'Ik ben hier met vrienden van school,' glimlachend wees hij naar een groep jongens. De jongens waren wild aan het joelen, terwijl een ander zijn drie glazen die hij vasthad gretig achteroversloeg. Toen hij op de grond viel, lachte iedereen alleen maar. Ik schudde mijn hoofd. Waarom vonden jongens dit toch zo grappig? Het liefst had ik de jongen gaan helpen, maar dat was raar geweest. Dus bleef ik staan op mijn powerhakken, hopend dat de jongen ook zijn goede schoenen aanhad en zelf overeind kon komen.
'Leuk,' lachte Luke vriendelijk. Toch was het verder helemaal niet vriendelijk. Ik vroeg me af wat er met Luke aan de hand was, maar lang de tijd om daarover na te denken had ik niet.
'Ik ga naar de wc,' zei Luke. Met alleen een klein knikje liep hij vervolgens weg.
'Wat is er toch met hem aan de hand?' vroeg Ashton verbaasd.
Mijn lijf vol alcohol deed alle moeite om niets te zeggen. Alcohol maakte me altijd al loslippiger, maar dat kon ik nu niet gebruiken. Hoe aardig ik Ashton ook vond, ik mocht hem niets over Lori vertellen. Als ik dat wel deed, dan was het einde van de wereld zoek. Ik wist dat geheimen altijd uitkwamen, maar niet via mij. Ik wist wanneer ik mijn mond moest dichthouden en wanneer niet. Dit moment moest ik gewoon hard meezingen met de muziek, maar verder helemaal niets zeggen. Dat deed ik dus ook. Ik zong hard mee met de muziek en Ashton keek me hoofdschuddend aan. Ik draaide om hem heen en prikte hem even in zijn zij. Met een klein sprongetje liep hij opzij.
'Ik dacht toch van niet,' lachte hij. Hij stak zijn handen naar me uit en pakte mijn heupen vast. Langzaam trok hij me dichterbij. Ik voelde mijn adem schokken en werd even duizelig. Voor een seconde dacht ik dat ik weer alles zou overgeven, maar dat was gelukkig niet zo. Heel zachtjes voelde ik hoe Ashton zijn vinger in mijn zij zetten. Het kietelde, maar toch voelde ik er niet heel veel van. Ik wist niet of dat door zijn ogen kwam, die zich in de van mij boorden, of door de alcohol. Misschien was het wel alle twee een beetje.
'Had ik al verteld hoe goed je eruitziet?' Ashton trok een wenkbrauw op, waarna hij me nog dichter tegen zich aantrok. Ik stond nu tegen zijn borst aangeleund. Hij was lang, maar niet zo lang als Luke. Wel was hij sterk. Zijn spieren kwamen onder zijn rode t-shirt vandaan. Je kon wel zien dat hij de drummer was.
Ik giechelde alleen maar, niet in staat om nog antwoord te geven. Ik mompelde iets, maar kwam niet meer uit mijn woorden. Ashton keek me geamuseerd aan, terwijl hij dichterbij kwam. Ik voelde zijn adem op mijn gezicht en de spanning was om te snijden. Ik keek hem aan, maar wist niet goed wat ik moest denken. Ik hoorde hoe het bloed in mijn oor raasde, waardoor de muziek naar de achtergrond verdween. Het enige was nog telde was Ashton.
Zijn gezicht kwam steeds dichterbij. Het ging allemaal heel langzaam. Vlak voor mijn gezicht stopte hij. Zijn neus raakte die van mij. Zijn vingers nog steeds kriebelend in mijn zij. De lucht werd tussen ons uitgezogen.
'Je moest eens weten hoe graag ik je nu wil zoenen.' fluisterde Ashton. 'Maar ik doe het niet. Je weet hier morgen toch niets meer van.' Hij trok zijn gezicht terug en keek me even grijzend aan. Daarna wreef hij een keer door mijn haren heen, waarna hij zich omdraaiden en wegliep. Ik bleef verbluft achter. Niet goed wetende wat ik nu eigenlijk moest doen. Daarom besloot ik maar te dansen. Ik gooide mijn handen weer de lucht in en stampte mee op de maat van de muziek. Hij had gelijk: ik wist hier morgen toch niets meer van.
'Luke!' gilde ik hard. Mijn lachende stem zwierf door de hele straat heen, waarna ik besefte dat ik waarschijnlijk de hele straat wakker schreeuwden. 'Luke,' fluisterde ik daarna lachend. 'Niet zo hard.'
Luke trok zich er niets van aan en slingerde gewoon verder de weg over. Ik greep hem vast en legde mijn armen om zijn middel heen. We waren al drie keer gevallen en ik wist niet of ik nog meer blauwe plekken kon verdragen.
Hoofdstuk 16
Start bij het begin
