk liever geen afscheid van haar nemen.

Jace, niet doen. Ik ben het niet waard. En ik wil niet eens meer bij jullie zijn. Denk ik. Ik weet het niet.

Wat bedoelde ze met deze woorden. En meende ze ze echt? Ik hoop zo van niet. Ik vind haar echt het meest wonderlijke meisje dat ik ooit heb gezien. Ze is ontzettend mooi, ze is extreem schattig maar weet wat ze wil en laat niemand haar tegen zitten, ze is sterk en tegelijkertijd soms zo breekbaar, ze is slim maar nooit een echte betweter, tenzij ze me wil plagen, ze is geweldig. Maar dat kan ik haar niet vertellen. Misschien wil ze het wel niet. Misschien wil ze mij niet.

De stem van Annabelle houd me weer uit mijn gedachtes. "Ik wil graag naar het ziekenhuis. Charlie opzoeken."

"Annabelle, je kan beter naar huis gaan. Charlie redt het wel even zonder je, en je kan hem waarschijnlijk toch niet nu gelijk zien. Verder heb je net allemaal heftige dingen meegemaakt." Luuk wil gewoon graag zijn zusje beschermen dat snap ik ook wel, maar we moeten ook maar haar eigen mening respecteren.

"Luuk, kan ik heel even met je praten?" Luuk knikt en samen lopen we even weg van Annabelle, terwijl ze verbaasd achterblijft.

"Luuk, ik snap dat je er voor haar wil zijn nu het weer kan, maar snap dan dat ze naar Charlie wilt. Ze is bang dat het haar schuld en ik ben bang dat ze het zichzelf niet gaat vergeven als hij overlijd. Ik zal op haar passen, ik laat haar nooit meer gaan, tenzij zij dat zou willen." Hij kijkt me bedenkend aan.

Bij zijn volgende woorden breekt zijn stem. "Maar ze is mijn kleine zusje. En ik ben net mijn ouders verloren. Ik kan Annabelle niet ook kwijtraken. Ik kan haar niet bij jou achterlaten, jij bent een trigger naar haar oude leven."

"Maar ik houd van haar!" De woorden komen er makkelijker en feller uit dan ik had gedacht.

Luuk kijkt me verbaasd aan. Dan kijkt hij naar iemand achter me. Snel draai ik me om, hopend dat het iemand anders is dan Annabelle.

En daar staat ze.

Rode wangen van de kou. In een nachtjapon en een veel te grote jas, op een ander moment zou het beeld me doen lachen. Ze kijkt me verbaasd aan.

Please, zeg dat ze mijn woorden niet heeft gehoord. Waarom ik dat niet wil? Omdat ze mij niet wil.

"Meende je wat je zei?" De woorden verlaten onzeker haar mond.

"Wat?" Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan.

"D-d-dat je me leuk vindt." De regen overschaduwd haar stem maar ik weet precies wat ze heeft gezegd.

Zeggen of niet zeggen?

Wat moet ik doen?

Ik wil niet eens meer bij jullie zijn. Denk ik. Ik weet het niet.

De woorden blijven maar door mijn hoofd heen schieten.

God waarom is dit zo moeilijk?

Ja of nee

Ja of nee?

Dus.... ja of nee?
Vergeet niet te stemmen als je het een leuk boek vindt en je mening achter te laten in de comments, Loads of love