Και μετά ήρθες εσύ.Τόσο απλά.

Κεφάλαιο 24

Εχουν περάσει μόλις τρεις εβδομαδες από τότε που τον είδα για τελευταία φορά. Περίεργο, μου φαίνεται σαν αιώνας. Η βαρετή καθημερινή μου ρουτίνα επέστρεψε, με εμένα να διαβάζω σαν τρελή για τα διαγωνίσματα εφόσον πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, και κυριολεκτικά πνίγομαι. Δεν ξέρω αν ο Αχιλλέας έχει κάνει έστω και μια προσπάθεια για να με δει, φαντάζομαι πως όχι. Εξάλλου, δεν του εξήγησα τον λόγο που ήθελα να σταματήσουμε να βλεπόμαστε, λογικό να μου έχει θυμώσει και να μην θέλει να με ξαναδεί ποτέ. Τις πρώτες μέρες χωρίς εκείνον, ήταν αρκετά δύσκολο αφού έκλαιγα ασταμάτητα στο δωμάτιο μου, όλες μας οι αναμνήσεις βασάνιζαν το μυαλό μου, με αποτέλεσμα να κλαίω περισσότερο και να συνειδητοποιώ το ποσό πολύ μου έχει λείψει. Τώρα πλέον, έχω συνηθίσει την απώλεια του από την ζωή μου, και μου είναι λιγότερο δύσκολο. Βέβαια δεν έχω σταματήσει να τον σκέφτομαι, και ούτε θα σταματήσω. Άραγε, θα τον ξαναδώ; Θέλω τόσο πολύ να τον ξαναδώ, έστω για μια τελευταία φορά. Αλλά ξέρω ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο.

Έχω απαγορεύσει στην Αλεξία να κάνει οποιαδήποτε αναφορά σε εκείνον ή ακόμα και σε κάτι που μου τον θυμίζει. Το σεβάστηκε, εξάλλου δεν περίμενα το αντίθετο. Με καταλαβαίνει απόλυτα, ξέρει πόσο δύσκολο μου είναι όλο αυτό και προσπαθεί συνεχώς να μου φτιάχνει το κέφι. Καμία φορά τα καταφέρνει, με κάνει και ξεχνιέμαι. Η μόνη στιγμή που νιώθω την απώλεια του παραπάνω αισθητή από το κανονικό, είναι τις νύχτες. Δεν ξέρω γιατί, μάλλον θα φταίει που κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ του ψιθυρίζω "καληνύχτα", κι ας ξέρω πως δεν το ακούει. Με αυτόν τον τρόπο αισθάνομαι πιο κοντά του.

Όσον αναφορά τον Δημήτρη, δεν έχω ασχοληθεί μαζί του από τότε που έμαθα τον λόγο που το έκανε. Είχε λέει καταλάβει για τον Αχιλλέα πριν καιρό, και εφόσον τον παράτησα για εκείνον όπως λέει, ήθελε να με εκδικηθεί. Αυτό δεν το έμαθα από εκείνον προφανώς, ήρθε και με βρήκε ο κολλητός του ο Νίκος και μου τα εξήγησε όλα . Με συμπαθεί πάρα πολύ, όπως και εγώ, ήθελε να μάθω την αλήθεια. Τώρα καταλαβαίνω γιατί αρέσει στην Αλεξία.

Όσο σκέφτομαι ότι σε μια βδομάδα κλείνω 1 μήνα απο την τελευταία φορά που τον είδα, δεν ξέρω, νιώθω ένα ανεξήγητο συναίσθημα πόνου στην καρδιά μου. Στην αρχή ήμουνα σίγουρη ότι δεν θα τα καταφέρω, αλλά από ότι φάνηκε, ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, όπως μου έλεγε η Αλεξία. Το μόνο πράγμα που με χαροποιεί κάπως, είναι ότι σε δύο εβδομάδες έχουμε Χριστούγεννα. Η αγαπημένη μου εποχή ολόκληρου του χρόνου. Ακούγομαι σαν μικρό παιδί, αλλά λατρεύω τα Χριστούγεννα. Πιο πολύ από το καλοκαίρι. Όλοι λένε ότι τα Χριστούγεννα είναι μια εποχή που την περνάς με τους αγαπημένους σου ανθρώπους και έρχεστε πιο κοντά. Κάτι που δεν θα γίνει με τον Αχιλλέα, τον πιο αγαπημένο μου άνθρωπο.